Żyliśmy w dziwnej epoce: milenium rozjątrzyło nas tylko na chwilę. Żadna
nowa idea nie była warta więcej niż dotyk skóry zimnej jak krem.
Lubiliśmy przegrywać i byliśmy w tym najlepsi. Wieczorem miasto
dudniło przez mgłę w kolorze starych przezroczy. Moje palce
wyglądały jak tik taki o smaku pomarańczowym.
Z ryb uchodziło powietrze i baliśmy się, że zostanie z nich zmięty celofan.
Niektóre przylgnęły do sufitu jak małże, w niepokojących grupach,
jakby się do czegoś zleciały. Rzekę chcieliśmy budzić, a pociągiem
jeździło widmo minionej nocy, w słuchawkach miało fragmenty oper,
odgrywało końcówki scen. Życie odklejało się ode mnie jak cień
i biegło w przeciwnym kierunku, a twoje oczy stawały się puste i mądre
jak oczy kota. Mój boże, mówiłam, mogłabym mieć trzy ciała: jedno z nich
pochowałabym w Ratyzbonie, drugie nadawałoby ci inny charakter,
trzecie machałoby zawsze z otwartego okna i nie chciałabym kwiatów,
tylko pieniądze i miód. A było tylko tyle: powietrze z klimatyzacji,
wykładziny o zapachu przedszkola w hotelach przemysłowych jak rzeźnie.
Podziemne siłownie, w których Europa pracowicie spalała swój tłuszcz.
Świetlne liściki w smartfonach — wklepywane na tyłach knajp, wyświetlane
w metrze. Centra miast, nachalny zapach żeberek i pudru. Z podwórka
widać pokojówki: palą w oknach, ich włosy są ciężkie jak hantle.
Miasto jest kostką masła w żaroodpornym garnku. Flanela, jęk
przyciśniętej deski. (Ktoś może nas zobaczyć). Czuły
albo zmęczony, albo zaplątany w koce. Chce porozmawiać
z miejsca, w które wpadł, tj. z klombu rudych róż, które kradnie
nocami tu, pod biblioteką, gdzie słońce spiera plamy w rzece,
tracąc jednocześnie tyle pięknych rzeczy