A chociazby je pocięli piłami A chociazby je kładli pokotem Nikt nie powie – Drzew zabijać nie wolno – Oto znowu są przy nas W ciemnym mieście Stołki o jelenich nogach Deski szaf huczące od wiatru Kredensy z grubych sosen Kredensy co są jak żubry Zamknięte w strasznych ścianach Nikt nie powie – Drzew nie … Przeczytaj wiersz
Wystrzeliła ku wyżynie I w niebiosach zda się ginie Topola. W złote zorze — w barwy tęczy — W srebrne chmury skronie wieńczy Topola. I wpatrzona w nieba zorze Tajemnice widzi boże Topola. Pełna bożej tajemnicy, Czerpie siły z nieb krynicy Topola. Przeto stoi jak kolumna — Niezachwiana — silna — dumna — Topola. Lecz … Przeczytaj wiersz
Jak martwy szkielet, w kir owinięta, Stoi nad wodą wierzba wyschnięta. Korona zwiędła na drzewie chorem, Potem ją ludzie ścięli toporem. Czarny, obdarty pień strupieszały Przeraża gwarne ptaków hejnały. Po drugiej stronie tej samej wody Zielonej wierzby pień stoi młody, A taki bujny — taki kwitnący — A taki życia siłą dyszący! Nietylko głowę przystroił … Przeczytaj wiersz
Omer, islamski Szeik, mąż w nowym zakonie Jakim Prorok dopełnił Issowego prawa, Szeik Omer po świecie chodzi i przystawa, Czasem na długim kiju, o splecione dłonie Oprze brodę jak pasterz. Tak błędnemi kroki Dążąc ku świętéj Dżedździe, zszedł ku wód głębinie, Gdzie przez Czerwone morze, jak przez sen głęboki Prześwieca Bóg. Aż weszedł na ową … Przeczytaj wiersz
Nadzwyczajnego niema w tem nic I nie wspominaj o tem nikomu… Krew mi z radości bucha do lic, Pomyśl, dziś rano właśnie, wprost domu Zakwitła kwieciem różano-białem Jabłonka, którą sam zasadzałem. Nadzwyczajnego niema w tem — wiesz — Nic… Ale pomyśl… dziwnie mi miło… Nie śmiej się ze mnie, nie — ani też Nie mów … Przeczytaj wiersz
Opuszczały mię myśli, jako wyrojone Pszczoły, kiedy o miedzę przenoszą osadę; Opuszczali mię ludzie, jak błogosławione Ptaki, skoro podróżną odbyły naradę; Opuszczały marzenia jako suchotnika Nadzieja przy wyżółkłym słońcu października. Nie płaczę; mam na sercu hardość, co się kwieci Jak szczycąca się czaszek tysiącem demesza; Sam stoję w polu życia, a nade mną świeci Księżyc … Przeczytaj wiersz
Los go rzucił na skałę nieczułą a hardą; Wsród kurhanów praczasu, wśród górskich rozłomów Ćwierć wieku ten świerk pośród śniegów, burz i gromów Prowadził bój rozpaczny o swą bytność twardą. Gór tytany nań patrzą z kamienną pogardą On, młodzieniec, żyjący pył, atom atomów, Życie wszczepiać chce pośród ich martwych ogromów, Ku słońcu dąży głową młodą, … Przeczytaj wiersz
Szumią — szumią — szumią drzewa Szumem dziwnej melancholii, Szmer falisty brzóz się wlewa W metaliczny jęk topoli. Liść z akacyi pada złoty, Dąb utraca swe żołędzie, Klon zielone swoje sploty, Jesień siatkę swą już przędzie. Szumią — szumią — szumią drzewa W różne jęki — w różne tony, Każdy liść inaczej śpiewa, Różne szumy … Przeczytaj wiersz
Oto dwie lipy zielone Ze dwóch się brzegów witają: Jedna ku drugiej skłonione, Gałęźmi siebie tykają. Do czegóż rozdział im sprawił Okrutny odmęt tej rzeki? Skłonność im tylko zostawił, Lecz się nie złączą na wieki. Tak mówił Koryl zbłąkany, O wiernej myśląc Izmenie; I z najskrytszej w sercu rany Głębokie wydał westchnienie.
Przy cmentarzu, nad rzeką, jak warta, Stróżująca zapadłym mogiłom, Piorunami topola rozdarta Przeciwstawia niszczącym burz siłom Moc trwania. A gdy szara godzina uderzy, Za cmentarny przechyla się parów, Nad grobami uśpionych rycerzy, I zadaje szelestem konarów Pytania. Wówczas każdy grób wzdryga się darnią I z łoskotem się głębiej zawala, Bo je pyta swą całą męczarnią … Przeczytaj wiersz
Gościu, siądź pod mym liściem, a odpoczni sobie! Nie dójdzie cię tu słońce, przyrzekam ja tobie, Choć się nawysszej wzbije, a proste promienie Ściągną pod swoje drzewa rozstrzelane cienie. Tu zawżdy chłodne wiatry z pola zawiewają, Tu słowicy, tu szpacy wdzięcznie narzekają. Z mego wonnego kwiatu pracowite pszczoł Biorą miód, który potym szlachci pańskie stoły. … Przeczytaj wiersz
Ponad wzgórzem połogiem cyprysy, ciosane gromem oraz podmuchem, i gaj pinij, blaskiem ociekający złotym, poczem długi szereg oliwek popielatych. O, gałązki białe, falujące powierzchnią, doskonałe w szczupłych bukietach! zwarte jak owoce rzeźby, jędrne, dłótkiem toczone dokładnem w powietrzu, attyckie! jak wstydliwe w łuku entuzjazmu! Pędy dziewicze pory burzliwej młodości, nawracacie w wspomnieniu zwartem, o, sylwetki … Przeczytaj wiersz
Siostrze Masi W moim mieście wyrąbali sady Ciągnące się szeroko hen aż po Zdrój W moim mieście wyrąbali sady Pachnące wiosenną zamiecią Lata owocem dojrzałym Sad W moim mieście wyrąbali sady I nieważne kto wyrąbał Ważny jest fakt Sad W moim mieście wyrąbali sady Z dawien zwane od ich właścicieli mian W moim mieście wyrąbali … Przeczytaj wiersz
Z uciszonego sadu cienistej gęstwiny, Za płot przechylające swych jagód nawiesie, Rozśmiały się do słońca dwie obok kaliny, Co wszystko wkoło widzą, nie wiedząc, jak zwie się. I chłoną świat, i ciepłem dnia sycą się chciwie, I czerwienią się mienią w promiennej kurzawie, I patrzą w zapłonieniu, zachwycie, zadziwie, Jakby świat po raz pierwszy zoczyły … Przeczytaj wiersz
I. Zaszumiały leśne knieje Rozhoworem drzew, Zaszumiały leśne knieje, W ciemnej gęstwie wichr szaleje I wzmaga swój wiew. Szumi, szumi rozszalały, Mchami siwy bór, Już rozbrzmiały drzew chorały, Szumi, szumi rozszalały Drzew potężny chór. Ciągnie wicher hen! po lesie, Drzew się wzmaga szum, Ciągnie wicher hen! po lesie, Szumy po gałęziach niesie, Echa tęsknych dum. … Przeczytaj wiersz
Wietrzno i pusto na brzegu twym, Wisło! Wietrzno — i pusto — i chłodno, jak w trunie… Nad ziemią, białą, niby trup w całunie, Jak całun jaki białe niebo zwisło, Las, mroźnym wichrem odarty z zieleni, Drzew się gałęźmi czerni, rosochaty, Jak dzika trzoda rogatych jeleni — I jęczy głośno zrabowanej szaty… Ol jakże lubo … Przeczytaj wiersz
To jaka smukłość teraz któryś poczęty jest przez starożytny niepokój drzewa jak cerkiew albo dzwon o gałąź wystającą nad kopułą jak gdyby już utrata nadziei o gałęzi oliwnej to jaka smutność teraz a przecież mogłeś drzewo rozpoczynać od gniazda tak sądzę żeby i nieśmiałość i podbródek ukryć wysoko w tym stylu
Deszczyk popadał, słonko przygrzało, patrzcie, o! patrzcie, co to się stało! Idzie wiosenka, podnosi rączki i do gałązek przyczepia pączki. Jest już ich dużo, jest ich tysiące, wiatr je kołysze, ogrzewa słońce. Wiatr je kołysze w tę i w tę stronę – wnet się rozwiną w listki zielone.
Pokłóciłem się z przyjacielem: Zawierzyłem gniewowi, on to zniósł. Byłem zły na swego wroga: Zamilkłem, mój gniew rósł. I zalałbym to obawami, Noc i poranek pijane łzami; Rozjaśniłem obłudnymi uśmiechami, I subtelnymi wabikami. I rosło dzień cały i noc, Póki przejrzyście nie znużyło; I mój wróg ujrzał to opromienione, On wiedział, iż było moje, I … Przeczytaj wiersz
Zachodzi słońce. Cedry wzgórza Ze skał w wieczorną szumią dal, Na brzeg wynosi gniewna burza Korale z głębi fal… Spojrzały cedry — nurty… morze…. Korale wicher wzdłuż i wszerz Po górach rozsiał, po ugorze, Jak deszcze krwawych łez. I słyszą, jak omdlałe w sile Odmęty cichną, kona szum — Hen rozsiał zachód na trzy mile … Przeczytaj wiersz
Na wioskowych mogiłach Rosła sosna borowa, Pień jej krzepnął na siłach, Wybujała jej głowa. Pogiętymi konary Na sto sążni rozwisa, A korzeńmi bez miary Żółty piasek wysysa. Z mogił wyrósłszy cała, Za te soki, co bierze Z wiatrem sobie, szumiała Za umarłych pacierze. Aż coś jednej jesieni Biedna sosna borowa Coraz mniej się zieleni, I … Przeczytaj wiersz