Kto nie zna trosków, smutku i zgryzoty, Nudów, zazdrości, skarg, żalu, tęsknoty; Kto nie wie, co to łzy, wzdychania, jęki, Gniew, rozpacz, męki; Słowem: Co to jest dla marnej słodyczy Tysiąc umartwień, tysiąc mieć goryczy: Wszystkiego miłość nauczy go płocha; Niech się zakocha.
Daj ucałować ponęty kochane Dajże, prosiłem, dajże, Amarylko! Ona mi do ust swe usta różane Przytknęła tylko. I zaraz, jak ten, co węża nadepce, Z nagłego strachu na stronę uskoczy; Odjąwszy różę tej miłej przylepce, Zwróciła oczy. Dajże raz jeszcze, raz jeno, – nie wiecej: Ona się z gniewem na mnie obejrzała, Możesz brać – … Przeczytaj wiersz
Dzień dobry jeszcze ci zasyłam, pani! Miej ten ostatni już ode mnie bilet. Ach, co ja słyszę? serce tkliwe rani Okropny sztylet. Słyszę, iż moja (już nie moja, widzę) Korynna czyni zdradę mej czułości. Innemu sprzyja! Już po naszej lidze, Już po miłości! Któżby się tego spodziewał nareście, Aby umiała twarz zdradzać niewinna? By mogła … Przeczytaj wiersz
Oto dwie lipy zielone Ze dwóch się brzegów witają: Jedna ku drugiej skłonione, Gałęźmi siebie tykają. Do czegóż rozdział im sprawił Okrutny odmęt tej rzeki? Skłonność im tylko zostawił, Lecz się nie złączą na wieki. Tak mówił Koryl zbłąkany, O wiernej myśląc Izmenie; I z najskrytszej w sercu rany Głębokie wydał westchnienie.
W miłym pokoju żyły dwa Koguty, bez podejrzenia, bez gniewów i buty: zgoła, jak bracia rodzeni. Na jednej wespół zazwyczaj zieleni żer dla się mieli; u jednego źródła, gdy chęć ich czasem powiodła, w pragnieniu czystą popijali wodę; śpiewali razem na większą zgodę, i często się napół marnem dzielili ziarnem. W takiem gdy żyją przymierzu, … Przeczytaj wiersz
Miłości, sroga miłości! Kielich podałaś gorzkości: Piję go, trując dni moje. Te nudów i tęsknot roje Wszystko w umyśle zaćmiły: Świat moim oczom niemiły. Takież to twoje słodycze, Okrutne bóstwo zwodnicze? Ach! kogóż ja zwę okrutnym? Klimeno! w zapale smutnym Złorzeczę temu i łaję, Co twoją lubość czuć daje, Co serce i myśli razem … Przeczytaj wiersz
„Znów Babilonu budowa? Gdzież to sięgają te kroki olbrzymie?… Pókiż ma pycha moje bluźnić imię?” Rzeki Pan, którego piorun kończy słowa. Sklepienie góry wnet pęka, Wystrzeli rozpacz, kruszą się kajdany, Zbledniały zbrodnie, drętwieją tyrany, O, jak im straszna Najwyższego ręka! Ukaże słońce dzień chwały: Honor z odwagą, wziąwszy się za ręce, Wymknęły skrzydła na wolność … Przeczytaj wiersz
Przyjemne czucia, niewinne zapały, Uprzejmej zapęd skłonności, Serce i umysł mój cały Poświęcam twojej, Kloryndo, piękności. Miło dla ciebie znosić te pociski, Te blizny i te kajdany, Te żądze i te utyski, Którym podlega jeniec rozkochany. Miło dla ciebie znosić tę niewolę, Ciche wzdychania i jęki, Skryte zmartwienia i bolę, Które mi sprawić … Przeczytaj wiersz
Słodka nas miłość łechce z początku, Póki nie dojdzie do swego szczątku; I im kto bardziej kwapić się zechce, Tym bardziej łechce. Ale cóż po tym, gdy ta jej sprawa Żałosny wrychłe koniec podawa? A po słodyczach, przy swoim kresie, Gorżkości niesie? Z weselem Wenus nam się nawija, Ale na smutku jej radość mija: Przychodzi … Przeczytaj wiersz