Sonet to klasyczna forma poetycka wywodząca się z XIII wieku, najprawdopodobniej z Włoch, której rozwój związany jest z działalnością takich poetów jak Dante Alighieri czy Francesco Petrarca. Jest to krótki utwór liryczny o ściśle określonej budowie, składający się z czternastu wersów podzielonych na dwie czterowersowe strofy (kwartyny -tetrastychy) oraz dwie trójwersowe strofy (tercyny).
Budowa sonetu łączy formalną precyzję z melodyjnością i głęboką refleksyjnością. Kwartyny najczęściej charakteryzują się rymami krzyżowymi lub okalającymi, a tercyny mają bardziej swobodny układ rymów, np.: abba abba cdc dcd. Wiersz zazwyczaj napisany jest w regularnym metrum, najczęściej jedenastozgłoskowym lub trzynastozgłoskowym w tradycji polskiej.
Treść sonetu podlega wewnętrznemu podziałowi: pierwsze dwie strofy często mają charakter opisowy, przedstawiając sytuację, pejzaż lub temat rozważań, natomiast dwie ostatnie strofy zawierają refleksję, pointę lub filozoficzne ujęcie przedstawionego problemu. Taki układ buduje napięcie, prowadząc czytelnika od obrazu do głębszej interpretacji.
Sonet był popularnym gatunkiem w renesansie i baroku, a następnie odrodził się w epoce romantyzmu. W literaturze polskiej przykładami są sonety Adama Mickiewicza, zwłaszcza cykle takie jak Sonety krymskie i Sonety odeskie.
Ze względu na swoje restrykcje formalne sonet uważany jest za formę wymagającą dużych umiejętności warsztatowych. Mimo to, pozostaje uniwersalnym środkiem wyrazu, wykorzystywanym zarówno do opisu przyrody, jak i eksploracji zagadnień egzystencjalnych czy filozoficznych.
Sonet szekspirowski, zwany także sonetem angielskim, to odmiana sonetu charakterystyczna dla twórczości Williama Szekspira. Jest to forma poetycka wykształcona w renesansie w Anglii, różniąca się od klasycznego sonetu włoskiego (petrarkowskiego) zarówno strukturą, jak i układem rymów.
Sonet szekspirowski składa się z 14 wersów podzielonych na trzy czterowersowe strofy (kwartyny) i jeden dwuwersowy dystych. Typowy schemat rymów w sonetach szekspirowskich to: abab cdcd efef gg. W odróżnieniu od włoskiego sonetu, który kończy się dwoma tercynami, sonet szekspirowski kończy się pointującym dwuwersowym rymem, który często zawiera konkluzję, paradoks lub zaskakującą refleksję.
Każdy wers w sonetach szekspirowskich jest zazwyczaj pisany w jambicznym pentametrze, co oznacza, że składa się z dziesięciu sylab ułożonych w naprzemienny układ akcentów: nieakcentowanego i akcentowanego. Taki rytm nadaje utworowi melodyjność i harmonię.
Treść sonetów Szekspira zazwyczaj oscyluje wokół tematów miłości, przemijania, piękna, czasu i nieśmiertelności poezji. W sonetach tych Szekspir ukazuje głęboką introspekcję, subtelne emocje oraz filozoficzne rozważania. Jego cykl 154 sonetów jest jednym z najważniejszych osiągnięć literatury światowej.
Sonet szekspirowski, dzięki swojej precyzji formalnej i emocjonalnej głębi, stał się wzorem i inspiracją dla późniejszych poetów, ukazując uniwersalność oraz elastyczność tej formy w wyrażaniu najważniejszych aspektów ludzkiego doświadczenia.
Sonety krymskie
Sonety erotyczne
Sonety odeskie
Sonety Petrarki
Sonety Szekspira
Bądź zdrowa! – tak ponury Byron żegnał żonę, Tak i niejeden luby lubą swą niestałą, Lecz mych pożegnań chwila będzie oniemiałą, Chociaż zawsze wymowne oczy wspłomienione. Teraz więc, póki jeszcze Niebo jest łaskawsze, Póki jasność Twych spojrzeń jeszcze dla mnie świeci, A zasłona przyszłości czarnych chmur nie wznieci, Żegnam Ciebie, o luba, żegnam Cię na … Przeczytaj wiersz