Thomas Moore urodził się 28 maja 1779 roku, zmarł 25 lutego 1852 r. Był irlandzkim poetą, pisarzem, autorem tekstów piosenek oraz muzykiem, szeroko znanym jako narodowy poeta Irlandii w XIX wieku. Jego twórczość, łącząca elementy liryki, patriotyzmu i muzyki, przyczyniła się do rozbudzenia irlandzkiej tożsamości narodowej w okresie walki o niezależność od Wielkiej Brytanii. Jego najbardziej znane dzieło to Melodie irlandzkie, cykl pieśni patriotycznych do tradycyjnych melodii irlandzkich z jego własnymi słowami. Były to zarówno utwory nastrojowe, jak i polityczne. Thomas Moore był także autorem dzieł prozatorskich, w tym satyr i biografii Lorda Byrona, z którym się przyjaźnił.
Jak drogą dla mnie chwila, gdy dzień gaśnie, Gdy blask swój stapia z cichą mórz głębiną, Przeszłość się wówczas ściele na te jaśnie, W sennym wieczorze jej westchnienia giną. Patrząc na bezmiar wody, co się pali Łagodną smugą zachodniego złota, Czuję, że gdzieś tam kryje się w oddali Wyspa spokoju, ma cicha tęsknota.
Zraniona ma łanio, śród innych ty łon Nie szukaj spoczynku, tu przy mnie twój skon. Odbiegło cię stado, nie tęsknij już doń, Mój uśmiech ci został, me serce i dłoń. Nie wiecznie-ż trwa miłość — któż głosi jej kres? W sromocie czy w sławie, śród uciech czy łez!? Nie badam, nie pytam, czyś pełna jest … Przeczytaj wiersz
O cudzie, gdy błękity, Lśniąc w zorzy złotolitej, Rzucają blaski Na miecze, kaski, Na piór rozwiane kity. Gdy serce w łonie rośnie, Gdy surmy grzmią rozgłośnie. I rzeszę młodą Ku śmierci wiodą W gardzącej tchórzem wiośnie. O cudzie, gdy błękity, Lśniąc w zorzy złotolitej, Rzucają blaski Na miecze, kaski, Na piór rozwiane kity. Lecz to … Przeczytaj wiersz
Miłość, o Luba, mieszka wraz z tobą, Na twoich licach widzę jej łoże; Nie – na tych licach, zbladłych żałobą, Miłość róż świeżych znaleźć nie może. Ale nie zawsze różane twarze Miłość obiera za tron dla siebie, Patrz!… w moim sercu są jej ołtarze, Tu ona żyje, żyje dla ciebie. Luba! w twych oczach miłość … Przeczytaj wiersz
Tu jest altana, którą tak lubiła, I drzewo, które sadziła, I harfa, w której za przelotem ręki Uśpione budziła dźwięki! Różami cała pokryła się niwa, A czyjaż dłoń je pozrywa? Przebrzmiałe piosnki echa nie utrudzą: Czyjeż je usta rozbudzą? Tu jest altana, którą tak lubiła, I drzewo, które sadziła, I harfa, w której za przelotem … Przeczytaj wiersz
Czyj wzrok nie we łzach, czyja myśl bez chmury, Komu żal świata piękności nie mroczy, Dziśby go, dzisiaj, ze szczytów téj góry U stóp jéj obraz zachwycał uroczy! Te z niebem w dali zlane wod lazury, Zielone brzegi — i na wod przezroczy Rozsiane wyspy — wszystko się uśmiécha, Wszystko rozkwita, i wonią oddycha! Bo … Przeczytaj wiersz
Dzień blizki końca: — czarny i ponury Blask morskiéj wody, choć leży uśpiona, Wyżéj i niżéj nad nią mgły i chmury Wiszą jak niebios podarta zasłona: A każda tylko lub nawałność wróży, Lub zda się szczątkiem przeminionéj burzy. — Te z nich rozwiane po niebieskich sklepach, Jak końskie grzywy od wichru na stepach; Te w … Przeczytaj wiersz
Nad Perskiém morzem ranek świta blady. Coraz to jaśniéj widać okolice: Widać palmowe Bareinu sady, I ambrozyjskie Kiszmai winnice, I różnobarwne wysp kwiaty i krzewy. Tchnie brzeg Arabski wonnemi balsamy: A z wód Indyjskich łagodne powiewy, Wkoło świętego nadbrzeża Selamy, Igrają z falą i z kwiatów wieńcami, Które z ziem różnych pobożni żeglarze, Z ziół … Przeczytaj wiersz
Nad Perskiém morzem księżyc w pełni świeci. Śpią mgłą owiane fale lazurowe, I wkoło we mgle, jak w srebrzystéj sieci, Skaliste brzegi i wyspy palmowe, Kąpią się w blasku miesięcznéj pogody. Z brzegu odbity we zwierciadłach wody, Gród Gombarunu marmurem się bieli. W nim gmach Emira góruje nad skały. — Przed chwilą trąby i wdzięczny … Przeczytaj wiersz
Młody, odważny minstrel, z dźwięczną harfą swoją, Z orężem, którym ojciec nieraz gromił wrogów, Tam, gdzie waleczni kraju mściciele się zbroją — Z rodzinnych pospieszył progów! — „Naddziadów moich ziemio! rzekł bard rozczulony, Choć świat cały na ciebie wzniesie dłoń zuchwałą: Ten oręż jeszcze błyśnie dla twojej obrony, Ta harfa — zabrzmi twą chwałą!“ Śród … Przeczytaj wiersz
Żyje zdala od ziemi, gdzie na wieki legł on, Naokół niej kwiecie młodzieży: Ona chłodem ich darzy, tak ją spalił ten skon, W tym grobie tam serce jej leży. Śpiewa dziką melodyę, pieśń ojczystych swych pól, Którą ongi z nim razem nuciła, Zalotnicy nie wiedzą, jaki straszny w niej ból, Gdy pieśniarza już kryje mogiła. … Przeczytaj wiersz
Ostatniej róży lata Samotny płonie kwiat; Odeszły ją towarzyszki, Zagasł ich wdzięk i zbladł. Żadna się nie nachyli, By ją całować w skroń, Zrumienić się jej rumieńcem, Oddać jej woń za woń. Nie będzie schnął w pustkowiu Twój krzew samotny ten! Gdy inne już posnęły, I ty zapadnij w sen! Pozrywam ja twe listki, Rozrzucę … Przeczytaj wiersz
I. Któżby o Boże! wytrwał na tej ziemi, Któżby potrafił swym losom wydalać, Gdyby się z troski, łzy i rany swemi, Nie mógł do Ciebie odwołać? Dajesz przyjaciół w dniach szczęścia i chwały, Lecz z przyjściem nieszczęść znikają niewrotnie, I ten, któremu same łzy zostały, Musi je wylać samotnie. Ty jeden wszystko Twoją goisz dłonią, … Przeczytaj wiersz