Kazimierz Przerwa-Tetmajer to polski poeta, prozaik, dramaturg i tłumacz, zaliczany do grona najwybitniejszych przedstawicieli Młodej Polski. Urodził się 12 lutego 1865 roku w Ludźmierzu na Podhalu, w rodzinie związanej z polskim ruchem narodowym i kulturalnym.
Po ukończeniu gimnazjum w Nowym Targu i studiach filozoficznych na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, Tetmajer zaczął publikować swoje pierwsze utwory literackie. W 1886 roku ukazała się jego debiutancka nowela pt. „Rekrut”.
Tetmajer tworzył w duchu estetyzmu i symbolizmu, charakteryzującym się nastrojowością, melancholią, zmysłowością i refleksyjnością. Jego poezja była często inspirowana pięknem i kulturą Podhala, a także historią Polski i jej walką o niepodległość.
Zmarł 18 stycznia 1940 roku w Warszawie. Jego twórczość, pełna piękna i poetyckiej wrażliwości, cieszy się nadal dużą popularnością wśród czytelników.
Wpatrzeni w nasz ideał święty dopóki serce tętni w nas, płyniemy doń przez fal odmęty, gdzie często zgubny sterczy głaz. Wkoło nas tłumy pełne szału walczą wśród konwulsyjnych drgnień: my, dążąc wciąż do ideału, niepomni siebie patrzym weń. Mijają lata: już ramiona nie mogą wiosłem fali pruć: na pierś się chyli skroń zmęczona, opuścić trzeba … Przeczytaj wiersz
Kochany Jerzy mój! Pisę tu ztela Ten list do ciebie, a pisęcy, płacę. Świat mię caluśki nic nie uwesela, Kie w lesie pasę, wnet krowy potracę, Bo syćko myślę, kielo nas ozdziela Kraju i cy się tyz jesce zobacę? Kiebyś ty wiedział, jakoś mię zasmucił, Mój złociusieńki, tobyś się haw wrócił. Głowa mię boli, serdecka … Przeczytaj wiersz
O cicha, mglista, o smutna jesieni! Już w duszę czar twój dziwny, senny spływa, przychodzą chmary zapomnianych cieni, tęsknota wiedzie je smutna i tkliwa, ileż miłości, och, ileż kochania umarła przeszłość z naszych serc pochłania, z naszych serc biednych, z naszych serc bezdeni… Zamykam oczy… Blade ciche cienie suną się w liści posępnym szeleście … Przeczytaj wiersz
Przekleństwo?… Tylko dziki, kiedy się skaleczy, złorzeczy swemu bogu, skrytemu w przestworze. Ironia?… Lecz największe z szyderstw czyż się może równać z ironią biegu najzwyklejszych rzeczy? Wzgarda… lecz tylko głupiec gardzi tym ciężarem, którego wziąć na słabe nie zdoła ramiona. Rozpacz?… Więc za przykładem trzeba iść skorpiona, co się zabija, kiedy otoczą go żarem? Walka?… … Przeczytaj wiersz
Szukam na próżno – odnaleźć nie mogę – Nie mogę znaleźć dawnej duszy mojej… Gdzież jest? Gdzie znikła?… Ach! przede mną stoi jakiś cień – jodła widna przez szeżogę. Jakiś, cień, mara blada, znikła zjawa – smutno się, trwożnie, bojaźliwie do mnie zza mgły uśmiecha – patrzę nieprzytomnie, strach mi wśród piersi zrywa się i … Przeczytaj wiersz
Lubię, kiedy kobieta omdlewa w objęciu, kiedy w lubieżnym zwisa przez ramię przegięciu, gdy jej oczy zachodzą mgłą, twarz cała blednie, i wargi się wilgotnie rozchylą bezwiednie. Lubię, kiedy ją rozkosz i żądza oniemi, gdy wpija się w ramiona palcami drżącemi, gdy krótkim, urywanym oddycha oddechem i oddaje się cała z mdlejacym uśmiechem. I lubię … Przeczytaj wiersz
Nie wierzę w nic, nie pragnę niczego na świecie, wstręt mam do wszystkich czynów, drwię z wszelkich zapałów: posągi moich marzeń strącam z piedestałów i zdruzgotane rzucam w niepamięci śmiecie… A wprzód je depcę z żalu tak dzikim szaleństwem, jak rzeźbiarz, co chciał zakląć w marmur Afrodytę, widząc trud swój daremnym, marmury rozbite depce, plącząc … Przeczytaj wiersz
Po cichych smrekach o ciemnej zieleni kładło się słońce złotymi plamami; pogodny błękit wisiał ponad nami pełen przymglonych słonecznych odcieni. W głębi wąwozu po zrębach kamieni spieniony potok huczał kaskadami; czasem ktoś krzyknął – echo głosu mami, jakby z niezmiennych leciało przestrzeni. Czasem błądzącej trzody po uboczy spiżowe dzwonki dźwięczały w przeźroczy; czasem wiatr drzewa … Przeczytaj wiersz