Co przedtem znałem już, to te odgłosy
Szumiącej wody, albo może lasu
Za oknem, lecz usnąwszy wnet leżałem
Długi czas nieobecny, wplątany w jej włosy.
Więc nie wiem o niej nic, może trochę kolano
Przez noc zatarte, szyi odrobina
Czarne włosy z zapachem soli kąpielowych
I to, co o niej mi opowiadano.
Mówią, że się jej twarz zapomina po chwili
Bo chyba widać przez nią coś pustego
Jak biała kartka. Ale też mówili
Że twarz niejasną ma i sama wie
Jak się ją zapomina i gdyby te słowa
Przeczytała, nie zgadłaby, o kim tu mowa.
tłumaczenie Robert Stiller
Bertolt Brecht