Twoja ocena

Staffa

Nawet Aladyna dziwy, Wszystkie moce sztuk straszliwych Nie zdołały nigdy stworzyć – W śnie czy w jawie – takiej wizji. Nawet Jan, apostoł święty, Co na Patmos, w samym wirze Swojej męki, widział siedem Złotych świątyń, zbudowanych W głębi nieba – nawet on Nigdy w życiu swym nie stanął Pod sklepieniem takich gmachów. I ujrzałem … Przeczytaj wiersz


John Keats

Hyperion

Księga I W głębokich mrokach posępnej doliny, Zdala od świeżych oddechów poranka, Żarów południa i gwiazdy wieczornej, Usiadł Saturnus, jako głaz, spokojny I tak milczący, jak owo milczenie, Co go otacza wokoło; nad głową Las mu się zwieszał na lesie, jak ciemna Chmura na chmurze. Ani jeden tutaj Nie wkradł się powiew, tyle sił mający, … Przeczytaj wiersz


John Keats

Wiersze

Nieodczuty, niewidziany, bezsłowy Odchodzę od mojej królowej; Jej ramiona srebrny sen obezwładnił. W ich uścisku, wiążącym przez chwilę, Przyzwolenia lub szaleństwa ile Okrutnego – któż to wie, któż odgadnie? Te powieki gładkie jak z jedwabiu! Te wargi wilgotne, co wabią W dojrzałej ciszy dźwięków słodkimi cieniami! W ucho mej wyobraźni sennej Wsączają prawdy cenne, Że … Przeczytaj wiersz


John Keats

Oda do greckiej urny

I. Oblubienico miru nieskalana, Cisz wychowanko, czasów długiej zimy, Puszcz dziejopisko, co ludzkiego rana Opowieść kwietną śnisz lepiej niż rymy: Cóż za baśń w liści oplocie się słania Po twoim kształcie — bóstw? śmiertelnych? dwojga? Błoń-ż to Arkadji, czy Tempejskie ściany? Ludzie-ż to? Bogi? Skąd tej dziewy trwoga? Ten gon szalony? struchlałość pierzchania? Bębenki, fletnie? … Przeczytaj wiersz


John Keats

La Belle Dame sans Merci

„Co ci jest, rycerzu miody, Takiś blady, smutny taki? Trzcina spełzła już z jeziora I umilkły ptaki.   Co ci jest, rycerzu młody, Oczy puste, wygaszone, W pełnych dziuplach śpią wiewiórki, Żniwa ukończone.   Na twych skroniach lilie widzę, Ból je zwilżył i od żalu Więdnie kielich, biały kielich Szybko się dopala”.   „Napotkałem był … Przeczytaj wiersz


John Keats

Oda do słowika

I Boli mnie serce, poraża senna drętwota Zmysły, jakbym cykutę pił lub z szumowiną Do dna makowy jakiś spełnił opiat; Chwila jeszcze i w Lety odmętach zaginę. Twe szczęście zlewa na mnie nadmiar szczęścia; Nie zazdroszczę ci szczęścia, o szczęście wcielone, Bo ty, skrzydłami unoszona Driado drzewa, Gdzieś w melodyjnej gęstwie Zieleni buków, wśród cieni … Przeczytaj wiersz


John Keats

Litości — Zmiłowania — Miłości!

Litości — zmiłowania — miłości! — tak, właśnie Miłości — miłosiernej, takiej, co nie mami, Nie zna, co to wahania, wątpliwości, waśnie, Szczera, jawna, widzialna — a nic jej nie splami! O, bądź moja bez reszty — cała — cała należ Do mnie! Całą postacią, urokiem, słodyczą Ust całowanych, dłońmi, cudem oczu — ależ Nie … Przeczytaj wiersz


John Keats

Hymn do Apollina

Boże złotego łuku I liry złocistej, Boże złotego ognia, Złotowłosy i promienisty. Cierpliwych lat woźnico, Czy gniewne twoje lico? Gdzie – gdzie spał twój gniew ognisty, Gdym jak bezmyślny głupiec nakładał z laurowych listków Wieniec twój i twoją chwałę, Twego życia światło całe, Czy też jak robak – ku śmierci pełznąłem zbyt nisko? O Apollo … Przeczytaj wiersz


John Keats

Czemum się w nocy śmiał?

Czemum się w nocy śmiał? Głos niczyj nie odpowie. Ni z Nieba, ni też z Piekła ozwać się nie raczy Bóg żaden, żaden demon o surowej mowie. Ludzkiego serca swego zapytam się raczej. Serce! Oto nas smutnych, samotnych tu dwoje: Czemu się śmiałem – powiedz! Śmiertelne katusze, Ciemności – ty! Czyż nigdy jęku nie ukoję, … Przeczytaj wiersz


John Keats

Kto nazbyt długo w mieście był więziony

Kto nazbyt długo w mieście był więziony, Ten w lica niebios spogląda radośnie, Z serca mu błoga modlitwa wyrośnie, By iść w nadziemskie, uśmiechnięte strony. Któż może więcej być zadowolony Niż człek, co leży na trawie, miłośnie Zaczytany w książce, mającej o wiośnie I o miłości najtęskliwsze tony. W wieczór, wracając, słucha Filomeli Rozkosznej pieśni, … Przeczytaj wiersz


John Keats

Do samotności

O samotności! Chcąc z tobą wieść życie, Nie w miejskich gmachów pomieszane mury, Jeno, by śledzić władanie Natury, Szedłbym na górskim wypoczywać szczycie. Tu stąd patrzałbym na kwietne pokrycie Dolin, na strumień, tryskający z góry Falą kryształów, i jak jeleń bury Wypędza pszczołę z naparstnic. W tym bycie Choć rozmiłowan, rad bym przecież w twojem … Przeczytaj wiersz


John Keats

O śmierci

Czyż śmierć jest snem – gdy życie jest jak sen, Którego każda scena to widziadło Ulatujące sprzed oczu, a cień Nieprzeniknionej śmierci pada grozą nagłą? Dziwne, że błądząc ziemską ścieżką snu, Wśród klęsk i nieszczęść ostrych jak kamienie, Nie śmiemy myśleć, chociaż brak już tchu, Że ten cień, który kresem jest – to przebudzenie tłumaczenie … Przeczytaj wiersz


John Keats

Oda do jesieni

Poro mgieł bujna i nabrzmiała plonem, W spisku serdecznym z dojrzewania słońcem Dumasz, jak hojnie błogosławić gronem Wino w krąg strzechy pod okap pnące, Jak sad omszały giąć jabłek ciężarem, Jak aż do pestek w owoc wlać dojrzałość, Zjędrnić orzechy, wzdąć pękate dynie I późnym kwiatom, których wciąż ci mało Co dzień dać jeszcze, jeszcze … Przeczytaj wiersz


John Keats

Sonet

Gdy mnie ogarnia lęk, że być przestanę, Nim pióro cały plon myślenie zbierze, Nim stosy książek nad tym zżętym łanem Staną jak ciężkie od ziarna spichlerze; Gdy widzę nocą, jak nade mną krąży Chmura postaci w balladach ukryta, I myślę o tym, że mogę nie zdążyć Za ich cieniami, choć je prawie chwytam; I kiedy … Przeczytaj wiersz


John Keats

Kościuszko

Sława imienia twego aż do nas dolata, A dźwięk jego tak wzniosły jest i tak wspaniały, Iż napełnia odgłosem swoim wszechświat cały, Brzmi wszędzie i brzmieć będzie po tysiączne lata. Imiona bohaterów z nadziemskiego świata Spadają gromem. Bóg je zamienia w pieśń chwały, Ażeby potomności zdumionej śpiewały O wawrzynie, co skronie wybrańców oplata. I z … Przeczytaj wiersz


John Keats

Jasna gwiazdo

Jasna gwiazdo, o, gdybym mógł tak nieprzerwanie Jak ty — nie, nie promienieć samotnie, wysoko Jak na wieczność rozwarte, w natury otchłanie Bezsennie zapatrzone pustelnika oko; Nie śledzić, jak w odwiecznym kapłańskim mozole Wody mórz obmywają ludzkich lądów brzegi, Lub jak na ostre rysy łańcuchów gór w dole Maską czystą i miękką opadają śniegi; Nie … Przeczytaj wiersz


John Keats

Oda do melancholii

Nie, nie, nie szukaj Lethe – nie wyciskaj wina Z tojadu trującego z opornym korzeniem, Nie pozwól, by ci czoło blade Prozerpina Muskała słodkogorzu szkarłatnym dotknieniem, Nie czyń sobie różańca z jagódek cisowych, Nie daj, by skarabeusz lub ćma z głową trupią Stały się twą żałobną Psyche, z swą katuszą Nie zechciej zaznajamiać miękkopiórej sowy, … Przeczytaj wiersz


John Keats

Konik polny i świerszcz

Po­ezja zie­mi ni­g­dy nie za­gi­nie: Gdy pta­kom bla­sków je­sien­nych ule­wa Każe się schro­nić w lu­bym cie­niu drze­wa, Śród ży­wo­pło­tu pieśń z po­ko­sów pły­nie: To ko­nik po­lny wo­dzi rej w dru­ży­nie Piew­ców!… bez koń­ca w śpie­wie tym roz­brzmie­wa Roz­kosz i ra­dość; na­wet gdy omdle­wa Z uciech – spo­czy­nek tra­wa da je­dy­nie. O tak! Po­ezja zie­mi nie … Przeczytaj wiersz


John Keats