Reiner Kunze urodził się 16 sierpnia 1933 w niemieckim Oelsnitz w Rudawach. To poeta, prozaik i tłumacz, jeden z najbardziej znanych dysydentów literackich w czasach NRD. Jest jednym z najważniejszych i najbardziej uznanych niemieckich poetów powojennego okresu. Jego twórczość literacka ukształtowała w dużej mierze poprzez polityczne i społeczne zmiany w Niemczech.
Studiował filozofię i dziennikarstwo na Uniwersytecie Karola Marksa w Lipsku, a następnie pracował jako asystent-wykładowca. Ze względu na swoje polityczne poglądy został zwolniony z pracy i zatrudnił się jako ślusarz. W latach 60. coraz częściej przebywał w Czechosłowacji, gdzie studiował poezję czeską oraz podejmował pierwsze tłumaczenia z tego języka.
W 1962 roku osiedlił się w Greiz w Turyngii, gdzie mieszkał aż do emigracji do RFN w 1977 roku. Przed emigracją doświadczył represji i zrzekł się obywatelstwa NRD. Obecnie mieszka i tworzy w Dolnej Bawarii. Reiner Kunze został uhonorowany wieloma prestiżowymi nagrodami literackimi, w tym Nagrodą Georga Büchnera w 1977 roku oraz czeskiej nagrody Premia Bohemica (2004).
Jego twórczość literacka obejmuje poezję i prozę. Pierwsze wiersze Kunzego były silnie osadzone w ekspresjonizmie, ale z czasem zaczął czerpać inspirację z czeskiej poezji, szczególnie nurtu skoncentrowanego na fundamentalnych problemach ludzkiej egzystencji. Jego poezja charakteryzuje się śmiałymi i dynamicznymi metaforami, a także epigramatycznym, kameralnym stylem. Jego proza często opiera się na anegdotach i jest zwięzła.
Najważniejsze poetyckie publikacje Reiner Kunzego to „Dedykacje” (1963), „Wrażliwe drogi” (1969), „Ściszony głos” (1972), „Na własną nadzieję”, „Jedyne życie każdego” (1986), „Jeden dzień na tej ziemi” (1998) i „Noc lipowa” (2007). Jest uważany za jednego z najważniejszych poetów niemieckojęzycznych drugiej połowy XX wieku, a jego twórczość jest ważnym elementem niemieckiej literatury powojennej.
Lipa rozkwita i jest noc Umilkło grzmienie pszczół, a w zamian rojnie wyległy gwiazdy Człowiek, wędrowny pasiecznik, co swoje ule – wywietrzniki otwarte, zasuwki zamknięte – skrzypiącym wózkiem wiózł nocami na nowe zbiory, ma teraz ochotę na inny miód Wymierzył krzywiznę nieba i rusza tam, gdzie kłębią się migotliwe odległe gromady Geny po Ewie się … Przeczytaj wiersz
Dwa krzyże połączone liną, zacumowane na niebie: Poznań i Gdańsk Ale mnie się zdawało, że robią ten znak krzyża wspólnie Polska i Niemcy, a polski orzeł rozpościera skrzydło nad nimi 1996
Są w nas ślady, które tylko sami możemy zabezpieczyć Jeżeli tylko potrafimy z takiego drobiazgu zdjąć odcisk I wtedy jakaś dziewczyna, zagubiona, odzyskuje ochotę do życia, a prawdziwy czytelnik mówi: jeszcze zdarzają się wiersze. tłumaczenie Jakub Ekier
Pytasz, córeczko, co to znaczy? Ktoś do rana siedzi nad pustą kartką, na nogawce ma ćmę, która śpi I jedno nic nie wie o drugim
Daleki, był już blisko Mozarta i tutaj spłacał mu, co pożyczone, a czym żył przez tak długie lata – w ciszy, w uniesieniu palców dźwięki wracały na tamtą stronę A nas bolały nadgarstki, kiedyśmy rzucali mu na koniec ziemskie okruchy 1997
Moim prawym ramieniem zamykamy się we śnie Jeśli będę musiał, przez sen, odwrócić się na drugi bok, zamkniemy się lewym Tylko trzymaj mnie, trzymaj mnie mocno, sen ma zamek i klamkę tłumaczenie Ryszard Krynicki
Niczego na niebie co przykryje kochanków Nawet skrawka czarnego perlonu Nic, tylko oderwany guzik I on też świeci tłumaczenie Ryszard Krynicki