Czyj wzrok nie we łzach, czyja myśl bez chmury, Komu żal świata piękności nie mroczy, Dziśby go, dzisiaj, ze szczytów téj góry U stóp jéj obraz zachwycał uroczy! Te z niebem w dali zlane wod lazury, Zielone brzegi — i na wod przezroczy Rozsiane wyspy — wszystko się uśmiécha, Wszystko rozkwita, i wonią oddycha! Bo … Przeczytaj wiersz
Dzień blizki końca: — czarny i ponury Blask morskiéj wody, choć leży uśpiona, Wyżéj i niżéj nad nią mgły i chmury Wiszą jak niebios podarta zasłona: A każda tylko lub nawałność wróży, Lub zda się szczątkiem przeminionéj burzy. — Te z nich rozwiane po niebieskich sklepach, Jak końskie grzywy od wichru na stepach; Te w … Przeczytaj wiersz
Nad Perskiém morzem ranek świta blady. Coraz to jaśniéj widać okolice: Widać palmowe Bareinu sady, I ambrozyjskie Kiszmai winnice, I różnobarwne wysp kwiaty i krzewy. Tchnie brzeg Arabski wonnemi balsamy: A z wód Indyjskich łagodne powiewy, Wkoło świętego nadbrzeża Selamy, Igrają z falą i z kwiatów wieńcami, Które z ziem różnych pobożni żeglarze, Z ziół … Przeczytaj wiersz
Nad Perskiém morzem księżyc w pełni świeci. Śpią mgłą owiane fale lazurowe, I wkoło we mgle, jak w srebrzystéj sieci, Skaliste brzegi i wyspy palmowe, Kąpią się w blasku miesięcznéj pogody. Z brzegu odbity we zwierciadłach wody, Gród Gombarunu marmurem się bieli. W nim gmach Emira góruje nad skały. — Przed chwilą trąby i wdzięczny … Przeczytaj wiersz
Młody, odważny minstrel, z dźwięczną harfą swoją, Z orężem, którym ojciec nieraz gromił wrogów, Tam, gdzie waleczni kraju mściciele się zbroją — Z rodzinnych pospieszył progów! — „Naddziadów moich ziemio! rzekł bard rozczulony, Choć świat cały na ciebie wzniesie dłoń zuchwałą: Ten oręż jeszcze błyśnie dla twojej obrony, Ta harfa — zabrzmi twą chwałą!“ Śród … Przeczytaj wiersz
Żyje zdala od ziemi, gdzie na wieki legł on, Naokół niej kwiecie młodzieży: Ona chłodem ich darzy, tak ją spalił ten skon, W tym grobie tam serce jej leży. Śpiewa dziką melodyę, pieśń ojczystych swych pól, Którą ongi z nim razem nuciła, Zalotnicy nie wiedzą, jaki straszny w niej ból, Gdy pieśniarza już kryje mogiła. … Przeczytaj wiersz
Ostatniej róży lata Samotny płonie kwiat; Odeszły ją towarzyszki, Zagasł ich wdzięk i zbladł. Żadna się nie nachyli, By ją całować w skroń, Zrumienić się jej rumieńcem, Oddać jej woń za woń. Nie będzie schnął w pustkowiu Twój krzew samotny ten! Gdy inne już posnęły, I ty zapadnij w sen! Pozrywam ja twe listki, Rozrzucę … Przeczytaj wiersz
I. Któżby o Boże! wytrwał na tej ziemi, Któżby potrafił swym losom wydalać, Gdyby się z troski, łzy i rany swemi, Nie mógł do Ciebie odwołać? Dajesz przyjaciół w dniach szczęścia i chwały, Lecz z przyjściem nieszczęść znikają niewrotnie, I ten, któremu same łzy zostały, Musi je wylać samotnie. Ty jeden wszystko Twoją goisz dłonią, … Przeczytaj wiersz