Reiner Kunze

Reiner Kunze urodził się 16 sierpnia 1933 w niemieckim Oelsnitz. To poeta, prozaik i tłumacz, jeden z najbardziej znanych dysydentów literackich w czasach NRD. Jest jednym z najważniejszych i najbardziej uznanych niemieckich poetów powojennego okresu. Jego twórczość literacka ukształtowała w dużej mierze poprzez polityczne i społeczne zmiany w Niemczech.

Studiował filozofię i dziennikarstwo na Uniwersytecie Karola Marksa w Lipsku, a następnie pracował jako asystent-wykładowca. Ze względu na swoje polityczne poglądy został zwolniony z pracy i zatrudnił się jako ślusarz. W latach 60. coraz częściej przebywał w Czechosłowacji, gdzie studiował poezję czeską oraz podejmował pierwsze tłumaczenia z tego języka.

W 1962 roku osiedlił się w Greiz w Turyngii, gdzie mieszkał aż do emigracji do RFN w 1977 roku. Przed emigracją doświadczył represji i zrzekł się obywatelstwa NRD. Obecnie mieszka i tworzy w Dolnej Bawarii. Reiner Kunze został uhonorowany wieloma prestiżowymi nagrodami literackimi, w tym Nagrodą Georga Büchnera w 1977 roku oraz czeskiej nagrody Premia Bohemica (2004).

Jego twórczość literacka obejmuje poezję i prozę. Pierwsze wiersze Kunzego były silnie osadzone w ekspresjonizmie, ale z czasem zaczął czerpać inspirację z czeskiej poezji, szczególnie nurtu skoncentrowanego na fundamentalnych problemach ludzkiej egzystencji. Jego poezja charakteryzuje się śmiałymi i dynamicznymi metaforami, a także epigramatycznym, kameralnym stylem. Jego proza często opiera się na anegdotach i jest zwięzła.

Najważniejsze poetyckie publikacje Reiner Kunzego to „Dedykacje” (1963), „Wrażliwe drogi” (1969), „Ściszony głos” (1972), „Na własną nadzieję”, „Jedyne życie każdego” (1986), „Jeden dzień na tej ziemi” (1998) i „Noc lipowa” (2007). Jest uważany za jednego z najważniejszych poetów niemieckojęzycznych drugiej połowy XX wieku, a jego twórczość jest ważnym elementem niemieckiej literatury powojennej.

Wiersze Reinera Kunzego