Ludwik Kondratowicz

Już też i ja orzę, I my lu­dzie i wy ptasz­ki, Wszyst­ko dzie­ci Boże. Czło­wiek w polu go­spo­dar­no Pra­co­wać się sili, Pta­szek bie­rze swo­je ziar­no Z zi­mo­wych ba­dy­li. Tyś skow­ron­ku, mój to­wa­rzysz, Choć w nie­rów­nej doli, O ko­cha­niu tyl­ko ma­rzysz Twe­mu ser­cu gwo­li. Tyś szczę­śli­wy i we­so­ły; Gdy jutrz­nia po­ran­na, Le­cisz w górę, by z … Czytaj dalej