Literatura piękna to rodzaj twórczości literackiej, który cechuje się artystycznym charakterem i estetycznym ukierunkowaniem. Jej głównym celem jest nie tylko przekazywanie treści, ale także wywoływanie przeżyć estetycznych oraz emocji u odbiorcy. Literatura piękna obejmuje dzieła o wysokiej wartości artystycznej, które wyróżniają się oryginalnym stylem, bogactwem języka, a często także głębią refleksji nad światem i człowiekiem.
W skład literatury pięknej wchodzą różnorodne formy i gatunki literackie, takie jak poezja, powieść, opowiadanie, nowela, dramat czy esej artystyczny. Te formy literackie mogą różnić się strukturą i stylem, jednak łączy je dążenie do kreowania świata fikcyjnego, eksplorowania ludzkich emocji, doświadczeń i wartości. Ważnym elementem literatury pięknej jest jej uniwersalność – dzieła tego typu często poruszają tematy ponadczasowe, które są istotne niezależnie od miejsca i epoki.
Literatura piękna wyróżnia się także swobodą w kreacji. Autorzy mają możliwość wyrażania siebie i swoich wizji poprzez metafory, symbole, alegorie czy inne środki stylistyczne. Często w literaturze pięknej bardziej liczy się sposób przedstawienia treści niż sama fabuła, co pozwala na wielość interpretacji.
W drugiej połowie XVIII wieku literatura piękna została zdefiniowana jako dział piśmiennictwa, który skupia się na wypowiedziach o dominującej funkcji estetycznej. Stanowiła kontrast wobec tekstów o charakterze informacyjnym, dydaktycznym, naukowym czy publicystycznym. Jej zakres i kryteria wyodrębniania zmieniały się na przestrzeni historii. Literatura piękna obejmuje trzy podstawowe rodzaje literackie: lirykę, epikę oraz dramat.
Jednym z kluczowych celów literatury pięknej jest wywoływanie refleksji nad rzeczywistością. Poprzez literacką fikcję czy artystyczne przedstawienie problemów, dzieła te pomagają lepiej zrozumieć ludzką naturę, relacje międzyludzkie, a także otaczający świat.
Zobacz także: