Frank O’Hara był wybitnym amerykańskim poetą i krytykiem sztuki, urodzonym 27 czerwca 1926 roku w Baltimore, Maryland, a tragicznie zmarłym 25 lipca 1966 roku w wypadku samochodowym na wyspie Fire, niedaleko East Hampton, w stanie Nowy Jork. Jego życie i twórczość były ściśle związane ze sceną artystyczną i literacką Nowego Jorku w latach 50. i 60. XX wieku, szczególnie z ruchem artystycznym znanym jako Ekspresjonizm Abstrakcyjny oraz Szkołą Nowojorską.
O’Hara studiował na Uniwersytecie Harvarda, gdzie uzyskał licencjat z muzyki w 1950 roku. Następnie uczęszczał na Uniwersytet Michigan, gdzie rok później zdobył tytuł z literatury angielskiej.
W 1951 roku O’Hara przeniósł się do Nowego Jorku i rozpoczął pracę w Museum of Modern Art (MoMA), gdzie pełnił różne funkcje, w tym kuratora. Dzięki praca w MoMA sławna stała się jego działalność artystyczną i literacką, a on sam stał się ważną postacią w nowojorskiej społeczności artystycznej.
Podczas swojego pobytu w Nowym Jorku O’Hara nawiązał bliskie przyjaźnie z wieloma wybitnymi artystami i pisarzami, takimi jak Jackson Pollock, Willem de Kooning, Joan Mitchell, John Ashbery i Kenneth Koch. Te przyjaźnie miały wpływ na jego twórczość poetycką i perspektywę artystyczną.
Być może by uniknąć jakiegoś ogromnego smutku niczym w tragedii jakobickiej gdzie nasz bohater woła „Snu! Długiego głębokiego snu żeby zapomnieć o tym!” człowiek się zrywa do lotu nad tym bezbrzeżnym miastem, łukiem unosząc się z chodnika jak to robi gołąb gdy trąbi klakson lub trzaskają drzwi, drzwi marzeń, życie podtrzymywane w wielobarwnych miłościach i … Przeczytaj wiersz
Jest 12:20 w Nowym Jorku pewien piątek trzy dni po rocznicy zburzenia Bastylii, aha jest rok 1959 i wychodzę żeby znaleźć pucybuta bo o 7:15 wysiadam w Easthampton z tego o 4:19 potem idę prosto na kolację i nie znam ludzi którzy mi dadzą jeść idę po parnej ulicy zaczyna prażyć słońce i zjadam hamburgera … Przeczytaj wiersz
Gdybyś była ze mną może usłyszałabyś moje słodkie i przymilne słowa, nagie drzewa w dole i dobrze widoczne odrzutowce olbrzymie przewody telegraficzne i trawiasty śnieg, niebo blade jak na fotografii i splątane powietrze trzeszczące nad falującym bagniskiem byłyby listowiem wokół głębi twego głosu, gdybyś uznała mnie za swego, nie tak zwyczajnie, bez ograniczeń. Oto tutaj … Przeczytaj wiersz
— O co ci szło, to ci mówiłem — powiedziałem — a co od ciebie z łaski dostawałem, to brałem! Skończ z tym obijaniem się po mojej sypialni, że aż meblom się chce płakać! Nie mam zamiaru walić w podłogę albo rzucać jabłkami! Do cholery z radiem, niech próchnieje! Nie mam już ochoty … Przeczytaj wiersz
Będziemy mieć wszystko czego pragniemy i nie będzie więcej śmierci na pięknych równinach ani w restauracjach za nasz symbol przyjmiemy wulgarny śmiech materialisty z nienasyconego pożądania i ulice wypełnią się postaciami pędzących zawodników a fotografie morderców egocentryków i gwiazd filmowych będą nabrzmiewać jak żywe na ścianach, w książkach i łaźniach by napierać na nasze płonące … Przeczytaj wiersz
Kiedy ostatnio w porze lunchu wychodzę na spacer mam w kieszeni tylko dwa amulety starą rzymską monetę do Mike’a Kanemitsu i główkę nitu co odpadł od walizki kiedy byłem w Madrycie pozostałe nigdy nie przyniosły mi większego szczęścia choć prawdą jest że mi pomogły wytrzymać w Nowym Jorku lecz teraz jest mi na razie dobrze … Przeczytaj wiersz
Nie będę płakał na okrągło ani się na okrągło śmiał, nie lubię bardziej jednego „tonu” od drugiego. Chciałabym mieć bezpośredniość kiepskiego filmu, nie tylko niekasowego gniota, lecz również zapowiadanego z pompą supergiganta. Chcę być przynajmniej tak żywy jak ten brud. A jeśli jakiś miłośnik mojego bałaganu powie „To wcale nie przypomina Franka!”, tym lepiej! Czy … Przeczytaj wiersz
to nawet zabawniejsze niż jechać do San Sebastian, Irun, Hendaye, Biarritz, Bayonne lub dostać mdłości na Travesera de Garcia w Barcelonie po części dlatego że w pomarańczowej koszuli wyglądasz jak lepszy szczęśliwszy św. Sebastian po części dlatego że cię kocham po części dlatego że ty kochasz jogurt po części z powodu fluoryzujących pomarańczowych tulipanów dookoła … Przeczytaj wiersz
Nagląca kartka na moich drzwiach prosiła „Zadzwoń do mnie, zadzwoń, jak tylko wrócisz!” toteż prędko wrzuciłem kilka mandarynek do podręcznej torby, rozprostowałem powieki i ramiona, i bez namysłu ruszyłem w stronę drzwi. Nim doszedłem do rogu nastała jesień, ach wcale nie chciałem dać się przystosować ani odurzyć, choć liście jaśniały mocniej niż trawa na chodniku! … Przeczytaj wiersz