Heinrich Heine był niemieckim poetą, prozaikiem, publicystą i myślicielem, uznawanym za jednego z najważniejszych twórców niemieckiego romantyzmu. Jego twórczość charakteryzuje się liryzmem, ironią oraz krytyką społeczną i polityczną.
Heinrich Heine urodził się 13 grudnia 1797 roku w Düsseldorfie w rodzinie żydowskiej. Początkowo planował karierę kupiecką. Pod wpływem stryja Salomona Heinego rozpoczął studia prawnicze w Bonn, Getyndze i Berlinie. W Berlinie uczęszczał na wykłady filozofa Hegla, który wywarł na niego duży wpływ. Heine nie wykonywał zawodu prawnika, a jego zainteresowania koncentrowały się głównie na poezji.
W 1825 roku przeszedł na protestantyzm, co miało ułatwić mu karierę, ponieważ wówczas Żydzi mieli ograniczone prawa zawodowe. Jednak Heine do końca życia pozostawał krytyczny wobec społeczeństwa niemieckiego i jego uprzedzeń.
W 1827 roku opublikował „Księgę pieśni” (Buch der Lieder) – zbiór wierszy miłosnych, który przyniósł mu sławę i stał się inspiracją dla wielu kompozytorów, m.in. Schumanna i Schuberta. Jego poezja, pełna melancholii i ironii, łączyła elementy romantyzmu z krytyką rzeczywistości.
Ze względu na cenzurę i represje polityczne w Niemczech Heine w 1831 roku wyemigrował do Paryża, gdzie mieszkał do końca życia. Tam zbliżył się do socjalistów i rewolucjonistów, a jego twórczość stała się coraz bardziej zaangażowana politycznie. Pisał m.in. dla francuskich gazet, komentując wydarzenia polityczne Europy.
Jego późniejsze utwory, jak „Niemcy. Zimowa baśń” (Deutschland. Ein Wintermärchen, 1844), zawierały ostrą krytykę niemieckiego nacjonalizmu i reakcyjnej polityki.
Od 1848 roku Heine cierpiał na chorobę weneryczną (najprawdopodobniej była to kiła), która przykuła go do łóżka na ostatnie osiem lat życia. Pomimo cierpienia nadal tworzył – jego późne wiersze są pełne refleksji nad śmiercią i sensem życia. Zmarł 17 lutego 1856 roku w Paryżu. Został pochowany na cmentarzu Montmartre.
Heinrich Heine łączył w swojej twórczości romantyczną wrażliwość z ironicznym dystansem i krytyką społeczną. Jego poezja była inspiracją dla muzyków i literatów, a jego polityczne i filozoficzne teksty wywarły wpływ na europejską myśl XIX wieku. Heine był ulubionym poetą polskich poetów tworzących w okresie pozytywizmu.
Pod białem usiadłszy drzewem, Słyszysz zdala wiatrów wycie, Widzisz jak nieme obłoki Ubrały się w chmur okrycie. I wszystko w okół zamarło: Las, łąka jak wzrok doścignie; W koło zima, w tobie zima, Nawet serce twoje stygnie. I nagle spada na ciebie Z góry płat za płatkiem biały; Z żalem myślisz, że się szronem Tak … Przeczytaj wiersz