Adam Ważyk urodził się 17 listopada 1905 roku w Warszawie w zamożnej rodzinie inteligenckiej żydowskiego kupca Beniamina Wagmana. Zmarł 13 sierpnia 1982 roku również w Warszawie. Był polskim poetą, prozaikiem, tłumaczem, eseistą i krytykiem literackim.
Studiował filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie zafascynował się literaturą i poezją. Jego debiutancki tomik poetycki Semafory został wydany w 1924 roku
Po II wojnie światowej związany był z nurtami socrealizmu, pisał utwory nawiązujące do ideologii komunistycznej.
Gwiazdy dyktują nam pojęcie ładu kinematograf jest wzorem zwięzłości przyszłość wytryska z miligrama radu Uczmy się z gwiazd uczmy się z kina uczmy się z przyszłości Znowu zmierzając się i dniejąc znowu do ciebie tęsknię przyszłości Przemień moją mowę w złoto mowę bogów w jeden film dziesiątki mych odruchów mglistych sprzęgnij mi ramiona jak dwa … Czytaj dalej
Nic tu nie spłonęło, pralnia się paliła, przyjechali strażacy i przywieźli sikawki. Żaden się dziwoląg nigdzie nic narodził, to dziewczyna w bramie zakrzyknęła roniąc. Krajobraz się zmienił, ale nic posmutniał, poborcy tedy przeszli w uśmiechniętych maskach. Mury są bez okien, to i okna bez murów, drzewa są bez cienia, to i cienie bez drzew. Jedno … Czytaj dalej
O piątej po południu w kapeluszu od czoła ociężały w jesiennym paltocie posuwam się wśród ludzi i zgrzytu żelaza wspominając życzliwe hałasy świerszczyki oszalałe w parny wieczór na wsi syczące piany Bałtyku o świcie wesołe śmiechy za drzwiami Lubiłem tłuste blondynki a jeśli szło o suknię to aksamit a jeśli szło o kolor to niebieski … Czytaj dalej
Trzydziestokilkuletniemu wypada widzieć jasno, jak się prą wuja pociski, jak nocą w głębokim krysztale wirują czasy i losy, miotły ogniste gasną nad ośnieżoną równiną, zanim ruszymy dalej. Im bliżej kraju, tym dziwniej; w piersi niepokój się wzmaga – jest w mieście ruin i wspomnieli uliczka, która kochałem, tum pies odpowie jak echo, kiedy zaszczeka mój … Czytaj dalej
Miasto było piękne jak kopalnia węgla a okna? Okna były lampkami górników a tylko zamiast windy kosz nad moją głową kosz kwiatów się kołysał nie wiadomo skąd! Skąd róże? Skąd brunetki ogromne o włosach ziarnistych jak kawior? O syreny o morze wybłysków i zmrużeń Pocałunki długie jak burze biblijne wykroiły mi usta klarownym diamentem W … Czytaj dalej