Kazimierz Wierzyński był polskim poetą i dziennikarzem, a także członkiem Polskiej Akademii Literatury w okresie II Rzeczypospolitej. Urodził się w Drohobyczu w roku 1894.
Rozpoczął swoją karierę literacką w 1913 roku, publikując wiersz „Hej, kiedyż, kiedyż”, jednak prawdziwym przełomem był wydany w 1919 roku tomik poezji zatytułowany „Wiosna i wino”. Dzięki radosnemu i pełnemu entuzjazmu tonowi lirycznych wypowiedzi autora, ten tomik zdobył ogromną popularność i rozgłos, stając się fundamentem jego późniejszej sławy.
Współtworzył grupę poetycką Skamander razem z Julianem Tuwimem i innymi poetami. Jego wiersz „Laur olimpijski” zdobył złoty medal poetycki na Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie w 1928 roku. Wcześniejsze utwory Wierzyńskiego celebrują radość życia i wdzięk sportowców.
W wyniku inwazji nazistowskich Niemiec na Polskę w 1939 roku, Wierzyński i jego żona Helena opuścili kraj. Przez wiele lat przebywali na emigracji, podróżując przez Europę i osiedlając się ostatecznie w Stanach Zjednoczonych. Jego późniejsza twórczość, powstająca na obczyźnie, miała bardziej ponury i społeczny charakter. Kazimierz Wierzyński zmarł w Londynie w roku 1969.
Leżę na łące, Nikogo nie ma: ja i słońce. Ciszą nabrzmiałą i wezbraną Napływa myśl: – To pachnie siano. Wiatr ciągnie po trawach z szelestem, A u góry Siostry moje, białe chmury, Wędrują na wschód. Czy nie za wiele mi, że jestem?
Nie mów o Polakach i Żydach, To pole minowe. Nie mów o Polakach i Ukraińcach, To pole minowe. Nie mów o Polakach i Czechach, To pole minowe. Nie mów o Polakach i Litwinach, To pole minowe. Nie wstępuj na pole minowe, Wylecisz w powietrze. Są jeszcze inne, Na które wstąpiliśmy przedtem I także nie ma … Przeczytaj wiersz
Ach, nie Gatamelata i nie Colleoni, Żaden wódz, który deptał sztandary pod stopą, Nikt z tych, co na pomnikach stanęli i z koni, Patrzą dzisiaj na gruzy nazwane Europą, Lecz zwykły, zamieszkały w ruinach przechodzień Rozpycha tłok ciemności i walczy z szatanem: Nasza przeszłość w zaułkach krusząca się co dzień, I przyszłość bezimienna, z obliczem … Przeczytaj wiersz
Wzbieram i szumię nocami w przestworze. Parną tęsknotę za lotem, za dalą Rozsadzam brzegi i gorącą falą Ziemię zalewam, jak morze, jak morze. Lecę po kraniec widnokręgu siny, Światy ogarniam i w pędzie radosny Jestem, jak wylew napęczniałej wiosny, Którą wyśniły gdzieś w głębiach delfiny. A po odpływie dziewczęta w szeregu Idą się … Przeczytaj wiersz
Zstąp, duchu mocy, Wzmóż nasze siły Nad rozum, nad uczucie, Ponad kobiecy i męski płacz. Wzmóż nasze siły Nad bratnie mogiły, Nad rozpacz sierot i wdów, Nad wygryzione gazem rany, Nad niepokój nagłych nalotów, Nad lęk, gdy ktoś do śmierci nie gotów, I jeszcze pragnie ust ukochanych – Patrz: Nadludzkiej poddani próbie, Tylekroć zaprawieni w … Przeczytaj wiersz
Zrób mi herbatę z wrzosów i mchu, Z koniczyny przydrożnej i mięty, Napijemy się soku ziemi, Napijemy się zaraz, tu, Prosto z jej ust roślinnych, Z korzeni dobroczynnych, U samego źródła snu. Upoi nas wywar podglebny, Poniesie nas morzem traw: Po wzgórzach falujących dokoła Piersią na ziołach Puścimy się wpław. Będziemy płynęli z prochu w … Przeczytaj wiersz