Komu ślubny splatasz wieniec Z róż, lilii i tymianka? Ach! jak szczęśliwy młodzieniec, Komu ślubny splatasz wieniec, Pewnie dla twego kochanka? Wydają łzy i rumieniec, Komu ślubny splatasz wieniec Z róż, lilii i tymianka? Jednemu oddajesz wieniec, Z róż, lilii i tymianka: Kocha cię drugi młodzieniec, Ty jednemu oddasz wieniec; Zostawże łzy i rumieniec, Dla … Przeczytaj wiersz
Różą, mrozem spłodzoną Tryjonu zimnego, miej, książę, za kolędę od sługi swojego. Przed wiosną, przed Zefirem Muza ją rozwiła i mały dar za wielki tobie poświęciła. Godna rymu jest róża: sam Tytan, gdy wschodzi, różaną twarz podaje, lubo też zachodzi, różane lice kryje w oceańskie morze; różane są tak ranne, jak wieczorne zorze (…) Róża … Przeczytaj wiersz
Ziejąc zatrute, zgniłe tchnienie, Stęchłych wód tonie ołowiane Leżą, bezwładnie odrętwione, Wsłuchane w własne swe milczenie. Patrząc na wód tych czarne tonie, Białością swoją przerażona, Chłonąc wyziewy ich zatrute, Lilia omdlałe schyla skronie.
Raz — w ogrodzie zielonym — Przed wieczorem — o wiośnie — Na tę śnieżną lilijkę Poglądałem miłośnie… Upojony jej wonią — Przed godziną zórz złotą — Na tę czystą lilijkę Poglądałem z tęsknotą… I gdym na nią tak patrzył, Zdało mi się, że ona Nagle drgnęła, tak, drgnęła, Jakby ze snu spłoszona. … Przeczytaj wiersz
Rozkwitła róża pąsowa, upił się słowik zapachem — do zamroczenia was wzywam, ej sufi, czciciele wina. Podstawy waszych ślubów zdawały się twarde jak skała — patrzcie, jak w mgnieniu oka rozbiła je szklana czarka. Przynieś mi, saki, wina, bo w tym pałacu pogardy nie wiem, kto stróżem, kto królem, kto trzeźwy, a kto … Przeczytaj wiersz
Najlepiej było leżeć na słońcu, na łące, Wezbranej świeżą wonią, w lipcowe poranki, Wchłaniać w płuca ziół zapach, wchłaniać w ciało słońce, Wśród drżących traw i szorstkiej, drobnej macierzanki. A na łące niebieskiej, sianej w lotne kwiaty, Rozmigotanej blaskiem, rozpachnionej latem, Toczą się białą wełną, mlecznem kłębowiskiem, Obłoki nieuchwytne, dalekie a bliskie. Leżeć, liczyć obłoki, … Przeczytaj wiersz
Pan Bóg stworzył dnia trzeciego, Dla ozdoby świata tego, Różnobarwne wonne kwiatki, Lilie, róże i bławatki. Dawszy im różne znamiona, I według tychże imiona, Rzekł: idźcie drogie dzieciny, Na góry, lasy, doliny, Łąki, wody i tam roście, Kwitnąc, chwałę moją głoście. Lecz nim was w drogę wyprawię, Naprzód was pobłogosławię. Kwiaty głowy pochyliły, I tron … Przeczytaj wiersz
Kwiaty grzechu, zepsucia, o kwiaty pokuszeń! Wabiące zmysły moje czarem i urokiem Nieznanych, tajemniczych rozkoszy i wzruszeń… – Pokąd na was cielesnym spoglądam okiem – Dziś wiem już, że jesteście na kształt trybularzy Z których płynie ku niebu wciąż ofiara woni; dziś wiem już, że w odblaskach waszych barw się żarzy Modlitwa uroczysta pół, lasów … Przeczytaj wiersz
Pierwsze uczucia, to kwiaty wiosenne, Co się własną upajają wonią: Przed żywszym blaskiem jeszcze w cień się chronią I wierzą jeszcze w swe trwanie niezmienne. Po nich, ach! inne stubarwne, płomienne, Znów zakwitają i za słońcem gonią: Wiedzą, że zwiędną, więc czasu nie trwonią I gaszą tylko pragnienia codzienne. A później znowu wspomnień astry blade … Przeczytaj wiersz
Znowu więdną wszystkie zioła, Tylko srebrne astry kwitną, Zapatrzone w chłodną niebios Toń błękitną… Jakże smutna teraz jesień! Ach, smutniejsza niż przed laty, Choć tak samo żółkną liście Więdną kwiaty I tak samo noc miesięczna Sieje jasność, smutek, ciszę I tak samo drzew wierzchołki Wiatr kołysze Ale teraz braknie sercu Tych upojeń i uniesień Co … Przeczytaj wiersz
Bzy gęsto sterczą sztorcem, Gruboziarniste i mokre, Stokrotne, gotowym wierszem, radośnie rozrosłe bzy. O szóstej rano wstałaś, Dziewczyno z prężnym sercem, I łamiesz, z miłości dla mnie, promieniejące bzy. Tak wcześnie i już tak gorąco, A cóż dopiero w południe, Gdy jeszcze mocniej w nozdrza uderzą zerwane bzy! Dziewczyno na palcach wspięta, Której ręce tak … Przeczytaj wiersz
Blask huczy w dzwonie pustki. Ileż niebios! Każdy się płatek rozwija, jak ucho w melodję zasłuchane. Tutaj, w ramach, z zaciętym patrzysz uśmieszkiem, włochaty. Wzrok zasępiony wbijasz w tarczę płaską, jakbyś przygrywał na wąskiej piszczałce, — o, sobowtórze! — która w kwiat się zmienia, wystrzela w gałąź wiotką i kolczastą, a po niej rosa spływa, … Przeczytaj wiersz
Jaka im sprosta dłoń? zwężone palce sennie, jak smyczek, podtrzymują ciężar łodygi, zlekka puszystej, i lśniącej poranku rosą przeźroczą, w połowie ugiętej blaskiem płatków ledwo lila; któż modrość ich podźwignie? czyja ręka dość czule ujmie kształt niedotykalny, aby, jak pustą dłonią ślepnącego, okrągłe zamknąć, wreszcie utrwalone? Nie patrz! poniżej błękitnej gencjany gorzkawe listki otulają szczelnie … Przeczytaj wiersz
Z za szyby wagonu rzeczułka mroczno-zielona (jak wtedy), a w niej odbita jaskółka muska kawałek nieba. Powracasz w knieje dawne, w białe, żałobne ulice, w drżące, nadbrzeżne topole, wspomnieniem błogiem chory: szarawo srebrnieją winnice, rudawo płoną bory. O, rozrzucone na wiatry słowa moje pochwalne: mój Boże! już kwitną astry.
Wyłaniająca się zapachów burzą Z przestrzeni czystych, o, niepokalana; Obłoki zwolna nad tonią się chmurzą, Aby wykańczać cię w popiele rana; Trwasz w kroplach blasku, na falach przestworu, Struna, dygotem tonąca w źrenicy; O, smugo rosy, ku cieniom wieczoru Chyląca sennie dłótko tajemnicy. Jak sprostać wzrokiem? w elizejskiej ciszy Usłyszeć płatek, co się ledwo chwieje … Przeczytaj wiersz
Ostatniej róży lata Samotny płonie kwiat; Odeszły ją towarzyszki, Zagasł ich wdzięk i zbladł. Żadna się nie nachyli, By ją całować w skroń, Zrumienić się jej rumieńcem, Oddać jej woń za woń. Nie będzie schnął w pustkowiu Twój krzew samotny ten! Gdy inne już posnęły, I ty zapadnij w sen! Pozrywam ja twe listki, Rozrzucę … Przeczytaj wiersz
„Gdzie pędzisz listku róży? Tak sam, tak sam? Ja Matka twoja więdnę tu za tobą.“ „O Matko moja! Łzę ci moją dam, „Woń twoją wezmę na zawsze ze sobą, „Ale ja muszę, muszę pędzić w dal… „O jak tu dobrze!… Ciebie tylko żal… „O jak tu pięknie!… Świat światła przedemną!“ — A mnie bez ciebie … Przeczytaj wiersz
Przyniosłeś mi bez pięciolistny w klapie od marynarki. Świecił jak absurd czysty. Jak order. Albo jak antyk. Zakwitł zwyczajnie, jak wszyscy, gdzieś na świętego Andrzeja… Tylko od innych był tkliwszy. Jak uśmiech. Albo nadzieja. Bez pachniał bzem najczęściej i przekwitł o swojej porze. Zostało mi po nim szczęście w liliowo bzowym kolorze.
I Jakże żałuję tej szczęśliwej pory, Kiedy stokrotki kwiatek pospolity Zdał mi się w cudne ubranym kolory I budził w sercu dziecinne zachwyty, I kiedy długie majowe wieczory Spędzałem, patrząc w Jasnych ócz błękity, Cichego szczęścia pełen i pokory, Bijący sercem, a nigdy niesyty. A choć to było kwiecie takie skromne, Nigdym się z prawdą … Przeczytaj wiersz
Ach, ta róża! ach, ta róża! Co się w twoje okno wdziera, Na pokusy mnie wystawia, Sen i spokój mi odbiera… Wciąż z zazdrością myślę o niej, Choć jej nie śmiem dotknąć ręką, Bo mnie gniewa, że bezkarnie Patrzy nocą w twe okienko. Radbym nieraz rzucić wzrokiem, Błądząc w wieczór po ogrodzie, Radbym dojrzeć… ale … Przeczytaj wiersz
Z wiosennych kwiatów upleciony wieniec Ktoś mi przysyła w samym środku zimy, Chociaż nasz Kraków na mroźnej północy Leży, a chłodno tu nawet w lecie. W jakim ty, kwiatku wzeszedłeś ogrodzie? A może z Paestum przybyłeś tak rychło? „Nie dziw się! W swym mi Helżusia ogrodzie Kwitnąć kazała. Gdzie ona, tam wiosna”. A więc i … Przeczytaj wiersz