Władysław Szlengel urodził się 10 maja 1914 roku w Warszawie, w rodzinie żydowskiej, jego ojciec był malarzem tworzącym plakaty filmowe. W okresie młodości studiował filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim. W 1930 roku ukończył Szkołę Handlową Zgromadzenia Kupców miasta Warszawy. Był członkiem i aktywistą w organizacjach młodzieżowych, a także działał w teatrze amatorskim.
Talent do pisania poezji odkrył w sobie w latach szkolnych. Swoje teksty publikował w gazetce studenckiej. Szlengel pisał wyłącznie po polsku. Do 1939 r. był jednym z najbardziej rozpoznawalnych tekściarzy w Polsce i autorem kilku popularnych piosenek. Publikował także artykuły satyryczne w tygodniku „Szpilki” oraz polityczne w „Robotniku” i lwowskiej gazecie „Sygnały”.
Po wybuchu II wojny światowej i okupacji niemieckiej Warszawy, Szlengel znalazł się w getcie warszawskim. Tam aktywnie uczestniczył w życiu kulturalnym i artystycznym getta. Stał się organizatorem życia kulturalnego w dzielnicy getta. Tworzył wiersze, opowiadania i utwory dramatyczne. Brał udział w obronie Warszawy w 1939 r. Później wraz z żoną przeniósł się do okupowanego wówczas przez Sowietów Białegostoku. Tam pracował jako dyrektor miejscowego Teatru Miniatura. W 1940 r. powrócił do Warszawy. 16 listopada 1940 r. ulica Waliców, przy której mieszkał, została włączona do getta warszawskiego.
Jego twórczość jest ważnym świadectwem czasów Holocaustu i tragicznych wydarzeń związanych z gettem warszawskim. Jego wiersze i teksty opisywały cierpienia, strach i walkę o przetrwanie ludności getta. Jednym z jego znanych utworów jest „Kartki z dziennika napisane w getcie warszawskim”.
Władysław Szlengel zginął tragicznie podczas likwidacji getta warszawskiego przez Niemców w kwietniu 1943 roku. Mimo krótkiego życia pozostawił po sobie znaczący dorobek literacki, który jest dziś doceniany jako ważny głos w historii Holocaustu i opisie życia w getcie. W swojej poezji Szlengel opisywał codzienne doświadczenia i cierpienia Żydów, ale nie stronił od ironii. Wiele jego wierszy dokumentuje Zagładę, w tym transporty do obozu zagłady w Treblince i okoliczności śmierci Janusza Korczaka.
Stał człowiek na skrzyżowaniu o świcie, drżąc jak liść… patrzył…’ patrzył w niebo — i nie wiedział, dokąd iść… Tak dłużej być nie może, nie będzie_dłużej mógł… Dziś trzeba zdecydować czy wybrać jedną z dróg… Czy dać im prezent z życia, swe życie-ersatz, iść dobrowolnie do nich na Stawki na płac? Czy murem… i do miasta na Chłodną… … Czytaj dalej
10 sierpnia 1942 Dziś widziałem Janusza Korczaka Jak szedł z dziećmi w ostatnim pochodzie, A dzieci były czyściutko ubrane, Jak na spacerze w ogrodzie. Nosiły czyste fartuszki świąteczne, Które dzisiaj już można dobrudzić, Piątkami Dom Sierot szedł miastem, Knieją tropionych ludzi. Miasto miało twarz przerażoną, Masyw dziwnie odarty i goły, Patrzyły w ulicę puste … Czytaj dalej
Widziałem cię wczoraj na. ulicy — pijany panie bladolicy, pijany panie jasnowłosy, z którym się sprzęgły moje losy. Urwałeś łeb żydowskiej hydrze i życie rozwija się jak róża. Jak ci się chodzi w mojej wydrze, panie od drzwiczek — klucz u stróża. Ja jeszcze żyję — jeszcze dla mnie jest jest życie jutro lub pojutrze — a ty w „rein arische paradizie” … Czytaj dalej
Nad miastem pośród nocnej mgły …obce samoloty trzy… Alarm! Alarm! Alarm! Syreny wszystkie zaczęły wyć… Uciekaj, schroń się, do piwnic idź! Alarm! Alarm! Alarm! Haberbusch — Ursus — tu i tu syreny fabryk może stu… Alarm! Alarm! Alarm! A jedna z syren (wstydź się, wstydź) zacięła się i nie chce wyć… Alarm! alarm! alarm! Puszczają parę… ciągną… dmą… … Czytaj dalej
Gdy w nocy, leżąc w ciemności, głośno myślę Gdy cisza krzyczy, a oczy pełne łez – Wnet o Warszawie marzę i o Wiśle, I tak mi ciężko, i tak mi smutno jest. I właśnie wczoraj, przy filiżance kawy, Czarnej jak moja zasępiona myśl, Podszedł ktoś do mnie: „Liścik do Warszawy” Dwadzieści złotych…. Wyjeżdżam dziś…” … Czytaj dalej