Płomieniem który posiadł drewnianą chatę — pijanym
pocałunkiem wgryzł się w głąb strzechy.
Piorunem — który kocha wysokie drzewa — wodą
uwięzioną płasko — wyzwalaną przez niesyty wolności wiatr.
Włosami sosny — gładzonym jego ręką — włosami
rozśpiewanymi w szaloną wdzięczną pieśń.
Ciemną głową topielicy — która palce rozsnuła
w poprzek fali — a uśmiech dała nieżywemu słońcu.
Wyciągnięta na brzeg — płakała długo i nie wyschła
aż dotąd póki smutni ludzie nie zakopali jej w ziemi.
Płomieniem.
