Walter Scott (1771–1832) był szkockim pisarzem, poetą i historykiem, uznawanym za jednego z najwybitniejszych twórców romantyzmu oraz prekursora współczesnej powieści historycznej. Urodził się w Edynburgu w zamożnej rodzinie prawniczej. W dzieciństwie cierpiał na paraliż dziecięcy, co wpłynęło na jego zdrowie fizyczne, ale także skierowało jego uwagę na literaturę i historię Szkocji. W młodości studiował prawo i został nawet adwokatem, ale jego pasja do literatury sprawiła, iż wkrótce skupił się wyłącznie na pisarstwie. Walter Scott jest jednym z najwybitniejszych przedstawicieli szkockiego romantyzmu. Jego dzieła pełne są romantycznej egzaltacji i historycznego ducha, a jego poezja wniosła do literatury bogactwo szkockiej kultury i tradycji.
Walter Scott zyskał sławę najpierw jako poeta. W 1805 roku opublikował swoje pierwsze ważne dzieło, epicką balladę Pieśń ostatniego minstrela, która odniosła ogromny sukces i przyniosła mu uznanie. Utwór ten łączył elementy romantycznej fascynacji przeszłością z ludową tradycją szkocką, co stało się charakterystycznym motywem jego twórczości. Kolejne poematy, takie jak Pani Jeziora (1810) czy Marmion (1808), ugruntowały jego pozycję jako jednego z najpopularniejszych poetów swojej epoki.
Pani Jeziora – uznawana za jedno z jego najwybitniejszych dzieł poetyckich – opowiada o konfliktach klanów szkockich w realiach XVI wieku, wplecionych w miłosną historię. Utwór wyróżnia się malowniczymi opisami natury, szczególnie krajobrazów szkockich jezior i gór. Poemat ten miał ogromny wpływ na kulturę – zainspirował kompozytorów, takich jak Gioachino Rossini, oraz znacząco przyczynił się do popularyzacji romantycznej wizji Szkocji.
Twórczość poetycka Scotta była głęboko zakorzeniona w szkockiej tradycji ludowej. Scott czerpał inspirację z ballad, legend i historii regionu, nadając im epicką formę i uniwersalny wydźwięk. Jego poezja często podkreślała wartości takie jak honor, odwaga i lojalność, jednocześnie ukazując burzliwe dzieje Szkocji, pełne konfliktów i dramatycznych losów.
Mimo początkowych sukcesów jako poeta, Walter Scott z czasem ustąpił miejsca nowemu pokoleniu twórców, takim jak George Byron. W obliczu spadającej popularności jego poezji, Scott skupił się na powieściopisarstwie. Jego debiutancka powieść Waverley (1814) zapoczątkowała serię książek historycznych, które przyniosły mu międzynarodową sławę.
Pod koniec życia Scott zmagał się z problemami finansowymi i zdrowotnymi, ale mimo to nieustannie tworzył, starając się spłacić długi. Zmarł w swojej posiadłości Abbotsford w 1832 roku.
Śpij, dziecię! Twój ojciec rycerski był pan, Twa matka matroną — z zacności ród znan; Od zamku tych wrótni, jak spojrzeć li w krąg, Dziedzicem ty jesteś tych lasów, tych łąk. O ho ro, i ri ri, kadul gu lo! O ho ro, i ri ri, kadul gu lo! Nie lękaj się rogu, choć głośny … Przeczytaj wiersz
Donuilda Dhu gromki śpiew, Ten śpiew rycerny: Zleć się na jego zew, Konuilu wierny! Czuj duch, ty klanie, czuj! Słuchaj: grzmią rogi, Wojenny wdziej-mi strój, Narodzie mnogi! Od skalnych pędź tu ścian, Rzuć jar głęboki, Bitewny już gwiżdże tan Gwizd w Inwerloki. Chodź z sercem, weź górski szal, Co je okrywa; Niech miecza pochwyci stal … Przeczytaj wiersz
Arfo północna, długo wisząca w kurzawie Na jaworze co zdroje Fillanu ocienia, Tknięta wiatrem przelotnym brzmiałaś w cichej wrzawie: Aż póki bluszcz twojego zazdroszczący pienia Nie ujął każdej struny do więzów milczenia. Arfo! Minstrelów arfo! do którejże chwili Spać będziesz w szumie liści, w mruczeniu strumienia? Nigdyż się głos twój dawnem pieniem nie umili, Ni … Przeczytaj wiersz
I. Puśćcie mnie, puśćcie w podwórzec zamkowy, Pysznych podwojów odsuńcie wrzeciądze; Śnieg zimny bije, świszcze wiatr grudniowy, Zmokły, przeziębły — i błądzę i błądzę, II. Nie jestem wcale natrętny podróżny, Wszystko mam z sobą, nie pragnę jałmużny; Wszakże ktokolwiek w tak okropnej nocy, Ma prawo ludzkiej zażądać pomocy. III. Śniegiem zawiana znikła z oczu droga, … Przeczytaj wiersz
PIEŚŃ PIERWSZA. ŁOWY. Arfo północna! długo w mroku zapomnienia Nad źródłem San-Fillanu zwieszona z gałęzi! Wiatr chyba z gór rodzinnych zbudzi twoje brzmienia, Nim bluszcz zawistny pnąc się po strón twych nawięzi Ujmie każdą, i w pętach milczenia uwięzi. Arfo bardów! czyż głos twój nie zasłynie szerzéj, Jak cichy szelest liści albo szmer strumienia? Nigdyż … Przeczytaj wiersz