Daniel Naborowski

Daniel Naborowski (1573–1640), poeta barokowy, dyplomata, tłumacz i sędzia wileński, był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli polskiego baroku. Urodził się w Krakowie, a zmarł w Wilnie. Pełnił wysokie funkcje, takie jak cześnik wileński oraz marszałek dworu księcia Bogusława Radziwiłła. Był także wyznawcą kalwinizmu. Choć jego twórczość poetycka była marginalna w porównaniu z działalnością dyplomatyczną i administracyjną, Naborowski zyskał uznanie jako wykształcony poeta o dużym talencie. Jego twórczość, w której dominowały epitafia, treny, erotyki, fraszki oraz sonety, była typowa dla barokowej poezji dworskiej, pełnej efektownych konceptów, lecz wyróżniała się także naturalną składnią i brakiem przesadnych ozdobników.

Naborowski studiował na uniwersytetach w Wittenberdze, Bazylei i Padwie, a jego edukacja obejmowała m.in. nauki u Galileusza. Przez dwanaście lat podróżował po Europie, rozwijając swoje zainteresowania naukowe, a jednocześnie angażując się w działalność dyplomatyczną na dworze Radziwiłłów. Choć rzadko publikował swoje utwory, pozostawił po sobie cenne rękopisy, w tym cykl panegirycznych listów do Krzysztofa i Janusza Radziwiłłów. Jego poezja, mimo że opierała się na barokowych zasadach, charakteryzowała się świeżością i bezpretensjonalnością.

Wiersze Daniela Naborowskiego