Bogusław Adamowicz, znany jest również pod pseudonimem B. Korda, to polski poeta, prozaik i malarz okresu Młodej Polski. Urodził się 13 stycznia 1870 roku w Mińsku. Jego ojcem był Emeryk – artysta zajmującym się malarstwem, rysunkiem, litografią oraz drukarstwem, natomiast jego matką była Józefina ze Szretterów. Adamowicz ukończył gimnazjum klasyczne w Mińsku i studiował malarstwo w Paryżu, gdzie specjalizował się w malarstwie miniaturowym. Następnie mieszkał w Krakowie i Mińsku, a w latach 1920 – 1944 przebywał w Warszawie.
Jego twórczość literacka zaczęła się debiutem w 1893 roku w warszawskim czasopiśmie „Głos”. Jego twórczość można podzielić na dwie główne kategorie.
Twórczość erotyczna
Początki jego twórczości były zdominowane przez tematykę erotyczną, często o nekrofilskim i satanicznym zabarwieniu. Te wiersze wywodziły się z inspiracji twórczością Edgara Allana Poego i typowymi zainteresowaniami młodopolskimi, takimi jak skrajności, zboczenia i zwyrodnienia ludzkiego umysłu. Adamowicz eksplorował w swoich utworach obszary skrajnych ludzkich namiętności, często łącząc je z tematami śmierci.
Poezja filozoficzna i narodowa
Drugi nurt jego twórczości koncentrował się na filozoficznych aspektach życia i historii narodu. Był zwolennikiem relatywizmu historiozoficznego i zbliżał się raczej do pozytywizmu niż do Młodej Polski. Jego wizja narodu i wrażliwość na krzywdę społeczną były widoczne w jego dziełach.
Poza tym, w twórczości Adamowicza można dostrzec wpływy poezji Charlesa Baudelaire’a i Charlesa Leconte de Lisle’a.
Po zakończeniu II Wojny Światowej utwory „Triumf żółtych” oraz „Wesoły marszałek” zostały wycofane z polskich bibliotek i objęte cenzurą. Bogusław Michał Adamowicz zaginął bez wieści po przymusowej ewakuacji po upadku Powstania Warszawskiego w 1944 roku. Jego utwory były tłumaczone na język francuski.
Nad głową – mrok, odmęty przed oczyma, Za gromem grom, za nurtem nurt się zrywa; Ocean wre i pieni się i wzdyma – Przypływa wciąż, odpływa i przypływa. Olbrzymy wód podnoszą zgięte szyje, Na lądów zrąb wtaczają głąb podziemną; I wściekły ryk ich w stropy niebios bije, – Gdzie nie ma gwiazd; i ciemno, ciemno, … Czytaj dalej
Powiew poranku po nocy marzenia Coraz to tęskniej i pieści i chłodzi, Coraz to cudniej zdrój szczęścia się spienia, Coraz to słodziej, i słodziej, i słodziej… Coraz to rzewniej czar do snu ją kłoni, Coraz to mgliściej jej oko się mruży… Coraz to tkliwiej drży uścisk jej dłoni, Coraz to dłużej, i dłużej, i dłużej… … Czytaj dalej
Lasy, góry, jeziora palą się, świat pali, Ostatniemu z żyjących spłonął dach nad głową. – O Agni, o prawieczne Fatum, o Jehowo, Uciszcie szał zagłady, wy, coście stwarzali!… Całe niebo w chaosie pała, grzmi i dymi, A ziemia blużdże lawą, niby wrzód olbrzymi, Niby rana, ziejące wzdęte łono świata Drga i pęka…I oto, rzekłbyś, krwią … Czytaj dalej