Julian Tuwim był jednym z najwybitniejszych polskich poetów XX wieku. Jego twórczość, pełna humoru, ironii i głębokiej refleksji nad ludzkim losem, zdobyła uznanie czytelników nie tylko w Polsce, ale także na całym świecie.
Tuwim urodził się 13 września 1894 roku w Łodzi w mieszczańskiej rodzinie zasymilowanych żydów. Jego ojciec Izydor Tuwim, był urzędnikiem oddziału łódzkiego Azowsko-Dońskiego Banku Handlowego, a matka Adela z domu Krukowska, pochodziła z zamożnej, inteligenckiej rodziny.
Młody Tuwim wychowywał się w zamożnych warunkach, co pozwoliło mu na dostęp do wykształcenia i rozwoju intelektualnego. Już w młodości wykazywał talent literacki. Jego pierwsze wiersze pojawiły się na łamach prasy jeszcze przed I wojną światową. Studiował filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim, jednak nie ukończył studiów, skupiając się całkowicie na swojej literackiej karierze.
Początkowo twórczość Juliana Tuwima skupiała się na liryce miłosnej oraz satyrze społecznej. Jednak to jego dzieła dla dzieci przyniosły mu największą sławę. „Lokomotywa”, „Słoń Trąbalski” czy „Latający Ferdynand” to tylko niektóre z tytułów, które weszły do kanonu literatury dziecięcej nie tylko w Polsce, ale i na całym świecie.
Jednak Tuwim to nie tylko autor literatury dziecięcej. Był także cenionym poetą, który w swoich wierszach poruszał tematy społeczne, polityczne i filozoficzne. Jego twórczość niejednokrotnie angażowała się w sprawy społeczne i polityczne, co było szczególnie widoczne w okresie międzywojennym, gdy Polska zmagała się z wieloma trudnościami politycznymi i społecznymi.
W okresie II wojny światowej Tuwim był zmuszony do opuszczenia Polski ze względu na swoje pochodzenie żydowskie. Wyemigrował najpierw do Rumunii, a potem do Francji, gdzie zaangażował się w działalność na rzecz polskich uchodźców. Po upadku Francji udał się do Brazylii, a następnie do Stanów Zjednoczonych, gdzie w Nowym Jorku mieszkał do końca wojny.
Po zakończeniu wojny Tuwim powrócił do Polski, odzyskując dawną sławę. Nowa rzeczywistość polityczna i rządy komunistyczne sprawiły, że stał się poetą państwowym, a jego twórczość była szeroko publikowana i doceniana. Julian Tuwim zmarł 27 grudnia 1953 roku w Zakopanem.
Idzie Grześ Przez wieś, Worek piasku niesie, A przez dziurkę Piasek ciurkiem Sypie się za Grzesiem. „Piasku mniej – Nosić lżej!” Cieszy się głuptasek. Do dom wrócił, Worek zrzucił; Ale gdzie ten piasek? Wraca Grześ Przez wieś, Zbiera piasku ziarnka. Pomaluśku Zebrała się miarka. Idzie Grześ Przez wieś, Worek piasku niesie, A przez dziurkę Piasek … Przeczytaj wiersz
W łazience co się zatkało, rura chrapała przeraźliwie, aż do przeciągłego wycia, woda kapała ciurkiem. Po wypróbowaniu kilku domowych środków zaradczych (dłubanie w rurze szczoteczką do zębów, dmuchanie w otwór, ustna perswazja etc.) – sprowadziłem ślusarza. Ślusarz był chudy, wysoki, z siwą szczeciną na twarzy, w okularach na ostrym nosie. Patrzył spode łba wielkiemi niebieskiemi … Przeczytaj wiersz
Gdy znów do murów klajstrem świeżym Przylepiać zaczną obwieszczenia, Gdy „do ludności”, „do żołnierzy” Na alarm czarny druk uderzy I byle drab, i byle szczeniak W odwieczne kłamstwo ich uwierzy, Że trzeba iść i z armat walić, Mordować, grabić, truć i palić; Gdy zaczną na tysięczną modłę Ojczyznę szarpać deklinacją I łudzić kolorowym godłem, I … Przeczytaj wiersz