Antoni Słonimski urodził się 15 listopada 1895 roku w Warszawie, zmarł 4 lipca 1976 roku, również w Warszawie. Był polskim poetą, prozaikiem, dramaturgiem, eseistą i tłumaczem. Słonimski urodził się w rodzinie pochodzenia żydowskiego. Jego ojciec Stanisław Słonimski, był znanym lekarzem. Młody Antoni dorastał w atmosferze kulturalnej i intelektualnej. Ukończył Szkołę Sztuk Pięknych w Warszawie.
Jako twórca literacki był związany z różnymi prądami i nurtem awangardy. Jego poezja często eksperymentowała z formą i stylem. Był także autorem esejów i dramatów. Słonimski był również zaangażowany w działalność publicystyczną. Jego teksty często poruszały tematy społeczne, polityczne i filozoficzne.
W roku 1918 brał aktywny udział w zakładaniu kawiarni literackiej o nazwie „Pod Picadorem”, a rok później był jednym z twórców grupy poetyckiej Skamander. Jego współpraca z tą grupą trwała, z pewnymi przerwami, do wybuchu wojny. W okresie międzywojennym angażował się również w kolaborację z czasopismami, takimi jak „Kurier Polski” (1920–1923) i „Wiadomości Literackie” (1924–1939).
Wśród jego dokonań literackich znajdują się także dwie powieści science-fiction: „Torpeda czasu” z 1924 roku oraz „Dwa końce świata” z 1937 roku. W utworach tych można zidentyfikować wpływ twórczości H.G. Wellsa, autora, którego Słonimski wyjątkowo wysoko sobie cenił. W obu książkach pisarz przedstawiał niebezpieczne konsekwencje militaryzmu i rozwoju totalitaryzmu.
Pisał teksty do różnych ogólnopolskich gazet, takich jak „Nowa Kultura” (1950–1962), „Szpilki” (1953–1973) i „Przegląd Kulturalny”, tworzył artykuły, wiersze i felietony. W 1954 roku skrytykował zdecydowanie ówczesne podręczniki do historii literatury, co skutkowało wycofaniem jego prac z obiegu. W 1955 roku był jednym z założycieli Klubu Krzywego Koła. W okresie odwilży w 1956 roku został wybrany na stanowisko prezesa Związku Literatów Polskich, pełniąc tę funkcję do 1959 roku.
Wirują, szumią w pędzie kolorowe szprychy. Na bulwarach świąteczna huczność tłumów wzbiera. Ponad ciżbą, gdzie rządzi gwałt, próżność, afera – Niebo miota zachodu ostatnie przepychy. W modnym sklepie za szybą, w oknie kunsthandlera, Przez czarne, wonne łąki i przez strumień cihcy, Blade pąki budząca i kwietne kielichy, Lekko, niemal nad ziemią, płynie Primavera. Za oszkloną … Przeczytaj wiersz
Piękne ręce załamał mistrz do żalu skłonny… Zwiodły go liczne próby i ścisłe prawidła. W miediolańskiej kaplicy bledną malowidła. Barbarzyńcy zburzyli księcia pomnik konny. Otwartymi oknami zmierzch nadchodzi wonny. W kącie, w mroku pracowni, pająk, snując sidła, Zakurzonej machiny połamane skrzydła Łączy z głową młodzieńca o ustach Madonny. „Kamień, w wodę rzucony, wywołuje kręgi. Głos … Przeczytaj wiersz
Niepomny, że nadchodzą już zmierzchu godziny, Marzy, błądząc rękami wśród mroków półtonu, Jako ptak zawieszony pod niebem palfonu, Michał Anioł, samotny stoi na szczycie drabiny. Chmurny czasem i pyszny jako Serafiny Groźną ręką strącone w głąb boskiego tronu, Przy jękliwej modlitwie wieczornego dzwonu, Oczy mrużąc, przystaje u wejścia Sykstyny. I gdy piosenką zadzwoni idący z … Przeczytaj wiersz
Dumnie patrząc na miasta zdobytego gruzy, Z krótkim mieczem skrwawionym, z pustego dziedzińca Wszedł w dom Archimedesa rzymski barbarzyńca, Gdy legion Marcellusa zdobył Syrakuzy. Półnagi, dysząc ciężko w zakurzonym kasku, Stanął chłonąc nozdrzami nową krew i zbrodnię. „Noli turbare circulos meos” – łagodnie Rzekł Archimedes, koła rysując na piasku. Na średnicę i koło, i trójkąt … Przeczytaj wiersz
Znalazłem w starym notesie Numery telefoów Umarłych przyjaciół, Adresy spalonych domów. Cyfry nakręcam. Czekam. Telefon dzwoni. Ktoś podnosi słuchawkę. Cisza. Oddech słyszę, A może szept ognia.
Promień słońca przepłynął i błysnął na spiżu, Zbudził w mroku drzemiący, zrobiony al fresco Portret księcia, co trzęsąc złotodajną kieską, Uśmiech roniąc – dłoń bladą opiera na krzyżu. Na zaczętym obrazie, co stoi w pobliżu, Ledwie pierwszą, nieśmiałą naznaczona kreską, Twarz pochyla Madonna – a szatę niebieską Całuje, klęcząc, święty Franciszek z Asyżu. Rafaela z … Przeczytaj wiersz
Po dniach utrapień, zgiełku, wrzawy, Kiedy wytchnienia przyjdzie chwila, Gdy głowa sennie się przychyla I w ciszy płynie czas łaskawy, Kiedy się pióro chwieje w dłoni, Bezwolne nad stronicą czystą, Gdy srebrna cisza w uszach dzwoni, Wsłuchaj się w ciszę tę srebrzystą. Bo nie w zwycięstwach pyrrusowych, Triumfach, klęskach i zmaganiu Odnajdziesz prawdy głos surowy, … Przeczytaj wiersz
Wybiegnij za mną, luba, jak pies przed zagrodę, Na twoje ciało blade, jaśniejące w mroku, Niechaj się patrzę idąc, jak się patrzy w wodę; Zatrzymać się nie mogę, więc dotrzymaj kroku. Biegnij blisko tuż przy mnie, jak fala potoku, Zanim się biegiem zmęczy twoje serce młode, A może zdążę wchłonąć, wypić twą urodę I … Przeczytaj wiersz
Sny mamy jednakowe. Choć nas dzień rozłączy, Uśpiony nocą idę przez miasto do ciebie, Spotniałe ręce we śnie wyciągasz gorące, Widząc cień mej postaci, płynący po niebie. Przez ulice dalekie, przez mieszkania, strychy, Skradam się nocną porą do twego pokoju I na piersi wznoszone falą niepokoju Spływa sen mój skrzydlaty, daleki i cichy. Czy pamiętasz … Przeczytaj wiersz
Zarumieni się czoło, łzą sperli źrenica, Wstydliwość drżącą ręką twoje oczy zmruży, Kiedy spojrzę z lubością nie tajoną dłużej Rozmiłowanym okiem w jasne twoje lica. Ach, nie wiem, kiedy więcej mnie wzrok twój zachwyca, Czy gdy świeży jak ranek, czy kiedy się znuży, W rzęs koronkę się tuląc, jako listki róży, Co śpi w … Przeczytaj wiersz
Żar południa dyszący z drzew soki wysysa, Więdnie zżółkła akacja wśród spękanej gliny, W martwej ciszy chorągiew ze szczytu ruiny, Jako welon zemdlonej panny młodej, zwisa. Na smukłego młodzieńca o cerze metysa Patrzą pilnie z balkonu dwie blade dziewczyny. Jak ananasy złote za szybą witryny, Słodko nęci karminem ust wilgotnych rysa. Pod balkonem, … Przeczytaj wiersz
Srebrna gwiazda zadrgała na niebie. Pachnie rosa, benzyna i bzy. Przytuleni idziemy do siebie I ja czuję to samo co ty. Słyszysz, wiatr, lekki wietrzyk szeleści, Ale minie za chwilę już, wiem. Wiem, że spokój, co płynie po mieście, Jest nieprawdą i tylko jest snem. Jeszcze teraz idziemy złączeni. Usta czule otula nam … Przeczytaj wiersz
Kiedy tylko otworzę oczy, to Cię widzę. Włochy, Grecja i Egipt — to wszystko daremne. Całemu światu dzisiaj przyznać się nie wstydzę — Piękniejsze są Twe oczy, usta, włosy ciemne. Czasami, upojony błękitem przeźroczy, Błądząc okiem po morzu słodkim i po niebie, Zapominam o wszystkim i zamykam oczy, A kiedy zamknę oczy — znowu … Przeczytaj wiersz
I cóż powiedzą tomy słowników, lekcje historii i geografii, gdy tylko o niej mówić potrafi krzak bzu kwitnący i śpiew słowików. Choć jej granice znajdziesz na mapach, ale o treści, co je wypełnia, powie ci tylko księżyca pełnia i mgła nad łąką, i liści zapach. Pytasz się, synu, gdzie jest i jaka? W niewymierzonej krainie … Przeczytaj wiersz
— Mój drogi — prosiłaś cicho, Patrząc mi w oczy nieśmiele — Będziemy żyli ze sobą Naprawdę jak przyjaciele. Lecz przyjaźń taka na pewno Skończy się później czy prędzej. Bo cóż mi to za przyjaciel, Co nie pożycza pieniędzy? I musi wracać do domu, Gdy bije dziesiąta godzina. I cóż mi to za przyjaciel, Który … Przeczytaj wiersz
Noc miłosne do uszu szeptała sekreta, Kiedy drżąca, wzruszona z pięknych ust Romea Pierwsze pocałowanie swe miłosne wzięła Ledwie trzynaście wiosen licząca Julietta. Noc swe czarne, gwieździste namioty rozpięła, Gdy z werońskiej dzieweczki wykwitła kobieta… Nie plamiła ciemności zaranna planeta, Gdy w ramionach królewskich Sulamit tonęła. Noc jest porą miłości i błysku rapiera. O nocy, … Przeczytaj wiersz
W obcym francuskim mieście Pijesz wino czerwone z karafki, Ciche morze oczy twe pieści, Domki małe jak białe zabawki. Jesteście tam na południu razem, Tam są twoje suknie, których nie znam, Ręce, które całowałem tyle razy, I pewnie u kapelusza woalka rzewna. Za długo już, moja jedyna… Pomyśl — trzy lata krążę Po hotelach i … Przeczytaj wiersz
Wiem, piechotą będę szedł ze stacji, Choćby ciemnym to było wieczorem. Zbłądzić trudno, kolejowym torem I na lewo od dwu drzew akacji. Kwiat tytoniu w ciemności pachnący, Miodny zapach końskiego nawozu I daleko gdzieś gwizd parowozu Długi, smętny, tęskliwie cichnący. Tak jak nieraz to już było we śnie, Poznam głos twój, gdy zapytasz: „Kto tu?” … Przeczytaj wiersz
Ciemne, smagłe policzki rumieńcem owiane, Karmin pięciocentowy barwi blade wargi, Słodka twarz Izoliny, oczy pełne skargi, Najładniejsze są usta źle namalowane. Z pełnej kurzu ulicy wejdźmy w owocarnię, Gdzie zapach chłodnej farby jest szczęściem głębokim; Będę mógł się uśmiechać do ciebie bezkarnie, Gdy będziesz piła wodę z cytrynowym sokiem. Włosy szarfą związane pachną … Przeczytaj wiersz
Czy masz zielone? — Nigdy go nie zapominam… A ty czy masz je? — Zawsze je na piersi noszę… Wiem, jakie lubisz liście, zobacz tedy proszę. Co dzień oto bez świeży w butonierkę wpinam. Kochasz mnie jako wprzódy? Nicżeś nie zmieniona? Nie zapomnisz mnie nigdy? — Nigdy nie zapomnę! — Dziś o pamięć nie prosisz, … Przeczytaj wiersz