Widziałem szkliste martwych wód obszary Na okół taflą rozlane stalową I niebo miałem kamienne nad głową, Wykute całe z jednej chmury szarej, A z głębi tego wodnego cmentarza Wychodził księżyc, jak białe widziadło; Westchnęły wody i niebo pobladło, Bo księżyc w twarzy miał coś, co przeraża. I stanął wielki, zimny, nieruchomy, Wpatrzony w nurtów odmęt … Przeczytaj wiersz
1 Wstąpiłeś już, księżycu, na niebieskie szczyty I niepewnymi śniegi powlokłeś błękity, A twój promień niepewny, blady i srebrzysty, Odbija się o kryształ lodu przezroczysty, Lub na gałęzie giętkiej i wzniosłej topoli, Z którą szumny Akwilon lub Zefir swawoli I opadłymi z liści gałęziami chwieje, Twój promień to się skryje, to znów zajaśnieje. 2 Gwiazd … Przeczytaj wiersz
Czemu, gdy księżyc wschodzi, jak mara spłoszona Staw stopionych szafirów w gór zapada spody, I źrenica Tatr, oko marzącej przyrody, Spuszcza rzęsy mgieł — tonie wśród pomroku łona? A księżyca twarz dziwna, smutna, zamyślona Wstrzymuje bieg tułaczy między skał obwody, Patrzy długo w zakryte mgłą jeziora wody, I blednie coraz bardziej — a nad ranem … Przeczytaj wiersz
Wieczorna mży godzina, kocur na dach się wspina — — słomą nakryty dach jak strach — jak strach — jak strach Księżyc za wiązem wschodzi, w sadzie czai się złodziej — żabi rechoce chór — — w kurniku zapiał kur — Wiedźma zaklina węża: Kto z czartem, ten zwycięża — — na zwiewny, nagły łów … Przeczytaj wiersz
Po okręgu zakreślonym starannie toczy się świecący mój mechanizm; każdą linię, bryłę i płaszczyznę trącam tym świecącym mechanizmem, stąd cień srebrny podczas nocnych godzin, co po świecie jak po twarzy chodzi. Poruszone mą wielką sprężyną rzeczy martwe jak żywe płyną, barwę, nazwę, kształt, wagę i wymiar w dźwieczną płynność zmienia noc olbrzymia i ucicha wiatr, … Przeczytaj wiersz
Kto zawiesił te księżyce nad łóżkami, mądrą głowę miał. Chciał, by ludzie w cichym blasku słodko spali, nie wpadali, mój kochany, w szał. „Księżycowy” wstaje wcześniej od piekarza i wędruje w dal. „Zaśnij wreszcie, zaśnij wreszcie – tak powtarza – śpijcie ludzie, bo mi was tak żal.” Uplotę ci złoty kołacz z moich złocistych promieni już ty … Przeczytaj wiersz
Dzisiaj przyszedł Księżyc do mej chaty. Przez gałęzie drzew przedarł się z mocą, Porozbudzał wszystkie senne kwiaty I zadzwonił w me okno północą. Drzwi naścieżaj otwarłem gościowi, Przywitałem go najcichszem słowem — A za oknem od gwiazd się aż mrowi, Każda wciska swoją srebrną głowę. I otwarłem mu swej duszy ciemnię, Wgarnąłem go garściami obiema … Przeczytaj wiersz
Świeży zapach skoszonych koniczyn Ciepłym pyłem owiewa twarz. Wyciął niebu kolisty policzek Łobuz-księżyc, złotawy łgarz. Cisza serce spokojem mi leczy, Zboża — stojąc bez ruchu — śpią… Niewidzialny potwór śródpowietrzny W błękit mrowie swych oczu wpiął. Nie, a może to w olbrzymiem niebie Czuwa wilków zbawionych rój? Śliczne ślepia zielonawo-srebrnie Błogosławią milczenie pól… Wszyscy, wszyscy … Przeczytaj wiersz
Przyprószone okiścią srebrną białe smreki, Oszroniałe, ogromne widmowe gotyki, Połyskują, jak nagle zamarzły sen dziki, Zasłuchane w srebrzysty brzęk dzwonków daleki… Płyną srebrne akordy lodowej muzyki, Srebrne śmiechy rusałek, dzwoniące z fal rzeki… W marmurowym bezruchu odziane w szron smreki Błyszczą tęczą brylantów — zamarzły sen dziki… W lodowatem powietrzu ogromny glob złoty Martwo, szklisto … Przeczytaj wiersz
Ani o Bryselindzie marzenie mnie nie bawi, Ni Avalonu zielona kotlina czy Wyspa radości, Gdzie oszalały Lancelot przez czas krótki gościł, Ni Uladh, kiedy Naisi żagiel na wiatr postawił, Ani krainy, zbyt bodaj mgliste, żeby na sercu zaciążyć: Ta Pod Falami, gdzie siedem staruch przędzie bez końca Nić życia długowiecznych ze światła księżyca i słońca, … Przeczytaj wiersz
Bój się, księżycu, bój, bój się tej nocy tak samo jak ja, płyńmy bezsenni po kocich łbach, po czarnym asfalcie przestrzeni… Będziemy się kolebali, bardzo będziemy się bali, coś obejrzymy, coś wypijemy, może dotrwamy do rana, które się w końcu rozbieli, jeżeli, jeżeli, jeżeli… A jeżeli nie, a jeżeli nie, to trudno, to bęc, do … Przeczytaj wiersz
Czy ty pamiętasz droga, tego króla, Co na księżycu swe królestwo miał? Dziś mgła zmęczone me serce otula I wiatr jesienny wiele kwiatów zwiał. Lecz drzemie we mnie jeszcze ta złocistość, Z jaką zachodzi słońce w blasku łun I pozostała dawna serca czystość I miłość pierwszych wyśpiewanych strun. Bo chociaż kwiatów tyle czas spopielił, Coś … Przeczytaj wiersz
Nie żałuj mnie serdecznie tak, bo na cóż mi ten żal. W kochaniu, gdy szczerości brak – czy warto ciągnąć bal? W szufladzie tej, gdzie trzymasz mnie, porządek chcesz, to zrób, ja wrócę tam, gdzie sosny dwie, początek moich dróg. Księżycu płyń, złe wody miń, już na nas obu czas. Wędrujmy tam, zmierzajmy tam tam … Przeczytaj wiersz
Lato było w pełni, Noc w pełni. Plejadą Gwiazdy przez poświatę Migotały blado, Gdy księżyc lśniąc zimno Wśród planet-wasali Smugę blasku z niebios Kładł na morskiej fali. W uśmiechu na licach Zimnych księżyca -Zbyt zimnych! patrzyłem chwilę. Skrył go pomału Obłok jak całun. Ku tobie oczy zwróciłem, Gwiazdo wieczorna W chwale dalekiej Mojemu sercu tak … Przeczytaj wiersz
Księżyc wyszedł i płynie jak łódź pozłacana, Niebo wisi niezmierne, bezdenne jak morze, Chmur lotny puch szybuje przez jasne przestworze Srebrząc się, jako morska białogrzywa piana, Niebo wisi niezmierne, bezdenne jak morze, Tatry czernią się w dali, jak grzbiet Lewiatana — Srebrząc się, jako morska białogrzywa piana, Śnieg osiadł granitowy zrąb, co błękit porze. Tatry … Przeczytaj wiersz
Przez okno wpółotwarte w pokoju panieńskim Noc pachnąca napływa, kołysze firanką. Lecz mocniej kiedyś nocą pachniał las Ardeński, Gdy szedł leśną gęstwiną Orlando z kochanką. I okno to, i drzewa, i puste ulice, Chociaż noc tak pogodna, w gęstym mroku toną, Bo takie już na niebie nie świecą księżyce Jak ten, co kiedyś srebrem błyszczał … Przeczytaj wiersz
Księżyc miodem ocieka na ustach szalonych Żarłoczne są tej nocy ogrody i domy Gwiazdy do pszczół tańczących stały się podobne Przelewa się w altanach złote światło miodne Bo z nieba opadając łagodnie na ziemię W plastry miodu się łączą księżyca promienie I skrycie mi się roi słodka awantura Drżę przed żądłem ognistym tej pszczoły Arktura … Przeczytaj wiersz
Kiedy gaszę światło miękka mysz samotności łazi po kołdrze Kiedy zapalam słonecznik wybałusza swoje nienormalne oko Na ulicy krzyk człowieka Zawisam na nim jak na nitce dzikiego wina Urywa się spadam Księżyc wyciąga na ratunek białe zimne ręce Jeżeli nie przyjdziesz wyciągnie mnie za włosy przez okno
Inne usta nie kołyszą światem Pod ich dotknięciem nie rozchylają się wargi jak maciejka na przyjęcie nocy Wyraźny jest talerz na ścianie z zieloną kurą Księżyc za oknem zimny i smutny jak ja
Po całym dniu pisania wierszy Wychodzę popatrzeć na księżyc koło sosen. Daleko w lesie siadam przed sosną. Księżyc ma swoją werandę zwróconą twarzą do światła, Ale główna część jego domu jest w ciemnościach. tłumacznie Ryszard Mierzejewski
Błądzimy pośród bezkresów, Wśród niepojętych pustkowi, O, siostry-gwiazdy, nie dalsze Niż człowiek jest człowiekowi. Choć się tak bardzo różnimy, Na wiecznej snu bezgranicy Pomiędzy nami i wami Nie ma, o boskie, różnicy. Po czarnej nocy nieznanej On was rozproszył i nas też … Wysoko czuwa w milczeniu Księżyc spokojny jak pasterz.