Halina Poświatowska urodziła się 9 maja 1935 r. w Częstochowie, zmarła 11 października 1967 r. w Warszawie. Była jedną z najwybitniejszych polskich poetek XX wieku. Jej twórczość przesycona jest refleksją nad miłością, śmiercią oraz egzystencją.
Poświatowska od dzieciństwa zmagała się z poważną wadą serca, będącą konsekwencją choroby przebytej w czasie II wojny światowej. W wieku 19 lat poślubiła Adolfa Ryszarda Poświatowskiego, który niestety również chorował na serce, w efekcie czego dwa lata później zmarł, a poetka w wieku 21 lat została wdową.
W 1958 roku, dzięki wsparciu Polonii amerykańskiej, przeszła udaną operację serca w Filadelfii. Po rekonwalescencji rozpoczęła studia w Smith College w Berkshires w Northampton, które ukończyła w trzy lata, nie znając wcześniej języka angielskiego. Odrzuciła ofertę studiów doktoranckich na Uniwersytecie Stanforda i wróciła do Polski, gdzie kontynuowała naukę filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.
Halina Poświatowska zmarła w wieku 32 lat w wyniku powikłań zakrzepowo-zatorowych po drugiej operacji serca, którą przeszła w Warszawie. Pochowana została obok męża na cmentarzu św. Rocha w Częstochowie.
Poetka debiutowała w 1956 roku w prasie lokalnej, a jej pierwszy tomik poezji, Hymn bałwochwalczy, ukazał się w 1958 roku. W kolejnych latach opublikowała m.in. Dzień dzisiejszy (1963) i Oda do rąk (1966). Pośmiertnie wydano Jeszcze jedno wspomnienie (1968) oraz autobiograficzną Opowieść dla przyjaciela (1967).
Jej poezja charakteryzuje się intelektualną głębią i genialnością w sposobie podejmowania tematów takich jak miłość, śmierć czy kobiecość. W swoich utworach często odwoływała się do postaci historycznych i mitologicznych, a także do własnych doświadczeń życiowych.
jestem dla ciebie czuła jak dla pszczół cierpki zapach kwiatu jestem dla ciebie dobra jak dla zmęczonych skrzydeł ptaka rozchwiana galąź złoto opadam na twe powieki uśmiechem odpędzam myśli – kąśliwe osy to noc dała mi ciebie ogromna noc w której gubiłam rozrzucone po płótnie włosy jesteś jak księżyc wyrazny świecisz na moim chłodnym niebie … Przeczytaj wiersz
ten pocałunek pachniał jak rozgryziona łodyga maku czerwono posypał się z warg ten pocałunek zakwitł w miękkim wgłębieniu dłoni kiedy się wspięłam na palce dzwonił w dojrzałym polu lecz wtedy nie było już mnie znikłam w tym złotym pocałunku
Mogę się spełnić tu — płasko rozsypać dziesięć palców po twoim ciele każdym dotknięciem sprężać mięśnie w żyłach — potoczyć brunatną krew mogę ubarwić twoje czoło czerwienią lipcowego wschodu i rzęsy — zakręcić na zębach tak pięknie jak wiatr — gałęzie drzew mogę szybkimi pocałunkami związać cię w drgający węzeł i wolno rozginać palce z … Przeczytaj wiersz
Uśmiecham się do ciebie. Czym jest uśmiech? Światłem przez gwiazdę przesłanym gwieździe. Zapachem który trawy wiąże w brzęczącą łąkę. Łagodny kolor zieleni kolor moich oczu wplątał się w twoje palce. Trzymasz w ręce rozszeptane ciało łąki. Trawa cierpkim wąskim kształtem opowiada o moich oczach patrzących nieskończenie. Uśmiechasz się do mnie.
pokazują mi słowa mówią zapach róży można odnaleźć w słowie a ja znajduję papier papier i papier ani zapachu ani koloru i wiem że snop iskier gdy robotnicy spawają szyny tramwajowe a my stoimy kołem dwóch chłopców dziesięcioletnich i ja snop iskier znaczy o wiele bardziej światło niż słowo światło i gdy mój znajomy sparaliżowany … Przeczytaj wiersz
w moim barbarzyńskim języku kwiaty nazywają się kwiaty i o powietrzu mówię powietrze i stąpając po kostkach bruku obcasami wystukuję bruk bruk bruk i mówię kamień tak miękko jak gdyby kamień był aksamitem i wtulam twarz w twoją szyję jak gdyby rosło tam ciepłe futro kota i kocham mój barbarzyński język i mówię:kocham.
ponieważ jesteś piękny dla ciebie jest moich kolan miękkość aksamit mojej sukni podpełza pod twój sen ponad uśpionym świecę sierpniowym firmamentem i gwiazdy oczu moich spadają w białą sierść
Pod deszczem twoich spojrzeń moja pogarda staje się uległa drąży w jej wnętrzu pragnienie w czułość porasta twoje oczy przebijają hartowną stal uśmiechu ciepłym deszczem spłukują mnie ze mnie
Odkąd cię poznałam, noszę w kieszeni szminkę, to jest bardzo głupie nosić szminkę w kieszeni, gdy ty patrzysz an mnie tak poważnie, jakbyś w moich oczach widział gotycki kościół. A ja nie jestem żadną świątynią, tylko lasem i łąką – drżeniem liści, które garną się do twoich rąk. Tam z tyłu szumi potok, to jest … Przeczytaj wiersz
jestem zaczadzona pięknem mojego ciała. patrzyłam dzisiaj na siebie twoimi oczyma. odkryłam miękkie zagięcie ramion znużoną okrągłość piersi które chcą spać i powoli na przekór sobie staczają się w dół. moje nogi rozchylające się oddające bezmiernie aż po krańce których nie ma to co jest mną i poza mną pulsuje w każdym liściu w każdej … Przeczytaj wiersz
Płomieniem który posiadł drewnianą chatę — pijanym pocałunkiem wgryzł się w głąb strzechy. Piorunem — który kocha wysokie drzewa — wodą uwięzioną płasko — wyzwalaną przez niesyty wolności wiatr. Włosami sosny — gładzonym jego ręką — włosami rozśpiewanymi w szaloną wdzięczną pieśń. Ciemną głową topielicy — która palce rozsnuła w poprzek fali — a uśmiech … Przeczytaj wiersz
kiedy kocham to kocham to wiem że kocham całe moje ciało oddane miłości i obserwując najdrobniejsze drgnienia włókien delikatnych w samowiedzy się pogrążam jak w stawie i ta sama wzburzona krew karmi mój mózg i moje piersi i moje myśli wzbierają tak samo jak piersi i myślą przywieram do twego imienia tak jak rękoma przywieram … Przeczytaj wiersz
Jestem Julią mam lat 23 dotknęłam kiedyś miłości miała smak gorzki jak filiżanka ciemnej kawy wzmogła rytm serca rozdrażniła mój żywy organizm rozkołysała zmysły odeszła Jestem Julią na wysokim balkonie zawisła krzyczę wróć wołam wróć plamię przygryzione wargi barwą krwi nie wróciła Jestem Julią mam lat tysiąc żyję —
kiedy umrę kochanie gdy się ze słońcem rozstanę i będę długim przedmiotem raczej smutnym czy mnie wtedy przygarniesz ramionami ogarniesz i naprawisz co popsuł los okrutny często myślę o tobie często pisze do ciebie głupie listy – w nich miłość i uśmiech potem w piecu je chowam płomień skacze po słowach nim spokojnie w popiele … Przeczytaj wiersz