Rozbita harfa
Rozbita harfa monarchy psalmisty, Wodza nad męże, niebiosom miłego, Przez zdrój muzyki łez święcona czysty Co wlała w nią boskie tchnienie ducha swego; O płaczcie! płaczcie, niech z oczu łzy biega. Ona, żelazne zmiękczając natury, Budziła dotąd nieznane w nich cnoty; Gdzie słuch nieczuły lub duch zimny, który Nie wrzał z nią ogniem, nie odczuł … Przeczytaj wiersz