Motyw Boga w poezji jest jednym z najstarszych i najgłębiej zakorzenionych tematów literackich. Od wieków poeci podejmowali próbę wyrażenia swojej relacji z Bogiem, rozważań nad Jego istotą, a także pytania o sens istnienia, moralność i duchowość. W zależności od epoki, osobistych doświadczeń twórcy czy kontekstu kulturowego, motyw Boga w poezji przybierał różne formy, od pełnych uwielbienia hymnów po dramatyczne spory z Absolutem.
W literaturze staropolskiej Bóg często był ukazywany jako wszechmocny Stwórca i Pan świata, któremu poeci oddawali hołd. Przykładem są utwory Jana Kochanowskiego, takie jak Czego chcesz od nas, Panie, za Twe hojne dary?, w którym poeta podkreśla piękno i harmonię Bożego dzieła.
W romantyzmie relacja z Bogiem nabierała bardziej osobistego charakteru, często była nacechowana buntem i próbą zrozumienia tajemnicy Jego planów. Adam Mickiewicz w „Dziadach cz. III” ukazuje Boga jako siłę moralną i wszechobecnego ducha, który kieruje losem ludzi i narodów.
W dwudziestym wieku motyw Boga w poezji stał się bardziej introspektywny, niejednokrotnie wyrażając wątpliwości, poczucie pustki lub próbę odnalezienia sacrum w świecie pełnym chaosu. Poeci tacy jak Czesław Miłosz, czy Tadeusz Różewicz podejmowali temat kryzysu wiary, rozważań nad cierpieniem i obecnością Boga w życiu codziennym.
Motyw Boga w poezji jest uniwersalny, głęboko osobisty i poruszający. Jego różnorodność sprawia, że odnajdujemy w nim zarówno pocieszenie, jak i trudne pytania, które od wieków towarzyszą człowiekowi w jego poszukiwaniu sensu istnienia.
A Ty nam, Boże, przebacz, że Cię nie widzimy W kontuszu przepasanym błękitem błyskawic A tylko Bogiem z drewna, kartofla i gliny Co się pochylił z nami i poci się, krwawi A Ty nam wybacz Boże, że jesteś tak mały Abyś się wcisnął w worek, gdy zajdzie potrzeba Pomiędzy parę łachów, kilka kromek chleba… Ty … Przeczytaj wiersz
Kiedy w szarości pradawnego czasu Bóg czynił rzeczy Stworzył słońce: I słońce przychodzi i odchodzi i znowu wraca. Stworzył księżyc: I księżyc przychodzi i odchodzi i znowu wraca. Stworzył człowieka: I człowiek przychodzi i odchodzi i nie wraca nigdy.
Przez miedze polne, biegnące wśród żyta, Z odkrytą głową, śpiewając i boso Idę poranną, dobroczynną rosą, I świat mi się w oczach, jak maj, się rozkwita. Tyle wesela na niebie i ziemi, Że zaślepiony w szczęściu i radosny, Całuję usta mej pogańskiej wiosny Długo wargami nienasyconemi. A w końcu między, już widać z … Przeczytaj wiersz
którędy do Ciebie czy tylko przez oficjalną bramę za świętymi bez przerwy w sztywnych kołnierzykach niosącymi przymusowy papier z pieczątką może od innej strony na przełaj trochę naokoło od tyłu poprzez ciekawą wszystkiego rozpacz poprzez poczekalnię II i III klasy z biletem w inną stronę bez wiary tylko z dobrocią jak na gapę przez ratunkowe … Przeczytaj wiersz
Świat nasz jest nasycony świetnym blaskiem Boga. Ten blask chciałby wybuchnąć jak błysk złotych listków; Wzbiera, tłoczy się, sączy oliwą kroplistą Na nas. Czemu więc ludzkość jest dziś Jemu wroga? Wciąż idą pokolenia pogan; Pokalał wszystko handel i harówka wszystko Powalała: brud ludzki oblepia świat ślisko; Ziemi nagiej nie czuje dziś obuta noga. A mimo … Przeczytaj wiersz
Dziecię. Ach mój Tatko! to mnie dziwi, Jak się ptaszek sam wyżywi; Ani sieje, ani orze, Prosić też ludzi nie może. Ojciec. O! Bóg mądry, litościwy, Kryje bujnym zbożem niwy. Stwarza robaczki i zioła, A ptak się wyżywić zdoła.
Wtedy Bóg odszedł na barkach płomienia i słońce pękło jak bańka mydlana. Długie pielgrzymki śpiewających kłosów idące wolno w złożonym zamyśleniu i pochylone na kolana już go tam nie znalazły ni w pustych niebiosach Opustoszały drewniane kapliczki Dawniej rój barwnych świętych tulące jak kwiaty Zwiądł święty Franciszek wątły i słowiczy i Maria błękitna, i Józef … Przeczytaj wiersz
Sław języku tajemnicę Ciała i najdroższej Krwi, którą jako Łask Krynicę wylał w czasie ziemskich dni, Ten, co Matkę miał Dziewicę, Król narodów godzien czci. Z Panny czystej narodzony, posłan zbawić ludzki ród, gdy po świecie na wsze strony ziarno słowa rzucił w lud, wtedy cudem niezgłębionym zamknął Swej pielgrzymki trud. W noc ostatnią, przy … Przeczytaj wiersz
O Panie, Panie, czemuś nas opuścił! Gwiazdy nad nami zmgliły się żałobą, Czemuż Ty Panie, naszych łez nie uczcił Gdyśmy płakali przed Tobą?… Onego czasu było orle gniazdo, Gniazdo zapaśne, szerokie, a całe, Orłowie z niego swą podniebną jazdą Rozgłaszali Pańską chwałę. Orłowie, skrzydła łamiąc w zawierusze, Padli nieżywi na skały dalekie, Czemużeś, Panie, ich … Przeczytaj wiersz
Pieśń o dobrodziejstwach Boga Czego chcesz od nas, Panie, za Twe hojne dary? Czego za dobrodziejstwa, którym nie masz miary? Kościół Cię nie ogarnie, wszędy pełno Ciebie, I w otchłaniach, i w morzu, na ziemi, na niebie. Złota też, wiem, nie pragniesz, bo to wszytko Twoje, Cokolwiek na tym świecie człowiek mieni swoje. Wdzięcznem Cię … Przeczytaj wiersz
Wysłuchaj prośb…. Ty pomoc dasz, Pył podźwigniesz uciśniony, W swej dobroci nieskończony, Boże wielki, Boże ojców, Ojcze nasz! Jedno westchnienie — serc czystych głos święty; Łza jedna — którą szczery żal uroni; Jedno pokorne pochylenie skroni, Milsze niż ofiary masz. Ta łza pokorna, to jedno westchnienie, Prędzej się w niebios przebije sklepienie, Niż złego dary, … Przeczytaj wiersz
Wielki Boże białych koźląt, czarnych owiec i Ameryk, oddal od nas chmurę groźną i pożarów toń. Biednym dzieciom twojej ery, słabym dzieciom twojej ery podaj białą dłoń. Ta dziewczynka, co tak płacze, że sukienka nazbyt droga, ten wodzirej, co wciąż skacze, choć się skończył bal – to zabawki Pana Boga, to zabawki Pana Boga, których … Przeczytaj wiersz
W kamiennej, ciemnej grocie, z boleści skamieniały, Przeżywam — bóg nieszczęsny — ostatnie dni żywota. Poczęła mię myśl grecka i ludzkich dusz tęsknota, Wyszedłem z dłoni mistrza świecący, nagi, biały. A dziś mię więzi mokra, porosła mchami grota, Żem jest od wody ślizki, spękany i zmurszały. Przez pierś żelaznym drutem przybito mię do skały, U … Przeczytaj wiersz
Na początku było słowo, A słowo idące z Boga — W czystość ciała lilijową, Przyjęła panna uboga Przez świętego ducha wiew — Gdy nad schyloną w pokorze Brzmiały wszystkie chóry Boże, Wszech-pochwalny Panu śpiew. Niebo całe, ziemia cała, W jedną wielką pieśń się zlała, Drżeniem twory przebiegł cud; Przez to jedno Boże tchnienie Rozjaśniło się stworzenie Na wschodzącej prawdy … Przeczytaj wiersz
Bóg jest prawy Butwieniem trawy, Suchością rzeki, Płaczem kaleki. Zbójem i gadem, Gromem i gradem, Hańbą i smrodem, Morem i głodem. Złamanym Słowem. Przeklętym rokiem. Niewolą Cara Ludu powstaniem.
Otóż nowy męczennik, do świata przybywa! Nieszczęśliwy! o gdybym miał na to dość siły, Stargałbym słabe życia twojego ogniwa, Żebyś niezapłakawszy wrócił do mogiły! Jeden więcéj męczennik! wróć zkąd idziesz dziecie Jest i bez ciebie dosyć nieszczęsnych na świecie, Wróć, zamknij oczy, na świat nie spoglądaj, Odepchnij piersi matki i życia nie żądaj. Powróć nazad, … Przeczytaj wiersz
Tak kiedy w tłumie ujrzysz nagle kogoś czekając na zielone światło jest cały jasny i promienny w otoku nieznanego światła zapragniesz biec ku temu wszystkiemu co było Tak spotkasz tego kto jest Panem wmieszany w tłum da ci się poznać po tej światłości którą zarzuci na niego tak długo czekająca cierpliwa twoja miłość
Któż może jeszcze wierzyć w Boga już kosmonauci przeszukali niebo pod każdą gwiazdę jak pod krzesło zaglądali Daremnie patrzą w górę łzawe oczy ikon drapią się w niebo wieże i kopuły krzyczą dżamije synagogi w dwudziestym wieku wierzą w Boga tylko starcy Jeden sentymentalny staruch Einstein niezdarnie grał na skrzypcach chodził boso i rozmawiał z … Przeczytaj wiersz
Widzę jak kroczy po wodzie po chmurach to szczególne załamanie światła jakiego nie odnalazł nikt z Rembrandtów naszą sprawą jest tonąć i krzyczeć a On spokojny nie boi się naszego zwątpienia idzie każdym bezdrożem bo jest drogą
Dio per adornarne il cielo La si ritolse, che rosa era da lui1 Petrarca Bóg, chcąc pokazać światu doskonałość nieba, Chcąc zmienić w rzeczywistość marzenia poety, Na tę ziemię wygnania – gdzie pociechy trzeba – Zsyła czasem anioła w postaci kobiety! Wtenczas inne anioły przy rozstaniu z bratem W własne wdzięki go stroją; – … Przeczytaj wiersz
I przeszedł duch przede mną, nocą bez zasłony Oglądałem go; świat był dokoła uśpiony; Cisza — jam tylko jeden patrzał czuwający, Na cień bez form wyraźnych, lecz boskością tchnący: Dreszcz przeszedł mi po kościach, włos wstał, ledwiem dyszał, Gdy jakoby szum wiatru takim głos usłyszał: *** Azaż się sprawiedliwszym człowiek sądzi w czynach, Czystszy niż … Przeczytaj wiersz