Pamiętasz tę noc cichą — i ten lazur czysty, Co zwieszał się nad nami — pełny snów i szmerów? Otaczały nas wkoło niebios ametysty, Złotemi nam gwiazdami lśniąc nawskroś eterów. A tak — wobec tych bogów — byliśmy tu sami, Że, zdało się, płyniemy w bezmiar w tym lazurze — — Jakiś sen nas kołysze, … Przeczytaj wiersz
Wystrzeliła ku wyżynie I w niebiosach zda się ginie Topola. W złote zorze — w barwy tęczy — W srebrne chmury skronie wieńczy Topola. I wpatrzona w nieba zorze Tajemnice widzi boże Topola. Pełna bożej tajemnicy, Czerpie siły z nieb krynicy Topola. Przeto stoi jak kolumna — Niezachwiana — silna — dumna — Topola. Lecz … Przeczytaj wiersz
Na ziemi indyjskiej, gdzie kwitną banany, Przecudna mieszkała królowa. Małżonek jej siwy — latami złamany — Już nie znał miłości i słowa. Lecz pani wyrosła w powadze i cnocie, Więc wierną mężowi jest zawsze: Choć rycerz niejeden w miłosnej tęsknocie Przysięgi jej składał najłzawsze. I każdy, choć z żalu i płacze i ginie, We łzach … Przeczytaj wiersz
Jak martwy szkielet, w kir owinięta, Stoi nad wodą wierzba wyschnięta. Korona zwiędła na drzewie chorem, Potem ją ludzie ścięli toporem. Czarny, obdarty pień strupieszały Przeraża gwarne ptaków hejnały. Po drugiej stronie tej samej wody Zielonej wierzby pień stoi młody, A taki bujny — taki kwitnący — A taki życia siłą dyszący! Nietylko głowę przystroił … Przeczytaj wiersz
… Nie mogę błądzić po mieście bezkarnie! Mam takie dziwne miejsca, czarami zaklęte, Co wiecznie budzą we mnie pamiątek męczarnie, Na nowo moje rany krwawiąc niezamknięte. Mam takie nieme okna w martwych kamienicach, Takie ciemne aleje w ciemnych parków głuszy, Takie zimne kamienie na pustych ulicach, Gdzie kryją się umarłe cząstki mojej duszy. I nieraz … Przeczytaj wiersz
A nigdy życia mrok i lód Nie da ci, łowcze żywych snów, Takich królewskich zjaw i złud, Jak te, co idą z winnych krzów. Jasnowidzenia jest w nich cud – I cisza wielka jest – i ów Potęgi nadczłowieczej nów – I pieszczot ukojony głód. Nimf niewidzialnych lekki tan, Stolice pełne białych wież … Przeczytaj wiersz
Dusze ludzkie – samotnice wieczne, Samotnice – jak planety błędne: Każda błąka się przez drogi mleczne, Każda toczy koło swe bezwzględne. Samotnice – jak planety błędne, Wzajem patrzą na się przez błękity: Każda toczy koło swe bezwzględne, Lecz nie zejdzie nigdy z swej orbity. Wzajem patrzą na się przez błękity, Wzajem tęsknią ku … Przeczytaj wiersz
Skowronki latają, skowronki — W wyżyny — w błękity — w lazury — Nad pola — nad gaje — nad łąki, Do góry — do góry — do góry! Nim oracz swym pługiem uderzy I ziemię wygarbi o wiośnie, Skowronek w obłoki już mierzy Radośnie — radośnie — radośnie! Skowronki latają, skowronki I wiosnę zwiastują … Przeczytaj wiersz
… Nie mogę błądzić po mieście bezkarnie! Mam takie dziwne miejsca, czarami zaklęte, Co wiecznie budzą we mnie pamiątek męczarnie, Na nowo moje rany krwawiąc niezamknięte. Mam takie nieme okna w martwych kamienicach, Takie ciemne aleje w ciemnych parków głuszy, Takie zimne kamienie na pustych ulicach, Gdzie kryją się umarłe cząstki mojej duszy. I nieraz … Przeczytaj wiersz
Zawsze w dziejach najpierwszej Iliady zawichrzą się boje – Długie lata trwa walka, aż w gruzy powali Grek Troję – Wtedy rycerze zwycięscy rozmaitymi mknąc szlaki Jak Odyseusz wracają do swej rodzinnej Itaki. Szał Askaniuszów rozpoczął krwawą ostatnią Iliadę – I wojowników tysiące w cienie Tartaru szły blade – Głód i zaraza z żałobą, i … Przeczytaj wiersz
Szumią — szumią — szumią drzewa Szumem dziwnej melancholii, Szmer falisty brzóz się wlewa W metaliczny jęk topoli. Liść z akacyi pada złoty, Dąb utraca swe żołędzie, Klon zielone swoje sploty, Jesień siatkę swą już przędzie. Szumią — szumią — szumią drzewa W różne jęki — w różne tony, Każdy liść inaczej śpiewa, Różne szumy … Przeczytaj wiersz
I. W dal toczy Świteź — w jasną dal Zwierciadło swe olbrzymie. U świętych fal jej — świętych fal Uklęknij, o pielgrzymie! Srebrzyste, czyste, płynne szkło Roztacza się okręgiem, I z cichym szumem fale mkną A mkną pod widnokręgiem. Zielony bór — odwieczny bór, Szumiących drzew szeregi, Świątyni Boga żywy mur Jeziora wieńczy brzegi. A … Przeczytaj wiersz
Idź ty, nędzarzu nad żywe Paktole, Gdzie Absynt w strugi wytryska płomienne! Ich moc letejska wszystkie twe niedole Pchnie w swych opałów przepaści bezdenne. Ty, coś ogromem trudu równy pszczole, Którego ramię od młota niezmienne, Któremu gorzki spływa pot po czole, Idź i pij absynt! W jego czarów kole Zapomnisz życie swe nędzą brzemienne I … Przeczytaj wiersz