Konstanty Ildefons Gałczyński był jednym najwybitniejszych polskich poetów ubiegłego stulecia. Jego życie i twórczość są ważnymi elementami polskiej literatury i kultury XX wieku.
Konstanty Ildefons Gałczyński urodził się 23 stycznia 1905 roku w Warszawie. Był trzecim dzieckiem w rodzinie. Jego ojciec był prawnikiem, a matka nauczycielką. Miał starszego brata i młodszą siostrę. Gałczyński ukończył gimnazjum w Warszawie, gdzie wykazywał zainteresowanie literaturą i poezją. Następnie studiował filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim.
Zyskał rozgłos jako poeta i satyryk. Jego twórczość charakteryzowała się dowcipem, humorem i często ironią. Pisał wiersze, opowiadania, eseje i satyryczne felietony. W okresie międzywojennym Gałczyński działał w środowisku artystycznym i literackim Warszawy. Był często gościem w kawiarniach i klubach literackich, gdzie spotykał innych twórców.
Podczas II wojny światowej Gałczyński jako członek Korpusu Ochrony Pogranicza brał udział w kampanii wrześniowej. Po wojnie nadal pisał i publikował. Jego twórczość była bardzo popularna w Polsce.
Konstanty Ildefons Gałczyński zmarł 6 grudnia 1953 roku. Przyczyną jego śmierci były problemy zdrowotne, w tym powikłania po zawale serca.
Twórczość Gałczyńskiego siedemdziesiąt lat po jego śmierci jest nadal popularna w Polsce. Jego wiersze i utwory są często cytowane i adaptowane przez innych artystów. Jego satyryczny i dowcipny styl nadal przyciąga czytelników i słuchaczy.
Wiersze o miłości Konstanty Ildefons Gałczyński
Po cholerę toto żyje? Trudno powiedzieć, czy ma szyję, a bez szyi komu się przyda? Pachnie toto jak dno beczki, jakieś nóżki, jakieś kropeczki -ohyda. Człowiek zajęty niesłychanie, a toto, proszę, lezie po ścianie i rozprasza uwagę człowieka; bo człowiek chciałby się skoncentrować, a ot, bożą krówkę obserwować musi, a czas ucieka. A secundo, szanowne … Czytaj dalej
W jednym domu na Okęciu pod lustrem dwudziestu pięciu widzę kucharzy; fartuchy im błyszczą pięknie i warząchwie, a jak zerkniesz, to się rozmarzysz. Wąsiki mają ze złota, serca też, więc nie dziwota, że się ich kocha. W srebrny beret, w modrą bluzkę, w cudne pierniki toruńskie patrzę jak sroka. To pan Ulanowski z Łodzi te … Czytaj dalej
Tu nie pomoże nic… a cóż ja znaczę! ten sam sen, ten sam błysk, srebrne akacje; struna drży, mocna jest, to się nie zerwie; brzdąkam na strunie tej powrotny czerwiec; patrz, rozpachniał się już na pszczelną pracę! Srebrny wiatr, srebrny kurz, srebrne akacje. Nie mów mi, że jest gdzieś planeta lepsza; akacja to pieśń, gdy … Czytaj dalej
Ale są jeszcze sprawy drobne: loty ptasie, chwianie się trzcin w jeziorach, blask gwiazdy wieczornej, różne barwy owoców o porannym czasie i wiatr przelatujący w sopranie i basie, i moja mała lampa, i stół niewytworny. A nawet za wszystkie obrazy Tycjana nie oddam tego stołu, bo pracuję przy nim, to mój wierny przyjaciel od samego … Czytaj dalej
Pewna pani na Marsalkowskiej kupowała synkę z groskiem w towazystwie swego męża, ponurego draba; Wychodzą ze sklepu, pani w sloch, w ksyk i w lament: – Mężu, och, och! popats, popats, jaka strasna żaba! Mąż był wyzsy uzędnik, psetarl mgłę w okulaze i mówi: – Zecywiście coś skace po trotuaze! Cy to żaba, cy tez … Czytaj dalej