Ludwik Władysław Kondratowicz (pseudonim literacki – Władysław Syrokomla) urodził się 17 września (29 września) 1823 roku na Litwie, w wiosce Smolhowie, w powiecie Bobrujskim. Zmarł 15 września 1862 roku w Wilnie. Jego ojciec, Aleksander, pochodził z ubogiej rodziny szlacheckiej noszącej herb „Syrokomla”, który Ludwik później przyjął jako swoje nazwisko, dodając je do drugiego imienia, aby w ten sposób podpisywać się pod swoimi utworami. Ludwik Kondratowicz to polski i białoruski poeta oraz tłumacz okresu romantyzmu. Znany jako „lirnik wioskowy” (lub „lirnik litewski”), był autorem ironicznych wierszy stylizowanych na XVIII-wieczne sielanki oraz ludowych przyśpiewek. W 1844 roku zadebiutował gawędą poetycką pt. Pocztylion. Często przypisuje mu się autorstwo tekstu popularnej piosenki „Wlazł kotek na płotek”, jednak jego wersja opiera się na ludowej przyśpiewce.
1. WSPOMNIENIE. Gdzie po dwuwiecznym gwarze cisza uroczysta Zaległa Radziwiłłowskich złotych sal obszary, W murach, co pamiętają byt świetny, byt stary, Ja wlokłem dni powszednie, biedny biuralista. W starym blaszanym hełmie chowałem cygary, A otrząsłszy zbutwiałe malowidła z pyłów, Kiedy wiatr bił do okna, zastawiałem szpary Obrazami Ostrogskich, Sapiechów, Radźwiłłów! W grobach, w gruzach, w … Przeczytaj wiersz
Pani! chcesz wierszy, chcesz wskrzesić ducha, Którego tak dawno tłumię; Dziewica każe, poeta słucha, I spełnia rozkaz, jak umie. Ale okrutne pani rozkazy! Nie umiem spełnić tak wiele, Nie umiem znaleźć na słońcu skazy, Wady w tak czystym aniele, Ja tylko wielbić jestem ochoczy, Ja tylko umiem być czuły. Będę uwielbiał anielskie oczy, Choć mi … Przeczytaj wiersz
Z pałaców sterczących dumnie Znijdź, piękna, do mojej chatki; Tylko zabierz swe manatki, Bo hołotę znajdziesz u mnie. Święte pustki wszędzie, wszędzie, Ale nie marz nic o chlebie; Bo kochanek wierny ciebie Czułościami karmić będzie. Z rana ci wianek uplotę, Na obiad dam szmer strumyka, Na wieczerzę śpiew słowika, A na noc marzenia złote. A … Przeczytaj wiersz
Już też i ja orzę, I my ludzie i wy ptaszki, Wszystko dzieci Boże. Człowiek w polu gospodarno Pracować się sili, Ptaszek bierze swoje ziarno Z zimowych badyli. Tyś skowronku, mój towarzysz, Choć w nierównej doli, O kochaniu tylko marzysz Twemu sercu gwoli. Tyś szczęśliwy i wesoły; Gdy jutrznia poranna, Lecisz w górę, by z … Przeczytaj wiersz