Stanisław Barańczak urodził się 13 listopada 1946 r. w Poznaniu, jego ojciec oraz matka byli lekarzami. Jego siostrą była powieściopisarka Małgorzata Musierowicz.
Stanisław Barańczak był poetą, krytykiem literackim, badaczem literatury, redaktorem, tłumaczem oraz wykładowcą akademickim. Światową popularność przyniosły mu angielsko-polskie przekłady dramatów Williama Szekspira oraz poezji E.E. Cummingsa, Elizabeth Bishop, Emily Dickinson, Wystana Hugh Audena, Seamusa Heaneya, Thomasa Hardy’ego, Gerarda Manleya Hopkinsa, Thomasa Stearnsa Eliota, Johna Keatsa, Roberta Frosta, Edwarda Leara. Jako poeta i krytyk zadebiutował w 1965 roku.
Studiował filologię na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, gdzie uzyskał tytuł magistra a następnie doktora. Jego praca doktorska dotyczyła języka poetyckiego Mirona Białoszewskiego. W 1968 roku ożenił się z Anną Bryłką, z którą miał dwójkę dzieci – Annę oraz Michała.
W latach 1967-1971 pracował w poznańskim piśmie „Nurt”. Po wydarzeniach politycznych w czerwcu 1976 r. został współzałożycielem Komitetu Obrony Robotników (KOR) i tajnego kwartalnika „Zapis”. W 1981 r., kiedy w Polsce ogłoszono stan wojenny, wyemigrował i podjął trzyletni kontrakt na pracę jako wykładowca na Uniwersytecie Harvardzkim gdzie pozostał przez prawie dwie dekady, rezygnując z pracy naukowej w 1999 r. z powodu powikłań wywołanych chorobą Parkinsona. W 1983 r. został współzałożycielem paryskich Zeszytów Literackich. Był także redaktorem The Polish Review w latach 1986-1990 oraz stałym współpracownikiem czasopisma Teksty Drugie.
Stanisław Barańczak zmarł 26 grudnia 2014 r.
Płakała w nocy, ale nie jej płacz go zbudził. Nie był płaczem dla niego, chociaż mógł być o nim. To był wiatr, dygot szyby, obce sprawom ludzi. I półprzytomny wstyd, że ona tak się trudzi, to, co tłumione czyniąc podwójnie tłumionym przez to, że w nocy płacze. Nie jej płacz go zbudził: ile więc było … Czytaj dalej
Szkoda, że Cię tu nie ma. Zamieszkałem w punkcie, z którego mam za darmo rozległe widoki: gdziekolwiek stanąć na wystygłym gruncie tej przypłaszczonej kropki, zawsze ponad głową ta sama mroźna próżnia milczy swą nałogową odpowiedź. Klimat znośny, chociaż bywa różnie. Powietrze lepsze pewnie niż gdzie indziej. Są urozmaicenia: klucz żurawi, cienie palm i wieżowców, grzmot, … Czytaj dalej
Przyszli, ponieważ są pewne sprawy i sami panowie jesteście sobie winni. Wkroczyli, ponieważ są pewne prawa i chyba pan nie chce, żebyśmy wyważyli drzwi. Przerwali czytanie, ponieważ są pewne słowa i radzimy panu po dobroci Odebrali wiersze, ponieważ są pewne granice i umówmy się. Spisali wszystkich, ponieważ są pewne przepisy i niech pan nie nadużywa … Czytaj dalej
Z okna na którymś piętrze ta aria Mozarta, kiedy szedłeś wzdłuż bloku. A w tej samej chwili waliły się i z gruzów wstawały mocarstwa. „Non so piu” – ten żar róż bez ciężaru, ten żart na śmierć i życie, pędzący za chmarą motyli anapest tętna. Właśnie ta aria Mozarta m i a ł a tu … Czytaj dalej
Nie nasze podręczniki historii, których nikt nie otworzy, bo i po co, nie gazety, które nigdy nie były otwarte na rzeczywistość (jeśli nie liczyć niektórych nekrologów i prognoz pogody), nie listy, które tak często były otwierane, że niczego w nich nie mogliśmy pisać otwarcie, i nawet nie literatura, też zamknięta w sobie, w szufladach urzędników … Czytaj dalej