GIAUR UŁAMKI TURECKIEJ POWIEŚCI W PRZEKŁADZIE ADAMA MICKIEWICZA Nieraz na licach wody promień słońca świeci, Choć spodem ciemna, zimna fala wre i pieni; Nieraz uśmiech słoneczny twarz nam opromieni, Choć już serce zbyt chłodne w przepaść zguby leci Gdy jedna troska, jedno złowrogie wspomnienie, Rzuci swój cień na nasze szczęście, jak niedolę, Dla której, … Przeczytaj wiersz
Jeśli ojczyźnie, gdy Bogu, Panie, Śmierć moja chwały przyczynić w stanie, Jeśli zwycięstwo ślubem zdobyto? Ach uderz, ojcze, w tę pierś odkrytą! Dziewczęcych żalów nie ronią wargi, Śród wzgórz nie błądzę z rzewnemi skargi, Śmierć od cię lekka — ręce kochane Bez bólu w serce zadadzą ranę! A wierz w to — czysta krew córy … Przeczytaj wiersz
Maryamno, krwawi się i miota Serce, co twą przelało krew: W krwi zgasła mściwość, a zgryzota I boleść zastąpiły gniew. Gdzieś ty? nie słyszysz?… Duch znikniony, Gdyby skarg gorzkich słuchać mógł, Przez ciebie byłbym rozgrzeszony, Choćby odrzucił mię sam Bóg. Więc niéma jéj? Więc zazdrośnego Mogliście szału słuchać wy? W niéj siebiem skazał ja samego: … Przeczytaj wiersz
I przeszedł duch przede mną, nocą bez zasłony Oglądałem go; świat był dokoła uśpiony; Cisza — jam tylko jeden patrzał czuwający, Na cień bez form wyraźnych, lecz boskością tchnący: Dreszcz przeszedł mi po kościach, włos wstał, ledwiem dyszał, Gdy jakoby szum wiatru takim głos usłyszał: *** Azaż się sprawiedliwszym człowiek sądzi w czynach, Czystszy niż … Przeczytaj wiersz
Precz stąd te dźwięki nieszczęśliwej pieśni, Przedtem tak wdzięczne, a dzisiaj tak smutne, Co wywołują z mego serca cieśni O znikłym szczęściu wspomnienia okrutne. Precz mi z tą harfą, co tak ucho pieści! Niechaj niepamięć pokryje ją pyłem! Nie mogę więcej wspomnieć bez boleści, Czym jestem teraz i czym niegdyś byłem. Głos, co tym pieśniom … Przeczytaj wiersz
Widziałem cię płaczącą, okaś nie otarła I promienna o lazur łezka się oparła Jak na listku fiołka rosa uwieszona. Widziałem i twój uśmiech, i te wówczas oczy, Przy których skonał szafir u twojego łona; Skonał, bo tak żyjących świateł nie roztoczy. Jak w chmurkę wsiąka barwa słonecznego błysku, Którą cienie wieczora nie bez trudu znoszą, … Przeczytaj wiersz
Miłość moja aż na dnie duszy mojej żyje, Samotna i na zawsze utajona w cieniu, A gdy przy twoim serce wzajemnie zabije, Zadrży i znów jak wprzódy dręczy się w milczeniu. Płomień jej, jak pogrzebna lampa nad mogiłą, Ciągły i niewidzialny rzuca blask po ziemi; I chłodna noc rozpaczy jego nie zaciemi, Chociaż sam tak … Przeczytaj wiersz
Baltazar siadł na tronie Wkoło satrapów tłum: Lamp tysiąc w sali płonie, Wre uczty gwar i szum. Przynoszą złote czary, Które czcił Judy syn, Bezbożnik te puchary Napełnia płynem win. A w téjże chwili — w blasku Zajaśniał dziwny znak, Na ścianie, jak na piasku Dłoń kreśli głosek szlak: To cień samotnéj ręki, Kształt ludzkich … Przeczytaj wiersz
Prędzej czy później, gdy mię czas owionie Snem nieprzespanym, w którym się nic nie śni, O niepamięci! wtenczas chłodne skronie Weź pod twą schronę do grobowej cieśni. Nie proszę ręki druha ni dziedzica, Aby łzy otrzeć lub grabić zostałość, Lub żeby z włosem popsutym dziewica Żałować przyszła lub udawać żałość. Po co najęte płaczków korowody? … Przeczytaj wiersz
Słońce bezsennych! nieba wieczornego oko! Którego łzawy promień drżąc świeci wysoko I ukazuje ciemność – lecz jej nie rozproszy, Jak podobneś do znikłej, wspomnianej rozkoszy, Właśnie tak przeszłość, światło dni dawnych jaśnieje, Świeci ona, lecz promień wystygły nie grzeje; Nie śpi i Smutek i patrzy na jej blask pogodny, Widny, lecz z dala – jasny … Przeczytaj wiersz
Idzie w piękności swéj jak noc Gwiaździstych sfer południa ziem, I blask i mrok, ich czar i moc Łącząc w postaci, w oku swem, Śród lubych, bladych nocy lśnień, Jakich świetniejszy nie zna dzień, Skrą więcéj, jednym cieniem mniéj Mogłoby cudny wdzięk wpół śćmić, Co płynie z kruczych włosów jéj I z lic łagodnych zda … Przeczytaj wiersz
Tłumaczenie: Cyprian Kamil Norwid Błądzić po całym świecie jak wyrzutek, W ubiegłe patrząc fale, coraz skorsze: To moja dola, a słodzi jej smutek Myśl, żem wycierpiał już to, co najgorsze. Lecz co najgorszym? Nie dbaj o to wcale, Nie wglądaj w oko, by tobie odrzekło, Ilu łez próżne… Czaruj, ideale, Ale mi nie patrz w … Przeczytaj wiersz
Rozbita harfa monarchy psalmisty, Wodza nad męże, niebiosom miłego, Przez zdrój muzyki łez święcona czysty Co wlała w nią boskie tchnienie ducha swego; O płaczcie! płaczcie, niech z oczu łzy biega. Ona, żelazne zmiękczając natury, Budziła dotąd nieznane w nich cnoty; Gdzie słuch nieczuły lub duch zimny, który Nie wrzał z nią ogniem, nie odczuł … Przeczytaj wiersz
Zmiennaś, lecz miłość twa nie jest zwodniczą, Choć zdradzasz serce, tkliwie wprzód szukane. To łzy podwójną zatruwa goryczą, Którymi twoją opłakałem zmianę; To kruszy serce, które ty zasmucasz, Że umiesz kochać – lecz prędko porzucasz. Stratę obłudnej mało czuje serce, Oziębła wzgarda ściga przeniewiercę. Lecz ta, co żadnej myśli nie przebiera, Ta, której miłość tak … Przeczytaj wiersz
Dwoiste życie nasze: sen ma świat udzielny Śród otchłani, nazwanych bytem i nicestwem, Nazwanych, lecz nieznanych, – sen ma świat udzielny, Z rzetelną władzą rządząc nad marnym królestwem. Mary i życie biorą, i postaci noszą, Rozczulają i dręczą, i łechcą rozkoszą. Troski dzienne ciężarem przywalają sennym I ujmują ciężaru naszym pracom dziennym. One się do … Przeczytaj wiersz
Kto myślą niespokojną wiecznie do gwiazd lata, A sercem, oderwany od ludzi i świata, Uciekłszy na pustynie albo skał urwiska, Pogląda, jak z ich szczytu strumień w dół się ciska, Lub, gdy go wyobraźnia ku niebu wybiła, Za szybkim orła lotem chciwy wzrok posyła – Taki nie jest samotnym – on mową milczenia Toczy szczytne … Przeczytaj wiersz
1. Wszakto w ostatni wtorek i w zapust tygodnie Na całym świecie hulać i cieszyć się modnie; I każdy się gotuje do postnéj pokuty, Przez pijatykę, tańce, bale i reduty. 2. Najciemniejsza noc sprzyja rozkoszom — gdy cienie Powloką czarnym płaszczem niebieskie sklepienie, Płynie czas dla kochanka słodszy niż dla męża, Bo wstyd dzienne zapory … Przeczytaj wiersz
Włos mój osiwiał — lecz nie wiek zgrzybiały; Ni ten grom nagłéj trwogi, przerażenia, Co przez noc jednę ludzi w starców zmienia, Taką mu białość nadały. Schylony — lecz nie prace, znoje, Podła to gnuśność zgięła postać moję, Strasznym był los mój — dźwigałem kajdany, Zostałem z ziemi, powietrza wygnany, W czarną wtrącony otchłanią! Lecz, … Przeczytaj wiersz
Tysiączne lata i wojny i burze Przeszły ryjące po korynckim murze, A przeciéż dotąd mimo tylu wieków Stoi ta twierdza, dzieło wolnych Greków. Wśród trzęsień ziemi, wśród szturmów nawały Nie zadrżał nawet gmach téj wzniosłéj skały, Klucz téj Grecyi, którą jarzmo tłoczy, Przecież wzrok dumny po téj górze toczy, Dwóch mórz granicy. Przy niéj to … Przeczytaj wiersz