Edward Szymański urodził się w Warszawie w roku 1907 i przez większą cześć życia związany był z warszawską Wolą. Był lewicowym poetą, dziennikarzem, satyrykiem i działaczem Polskiej Partii Socjalistycznej, angażował się w działalność antyfaszystowską. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. W różnych okresach swojego życia pracował m.in. na poczcie, jako robotnik i nauczyciel. Jego twórczość była nasycona tematyką robotniczą i socjalistyczną.
Szymański działał w różnych organizacjach, m.in. Związku Transportowców, Związku Drukarzy oraz Czerwonym Harcerstwie TUR. Udzielał schronienia działaczom konspiracyjnym i ukrywał się we wsiach podlaskich po wybuchu II wojny światowej. Po aresztowaniu przez gestapo był przetrzymywany na Pawiaku przez około 3 miesiące, zginął 15 grudnia 1943 w niemieckim obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau.
Jego twórczość obejmowała różne gatunki literackie, takie jak poezja, satyra, fraszki, piosenki i nowele. Tworzył również utwory dla dzieci i zajmował się przekładami. Jako pisarz używał pseudonimu Marian Patryn. Niektóre z jego znanych dzieł to „20 milionów” (1932), „Miłość przez małe 'm'” (1933), „Do mieszkańców Marsa” (1934), „ABC” (1936) oraz „Słońce na szynach” (1937).
Zachodami, wschodami ognista, od piorunów i tęcz się mieniąc, świecisz nam, ziemio ojczysta słońcem, błyszczącem, jak pieniądz. Łzami zimnych, gwiaździstych kropel lśni nocami twoja umarłość. Ktoś żelazną, miażdżącą stopę nam i tobie położył na gardło. Głębia gleby czeka na pługi, prężąc pierś, pełną ciepła i soku. Ponad polem szerokiem i długiem ckliwa niemoc spływa z … Czytaj dalej
Wichrze, wichrze majowy! Sztandary na strzępy rwij! Nawiej nam chmurą nad głowy i deszczem krwi. Ubity młotami nóg, rozdarty tupotem koni, niech pod stopami nam bruk zadzwoni bruk czerwony. Nie kwiaty, nie kwiaty nam w pięści! Stopy w żelazo obuć! Żelaznem żniwem chrzęści ziemia okopów i grobów. Zgasło nam słońce nad świętem, krwią zachłysnęła się … Czytaj dalej
A na torach, na torach za mostem leżą szyny, jak noże proste. A na żwirze ostrym pod szyny biją młotem w podkłady z dębiny Antek, Walek, Jan i Stach walą, walą, że aż strach. Aż na szyny na podkładach pot w srebrzystych kroplach spada. Żwir z dębiną, pot z żelazem po podkładach gada razem: raz … Czytaj dalej
Marzeniami ponad świat nie skoczysz, choćbyś sercu dał skrzydła największe. Trzeba umieć prawdzie spojrzeć w oczy, prawdzie ostrej, jak nóż — bez upiększeń. Sam zostaniesz z nędzą i udręką, aż do ziemi kark zegniesz coraz niżej, wciąż gorzej, jeśli w walce upartej zmordowanym twym rękom miljon innych rąk nie pomoże. W jeden młot trzeba zewrzeć … Czytaj dalej
Spadnie gromem znienacka przez głośniki, druty — z telegrafu ktoś z wieścią, jak warjat, wyskoczy — Jezu! Co? Już? Napewno? — — — w ciągu pół minuty zgasną wszystkie latarnie i oczy. Trzaśnie pięścią stalową w stos codziennych reguł, — że taki Nr. wtedy dokładnie i stąd — Zatrzyma jedno słowo sto expressów w biegu … Czytaj dalej