Sekstyna to wysublimowana forma poezji, która powstała w średniowieczu, a jej wynalezienie przypisuje się trubadurowi Arnautowi Danielowi. Sekstyna liryczna to gatunek liryki, który wywodzi się z poezji prowansalskiej. Składa się z sześciu zwrotek, z których każda ma sześć wersów i końcowej trzywersowej (trójwiersza zwanego envoy). Zwrotka złożona jest z wersów jedenasto- albo ośmiozgłoskowych. Charakterystyczną cechą sekstyny jest wykorzystanie sześciu wcześniej wybranych słów, które pojawiają się w ustalonej kolejności na końcach wersów w każdej strofie.
W sekstynie zamiast klasycznego rymu stosuje się tzw. rotację końcowych wyrazów (lexical repetition). W kolejnych strofach ostatnie słowa wersów powtarzają się w określonej, cyklicznej kolejności, według wzoru:
Zwierzętom wszystkim jakie są na ziemi, Z wyjątkiem tych, co nienawidzą słońca, Roboczy czas jest, póki błyszczy dzionek. Lecz skoro niebo swe zapali gwiazdy, Ten wraca do dom, ten się gnieździ w puszczy, By mieć spoczynek choć po wschodnią zorzę. Ale ja, odkąd pocznie piękne zorze Cienie rozpraszać, co osiadły ziemię, Budząc zwierzęta wśród rozlicznej … Przeczytaj wiersz
Tam, ku jutrzence, kędy słodkie tchnienie Z wiosny powiewem zwykło wzruszać kwiecie, Ptaszęta budząc, by zabrzmiały pieśnią — Tkliwie mię wabi tęschną żądzą duszy Ta, W której dłoni jest mych uczuć władza, Zdolna w żałosne zmienić je zaklęcia. Oby te ciche moich ust zaklęcia Wonne od Laury zbudzić mogły tchnienie, By przy mnie spokój był, … Przeczytaj wiersz