Franciszek z Asyżu

Franciszek z Asyżu (właściwie Giovanni di Pietro di Bernardone) urodził się 1181 lub 1182 roku w Asyżu, we Włoszech. Był synem zamożnego kupca i początkowo prowadził życie pełne przyjemności i beztroski. Jako młody mężczyzna marzył o karierze rycerskiej i walce w obronie swojej ojczyzny. Jednak po doświadczeniu wojny i przeżyciu ciężkiej choroby, Franciszek przeszedł głęboką przemianę duchową. Zrezygnował z dotychczasowego stylu życia, oddając się służbie Bogu i ubóstwu. W 1210 roku założył Zakon Braci Mniejszych, znany również jako franciszkanie, którego celem było życie w ubóstwie, pokorze i miłości do Boga i bliźnich.

W ciągu swojego życia Franciszek zyskał ogromne wpływy i zyskał sympatię wielu osób, zarówno wśród duchowieństwa, jak i zwykłych ludzi. Jego kazania, pełne prostoty i miłości, inspirowały innych do nawrócenia się i wstąpienia do zakonu. Jednym z jego największych osiągnięć było głoszenie poszanowania dla całego stworzenia, co zainspirowało jego późniejsze wyobrażenie o przyrodzie jako świętym dziele Boga. W 1218 roku Franciszek udał się do Egiptu, gdzie spotkał sułtana Al-Kamila, próbując przekonać go do porzucenia islamu i przyjęcia chrześcijaństwa. Po powrocie do Asyżu, zrezygnował z prowadzenia zakonu, koncentrując się na opracowaniu reguły zakonnej, która została zatwierdzona w 1223 roku. W 1224 roku, w czasie pobytu na górze Alvernia, Franciszek doznał stygmatów, czyli ran na ciele, które miały symbolizować jego duchowe zjednoczenie z cierpieniem Chrystusa. Wkrótce potem jego stan zdrowia pogorszył się – przewlekła choroba oczu i uporczywe gorączki zmusiły go do powrotu do Porcjunkuli, gdzie zmarł 3 października 1226 roku.

Twórczość świętego Franciszka z Asyżu nie ograniczała się tylko do kaznodziejstwa, ale obejmowała także poezję, w której wyrażał swoje głębokie uczucia do Boga i natury. Jego najważniejszym dziełem jest „Pieśń słoneczna” (albo Pochwała stworzeń) – hymn pochwalny, który oddaje hołd stworzeniu i dziękczynienie Bogu za dar życia. Franciszek był również autorem modlitw, które do dziś są uznawane za inspirację do duchowej refleksji, jak np. „Modlitwa Świętego Franciszka”. Życie i twórczość św. Franciszka z Asyżu miały ogromny wpływ na rozwój duchowości katolickiej oraz na rozwój teologii i filozofii średniowiecznej.