Anakreont był jednym z najważniejszych poetów lirycznych starożytnej Grecji, pochodzącym z miasta Teos, położonego w dzisiejszej Turcji. Jego twórczość wywarła ogromny wpływ na późniejsze pokolenia poetów, a jego imię stało się synonimem przyjemności życia, miłości i wina. Anakreont znany jest przede wszystkim z poezji hedonistycznej, która celebruje chwilowe radości i zmysłowe przyjemności.
Anakreont urodził się około 570 p.n.e. w Teos, które w jego młodości było jednym z ważniejszych ośrodków kulturalnych i artystycznych. W wyniku wojen i zamachów, miasto zostało jednak zniszczone, co zmusiło poetę do emigracji. Przez część swojego życia Anakreont przebywał na wyspie Samos, gdzie znalazł opiekę u tyrana Polikratesa, który był mecenasem sztuki i literatury. Anakreont zmarł prawdopodobnie wskutek zadławienia się winogronem około 485 roku p.n.e. w Teos lub w Abderze.
Chociaż szczegóły jego życia pozostają niejasne, wiadomo, że poeta spędził również część swojego życia na dworach innych władców, co mogło wpływać na jego twórczość. Przez całe życie Anakreont angażował się w towarzyskie życie elit, czerpiąc z niego inspirację do swoich utworów.
Anakreont jest uważany za mistrza elegii, krótkiej formy poetyckiej, w której wyrażał swoje filozoficzne refleksje na temat przyjemności, miłości i ulotności życia. Jego wiersze często koncentrują się na tematach takich jak picie wina, radość z chwilowych uniesień oraz relacje międzyludzkie.
Jego najważniejszym motywem literackim była radość z życia, czerpana z prostych przyjemności, takich jak picie wina i miłość. Anakreont w swoich utworach unikał poważnych tematów, skupiając się na chwilowych radościach i beztrosce. Jego poezja była często lżejsza i bardziej osobista, niż poezja innych poetów lirycznych jego epoki.
Styl Anakreonta charakteryzuje się prostotą, lekkością i melodyjnością. Jego wiersze były pełne humoru, ironii i wdzięku, a ich ton był zwykle pogodny i optymistyczny. Anakreont wywarł wpływ na późniejszych poetów, zarówno w tradycji greckiej, jak i w literaturze zachodnioeuropejskiej, zwłaszcza w okresie renesansu, kiedy to jego poezja była szeroko tłumaczona i cytowana.
Anakreont stał się również symbolem życia poświęconego przyjemnościom, a jego imieniem określane były różne gatunki poetyckie, zwłaszcza te związane z tematyką wina i miłości. Jego wiersze były cenione za ich lekkość i finezję, a także za sposób, w jaki łączyły one humor z głębszymi refleksjami na temat ludzkiej natury.
Kiedy wino mnie rozrusza, Serce moje się rozgrzewa; Coś majaczy w niem, coś śpiewa, Czcią dla Muz mi wzbiera dusza. Kiedy piję słodkie wino, Odstępują troski moje, A życiowe niepokoje Jak pod pędem wiatru giną. Kiedy piję wino stare, Wraz się Bacha żarty gonią, I jak lubą kwiatów wonią Owiewają z płynem czarę. Gdy zabieram … Przeczytaj wiersz
Pszczoła znużona, w kielichu Róży spoczęła, a wtem Eros się spuścił pocichu I zasiadł przy zdjętej snem. — By w ludziach rozniecać szały, Różaną zbiera on woń, Maści nią kołczan i strzały Miłosne, — straszliwą broń. Budzi się pszczoła… Co zacz?… Żądłem ucina go w palec. Narazie rozśmiał się malec, Lecz wkrótce uderzył w płacz. … Przeczytaj wiersz
Ty, w Rodyjskiej sztuce wprawny, Mistrzu śród malarzy sławny, Według moich wskazań chciej Lubej obraz zrobić mej, Oddalonej. — Maluj włosy Jedwabistej, czarnej kosy, A gdy barwa twa nie wzbroni, Tchnij w nią nieco słodkiej woni. Pod tą ciemnią, z dwóch stron lica, Niechaj czoło jej zachwyca Swą białością; a rzęs parę Zrób dokładnie w … Przeczytaj wiersz
Wiosna w kwiaty tchnęła życie: Czas wygłosić pieśń dla Róż, Towarzyszek naszych kruż. Dla nich śpiew mój usłyszycie. Róża jest radością ludzi, Woń jej w bogach zachwyt budzi, I na łonie Charyt z wiosną Erosowe róże rosną. Afrodyty tyś ozdobą, Muzy lubią cię niezmiernie, A pieśń wieszczów żyje tobą. Kwiatów twoich strzegą ciernie, Lecz choć … Przeczytaj wiersz
Młoda wiosna zeszła już, Za nią idzie orszak róż, A Charyty na ich czele. Cicho drzemią morskie wały, Żóraw dawne gniazdo ściele. Schodzą z nieba ciężkie chmury, Jasny Tytan patrzy zgóry Na wiosenną pracę ludzi, Bromjos czasem przerwie ciszę Latoroślą zakołysze; Grona winnic w liściach lśnią Ciemnym sokiem, niby krwią. —
Pod północ, właśnie w tej chwili Kiedy się Arktos już chyli Ku Bootowi co noc, A wszystkich ludzi najmilej, Sen obejmuje w swą moc, Zszedł Eros pod moje drzwi I dalej kołatać w nie. — Kto tam — pytam — stukać śmie, Spędzać błogie moje sny? — „Otwórz — błagać mnie poczyna — Nie lękaj … Przeczytaj wiersz
Ja Atrydów sławić mam, Czyny Kadma ująć w śpiew; Struna liry dźwięczy wbrew, Że jej panem Eros sam. Zmieniam struny: znowu chcę Heraklowe trudy grać; Lecz mi lira daje znać Że w niej tylko Miłość tchnie. Więc w późniejszy chyba czas, Bohaterzy, uczcim was; Bo dziś nastrój liry mojej W Erosowej służbie stoi.
Różę, która jest obrazem Miłości, połączmy razem Z Bachem. Cudne róży kwiecie Niech każdego skroń oplecie, Kto wesołej uczcie rad. Róża, najpiękniejszy kwiat I najmilsze z wiosny dzieci, W samych bogach zachwyt nieci. Wszak i Eros swój młodzieńczy Włos równianką z róży wieńczy, Z Charytami idąc w tany. Pójdziem wieńczyć, z lirą w ręku, Bachu! … Przeczytaj wiersz
Któż jest ten, co stworzył morze, Czyj to umysł zawołany Puścił fale na przestworze Tej powierzchni zwierciadlanej? Jaki genjusz, jaki bóg W toni wód umieścić mógł Śliczną, białą tę boginię, Szczęsnych bóstw życiodawczynię? Nagą puścił ją, jedynie To zasłania u niej fala Czego jawić nie dozwala Srom. Swobodnie ona płynie, Jako morska róża biała; I … Przeczytaj wiersz
Kruchej bułki odrobina, A do tego czasza wina — I po mojem wnet śniadaniu. Teraz wezmę lutnię z ściany, Polinebrze mej kochanej Pieśń zanucę o kochaniu.
Dobrawszy wianków na skronie, Bawmy się w dowcipnym gronie, Niech przy miłym lutni dźwięku, Piękne dziewczę z tyrsem w ręku, Przy którym jéj bluszcz się wije, Lekką stopą ziemię bije. Niech chłopiec z trefionym włosem, Zlewa głos swój z lutni głosem, Wtedy z łaski Bożka wina I pięknego Kupidyna, Gdy i Wenus jeszcze sprzyja, Mile … Przeczytaj wiersz
W różach amorek wesoły Raz śpiącéj nie dostrzegł pszczoły, Aż żądło jéj uczuł w ręku, Śród krzyku, płaczu i jęku. Jak tylko lecieć wydoła, Przybiega do Cyterei. „Zginąłem już matko! woła, Zginąłem już bez nadziei. Ukąsił mnie smok malutki, Skrzydlaty, pszczołą się zowie.” „Uspokoj synu twe smutki. Matka mu na to odpowie: A gdy dolega … Przeczytaj wiersz