Godłem poezji jest lutnia. Jako symbol poezji ma swoje korzenie w starożytnej Grecji, gdzie była uznawana za instrument związany z muzyką i poezją. W mitologii greckiej, lutnia była blisko związana z Apollinem, bogiem muzyki, poezji i sztuki. Była to strunowa instrument, który w połączeniu z głosem, pozwalał na tworzenie harmonii w słowie i muzyce, co stało się metaforą poezji jako formy wyrażania artystycznego piękna.
Z biegiem czasu, lutnia stała się symbolem poezji, szczególnie w okresie renesansu, kiedy to poezja i muzyka były ze sobą ściśle powiązane. Wówczas poeta i muzyk traktowani byli jako artyści, którzy potrafili wyrażać najgłębsze uczucia i myśli za pomocą słów i dźwięków. Lutnia w tym kontekście symbolizowała harmonię między dźwiękiem, a słowem, między inspiracją a kreacją.
W literaturze polskiej, lutnia pojawiła się jako symbol poezji już w XVI wieku. W poezji Jana Kochanowskiego czy Mikołaja Reja można dostrzec motywy związane z muzycznością słowa, a tym samym z symboliką lutni. W późniejszych epokach, lutnia wciąż była obecna w literaturze jako metafora twórczości poetyckiej, kojarzona z delikatnością, subtelnością i ponadczasowym pięknem słowa.
Lutnia w poezji symbolizuje nie tylko instrument, ale i sam proces twórczy – jej struny reprezentują wrażliwość i emocje, które poeta przekształca w słowa, tworząc harmonijną całość. Jest to także symbol natchnienia, które, tak jak struny instrumentu, może być wzruszane przez niewidoczne siły, prowadząc poetę do stworzenia dzieła, które porusza serca czytelników.