Twoja ocena

Wiedźma

I. Mówią, że w naszym boru, gdzieś na dróg rozstaju, W chacie, owitej chróstem i tonącej w zielu, Stara wiedźma od lat już przemieszkuje wielu I młyn ma czarodziejski w zapadłym ruczaju. Mówią, że do tej pory nikt tam z braci naszej Nie ośmielił się przedrzeć przez te ciemne gąszcza, Idąc w ślad za jasnemi … Przeczytaj wiersz


Zygmunt Różycki

Nimfa

Kwiecisty parów. Słońce bursztyn złoty sączy Na krwawe leśne głogi i na krzewy malin, Prześlizguje się drżącą falą pośród pnączy Soczystych, ciemnych jerzyn i wysmukłych kalin. Cicho tutaj — niekiedy tylko jeleń rączy Przemknie szybko po ziołach i mchów rdzawej fali, Lub sarna się wychyli z za kwietnej opończy I echo się zabłąka gdzieś z … Przeczytaj wiersz


Zygmunt Różycki

Upalne południe

O, cisze południowe! O, cisze upalne! O, ziemio popękana od słonecznej spieki! Zieją ogniem namioty lazurów krysztalne, Pachną miodem gdzieś w sadach ukryte pasieki. Zdrętwiały, tępy bezwład ujął świat w okowy — Upojna płynie senność — ciszy nic nie zmąca, Posnęły złote pola, haszcze i parowy, Zakrzepła w niemym skurczu borów gęśl grająca. Tak cicho … Przeczytaj wiersz


Zygmunt Różycki

Wyznanie

Obłędem kwiatów dyszą noce parne, Drżą szmernych liści upojne zawroty, Na niebie zakwitł cud miesiąca złoty, Zakwitły gwiazdy migotaniem gwarne.   O, rozpleć swoje włosy czarne, Chcę ust pożaru! Miłosnej pieszczoty! Niechaj mnie spalą ramion twych oploty, Niech wszystką rozkosz z piersi twojej zgarnę!   Obejmij!… Przytul!… Duszne kwiatów wonie Swą zdradną siecią serce mi … Przeczytaj wiersz


Zygmunt Różycki

Piękna królewna

I. W ustroni pięknej, dzikiej i odludnej, Wśród gęstych borów, malowniczych dolin, Pod tchnieniem wiecznie grających mandolin Rzek i ruczajów, stoi mój przecudny Pałac, mozajką kosztowną zdobiony I alabastru przezroczystą bielą — Wkrąg się ogrody rozkwitnione ścielą, W których fontanny rzewliwymi tony Po nocach płaczą — a w poranek blady, Ledwo rozplecie świt swe złote … Przeczytaj wiersz


Zygmunt Różycki

Na ust koralu

Kiedy złociste zadrżą łany I róż rozmodlą się kielichy, Srebrnym półśnieniem omotany Na twojej piersi usnę cichy…   Zapomnę znowu o tym żalu, Który mi w życiu szczęście płoszy, Na twych wilgotnych ust koralu Wyśnię cudowny sen rozkoszy…   Białe nam lilie dziś zakwitną I dziwna cisza nas owionie, Swą ręką ujmiesz aksamitną Moje wybladłe, … Przeczytaj wiersz


Zygmunt Różycki

Ze wspomnień

I. Jeżeli kiedy zagnają Cię losy Nad brzeg tej rzeki, w te kochane strony, Gdzie bory świerków rozplotły swe kosy I szumią wokół pieściwymi tony, To pomyśl o mnie, — pomyśl, żem stęskniony Nieraz tu błądził — i na kroplach rosy, Idąc pod zachód w złocie roztopiony, Szukał twych śladów — a zbóż drżące kłosy … Przeczytaj wiersz


Zygmunt Różycki

Ranek

Słońce tka na niebiosach jasne arabeski I drży na sennych liściach pajęczyną złotą, Z dala rozwiewnych chmurek płynie tłum niebieski, W wonnym powietrzu sny się przecudowne plotą. Cisza kojąca, święta zawisła nad ziemią, Tylko niekiedy zefir na skrzydłach anielich Podniesie blade kwiaty, które jeszcze drzemią, I do ust im nektaru chyli srebrny kielich. A wtem … Przeczytaj wiersz


Zygmunt Różycki

W polu

Ogromne, srebrne łany rozchwianego żyta, Zielony owies, jęczmień i złote łubiny… Gdzieś ciągnie się i ciągnie w bezkres modro-siny Zbóż pięknych i szumiących wstęga różnolita. Szumiące, srebrne łany… Miedzami przez pole Idą młodzi wieśniacy, mkną dziewczyny hoże, A gdzie stąpną, tam kłania się przed nimi zboże, Strojne w niebieski chaber i kraśne kąkole. Idą żwawo … Przeczytaj wiersz


Zygmunt Różycki