Leopold Staff był jednym z najwybitniejszych polskich poetów XX wieku. Urodził się 14 listopada 1878 roku we Lwowie w rodzinie o niemieckich korzeniach, a jego młodość przypadła na czas intensywnego rozwoju polskiej literatury modernistycznej. Studiował prawo, filozofię i romanistykę na Uniwersytecie Lwowskim, co miało wpływ na jego wszechstronne zainteresowania intelektualne.
Debiutował w 1901 roku tomem Sny o potędze, który wpisywał się w nurt modernistyczny, czerpiąc inspiracje z filozofii Fryderyka Nietzschego. W kolejnych latach jego poezja ewoluowała, przechodząc od dekadenckiego pesymizmu do klasycyzmu, harmonii i afirmacji życia. W czasie II wojny światowej mieszkał w Warszawie, a po powstaniu warszawskim przeniósł się do Krakowa, gdzie spędził ostatnie lata życia. Zmarł 31 maja 1957 roku w Skarżysku-Kamiennej, pozostawiając po sobie bardzo bogaty dorobek literacki.
Leopold Staff był poetą ponadczasowym, który potrafił łączyć różne prądy literackie i filozoficzne. Jego wiersze są pełne humanizmu, umiłowania świata i mądrości życiowej. Był mistrzem języka poetyckiego, którego dzieła do dziś zachwycają czytelników swoją głębią i pięknem. Twórczość Staffa obejmuje kilka etapów, z których każdy odzwierciedla różne inspiracje filozoficzne i artystyczne.
W pierwszych tomach poezji Staffa dominuje wpływ modernizmu, zwłaszcza dekadentyzmu i nietzscheanizmu. Poeta głosił kult siły, indywidualizmu i twórczej potęgi człowieka. Podobnie jak inni twórcy Młodej Polski, odczuwał pesymizm i egzystencjalny niepokój, ale już wtedy w jego wierszach pojawiały się elementy optymizmu.
Z biegiem lat Staff zwrócił się ku klasycyzmowi i harmonii. Jego poezja stała się bardziej pogodna, pełna umiłowania natury, prostoty i codziennych radości. W tym okresie nawiązywał do dorobku Horacego, propagując filozofię stoicyzmu i epikureizmu. W tomie Wysokie drzewa znalazły się jedne z najbardziej znanych wierszy polskiej literatury, ukazujące piękno świata i spokój wewnętrzny.
W okresie międzywojennym Staff łączył klasyczne formy z refleksją nad ludzkim losem. W czasie II wojny światowej, mimo trudnych warunków, pisał wiersze pełne godności i nadziei. W tym okresie jego poezja nabrała wymiaru egzystencjalnego, ale nigdy nie popadła w rozpacz.
W późniejszych tomach poeta powrócił do motywów harmonii i prostoty, podejmując tematykę przemijania i pogodzenia się z losem. Jego twórczość stała się inspiracją dla kolejnych pokoleń poetów, w tym dla twórców związanych z pokoleniem Kolumbów.
W przedziwnym mieszkam ogrodzie, Gdzie żyją kwiaty i dzieci I gdzie po słońca zachodzie Uśmiech nam z oczu świeci. Wodotrysk bije tu dziwny, Co śpiewa jak śmiech i łkanie; Krzew nad nim rośnie oliwny Cichy jak pojednanie. Różom, co cały rok wiernie Kwitną i słodycz ślą woni, Obwiązujemy lnem ciernie, By nie raniły nam dłoni. … Przeczytaj wiersz
Błądzimy pośród bezkresów, Wśród niepojętych pustkowi, O, siostry-gwiazdy, nie dalsze Niż człowiek jest człowiekowi. Choć się tak bardzo różnimy, Na wiecznej snu bezgranicy Pomiędzy nami i wami Nie ma, o boskie, różnicy. Po czarnej nocy nieznanej On was rozproszył i nas też … Wysoko czuwa w milczeniu Księżyc spokojny jak pasterz.