Sylvia Plath urodziła się 27 października 1932 w Bostonie w stanie Massachusetts. Zmarła 11 lutego 1963 w Londynie. Była amerykańską pisarką i poetką, która zdobyła światową sławę ze względu na swój wyjątkowy talent literacki. Jej życie wypełnione było trudnościami związanymi z chorobami psychicznymi, co miało ogromny wpływ na jej twórczość.
Sylvia Plath dorastała w rodzinie pochodzenia niemieckiego i austro-węgierskiego w Bostonie. Jej ojciec był biologiem i profesorem college’u na Uniwersytecie Bostońskim, zmarł gdy miała osiem lat. Po śmierci ojca zamieszkała z matką, bratem i dziadkami ze strony matki. Zaczęła prowadzić swój pierwszy dziennik gdy miała 9 lat następnie pisała już dzienniki regularnie do końca życia. Od najmłodszych lat wykazywała wyjątkowy talent literacki i zdobyła kilka nagród literackich.
Po przezwyciężeniu próby samobójczej w 1955 r. ukończyła z wyróżnieniem Smith College w Massachusetts. W 1956 roku Sylvia Plath otrzymała stypendium Fulbrighta na studia w Cambridge w Wielkiej Brytanii. Tam poznała na przyjęciu brytyjskiego poetę Teda Hughesa, którego poślubiła sześć miesięcy później. Para miała dwójkę dzieci, Friedę i Nicholasa. W 1957 r. wróciła do Stanów Zjednoczonych, gdzie studiowała u Roberta Lowella, a w 1960 r. opublikowała swój pierwszy tomik poezji The Colossus. Po powrocie do Anglii, podczas przeżywania kolejnego epizodu depresji, napisała Ariel (1962) i swoją jedyną powieść o podłożu autobiograficznym The Bell Jar, którą opublikowała w 1963 roku pod pseudonimem Victoria Lucas. Po rozstaniu z mężem popełniła samobójstwo w 1963 roku. Powieść ta eksplorowała tematy zdrowia psychicznego i walki młodej kobiety z depresją. Za życia Sylvia Plath opublikowała wiele wierszy i opowiadań w czasopismach literackich.
Sylvia Plath jest znana ze swojej poezji konfesyjnej, często poruszającej mroczne i osobiste tematy, takie jak jej walka z depresją i myśli samobójcze. Niektóre z jej najbardziej znanych wierszy to „Daddy” i „Lady Lazarus”.
Przez całe życie Sylvia Plath zmagała się z okresowymi epizodami depresji klinicznej. Po rozstaniu z Tedem Hughesem w 1962 roku jej zdrowie psychiczne uległo pogorszeniu. Niestety, w lutym 1963 roku, w wieku 30 lat, Sylvia Plath popełniła samobójstwo w swoim londyńskim domu.
Po jej śmierci Ted Hughes zebrał jej niepublikowane utwory i opublikował trzy kolejne tomy poezji. Za „Collected Poems” Sylvia Plath otrzymała pośmiertnie Nagrodę Pulitzera w 1982 roku. Jej poezja jest szczególnie ceniona za styl konfesyjny oraz eksplorację psychologicznych aspektów funkcjonowania ludzi. Jej poezja wywarła ogromny wpływ na literaturę feministyczną.
Zastój w ciemności, Wtem bezcielesny błękit, Potop wzgórz, odległości. Boska lwico, tak stajemy się jedną Osią pięt i kolan!-Bruzda Dzieli się i mija, siostra Brązowego łuku Szyi, co mi umyka, Jagody jak oczy Murzyna zarzucają Haczyki- Czarne, krwawe kęsy, Cienie. Coś innego Unosi mnie w powietrzu- Uda, włosy; Gruda z mych pięt. Jak biała Godiva, … Przeczytaj wiersz
Wkrótce uświadomisz sobie czyjąś nieobecność Rozrastającą się obok ciebie jak drzewo, Drzewo śmierci, bezbarwny australijski eukaliptus – Ogołocony, porażony piorunem – istne złudzenie, A niebo jak świński zad, całkowicie obojętne. Lecz teraz jesteś niemy. A ja kocham twoją głupotę, Jej ślepe zwierciadło. Spoglądam w nie I odnajduję własną twarz, myślisz, że to zabawne. To dobrze … Przeczytaj wiersz
Pusta, rozbrzmiewam echem za każdym krokiem, Jak muzeum bez posągów o wspaniałych filarach, portykach, rotundach. Na mym podwórzu wytryska i opada z powrotem fontanna O sercu mniszki, obojętna na świat. Marmurowe lilie Rozsiewają swą bladość jak zapach. Wyobrażam sobie, że wobec tłumów jestem Matką białej Nike i licznych Apollów o ślepych oczach. Zamiast tego umarli … Przeczytaj wiersz
Kobieta osiągnęła doskonałość. Jej martwe Ciało ma uśmiech dokonania, Złuda greckiego determinizmu Płynie w zwojach jej togi, Jej bose Stopy zdają się mówić; Doszłyśmy dotąd, to już kres. Zmarłe dzieci skręcone jak białe węże, Każde przy małym Dzbanie mleka już próżnym. Ona zwija je Z powrotem w swe ciało jak Róża swe płatki, gdy ogród … Przeczytaj wiersz
Za korzonki mych włosów jakiś bóg schwytał mnie. Skwierczałem pod jego napięciem jak prorok na pustyni. Noce migały jak powieka jaszczurki; Świat pustych bezbarwnych dni w oczodole bez cienia. Sępia nuda przybiła mnie do tego drzewa. Gdyby on był mną, uczyniłby to samo co ja.
Trudno opisać zmianę, jaką wniosłeś w me życie. Jeśli teraz żyję, przedtem byłam jak martwa, Choć jak kamień nic sobie z tego nie robiłam Trwając w miejscu zgodnie ze zwyczajem. Nie przesunąłeś mnie o cal, wcale nie — Ani nie zostawiłeś mnie, bym ku niebu wzniosła znów Małe ślepe oko, oczywiście bez nadziei, Że ujrzę … Przeczytaj wiersz
Brak tu płaskich kamieni na palenisko. Są tylko gorące ziarnka. Jest sucho, sucho. Powietrze niebezpieczne. Południe działa dziwnie Na oko duszy, wznosząc niespodzianie Szpaler topoli w bliskiej odległości, jedyny Obiekt poza zwariowaną równą drogą, Co przypomina o ludziach i domach. Chłodny wiatr winien mieszkać wśród tych liści, A rosa na nie opadać cenniejsza od monet … Przeczytaj wiersz
Jak te żywioły krzepną! — Światło księżyca, kredowa skała W której szczelinie leżymy Plecami do siebie. Słyszę jak sowa Krzyczy w zimnym kolorze indygo. Groźne samogłoski wstępują w me serce. Dziecko w białym łóżeczku przewraca się i wzdycha Teraz otwiera szeroko usta. Twarzyczkę ma wyrytą w bolesnym czerwonym drzewie. A oto gwiazdy — twarde, nieustępliwe. … Przeczytaj wiersz
Oto jest światlo myśli, zimne, planetarne. Drzewa myśli są czarne, a światło niebieskie. Trawy smutki swe składają u stóp Bogu, kłując mnie w kostki szepczą o pokorze. Kłębiące się i zwiewne mgly tutaj mieszkają, rząd nagrobków oddziela mnie od mego domu, tak, że nie wiem poprostu, jak się stąd wydostać. Księżyc to nie drzwi przecież. … Przeczytaj wiersz