Julia Fiedorczuk (ur. 23 lutego 1975 w Warszawie) to polska poetka, pisarka, tłumaczka i literaturoznawczyni, związana z nurtem ekokrytyki w literaturze. Napisała pracę habilitacyjną pt. „Ekopoetyka a konwencje poezji amerykańskiej XX wieku„. Jest profesorką Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie wykłada teorię literatury oraz literaturę amerykańską.
Zadebiutowała w 2000 roku tomem poetyckim Listopad nad Narwią. W swojej twórczości łączy refleksję nad relacją człowieka z naturą oraz egzystencjalne i filozoficzne rozważania. Jest uznawana za jedną z czołowych przedstawicielek ekopoezji w Polsce, czyli nurtu, który podkreśla więź człowieka ze środowiskiem naturalnym.
Poza poezją Fiedorczuk zajmuje się również prozą i esejami. Jej powieść Nieważkość (2015) została nominowana w 2016 r. do Nagrody Literackiej Nike. W swojej twórczości często bada granice tożsamości, języka i sposobu, w jaki literatura może oddziaływać na rzeczywistość.
Jest także cenioną tłumaczką literatury anglojęzycznej, w tym utworów poetki Laury Riding Jackson, Johna Ashbery’ego, Laurie Anderson i Wallace’a Stevensa. Publikuje eseje dotyczące ekokrytyki, zwracając uwagę na kryzys klimatyczny i rolę literatury w kształtowaniu świadomości ekologicznej.
Za swoją twórczość Julia Fiedorczuk otrzymała wiele nagród i wyróżnień.
Wielkie poruszenie na tych gładkich morzach, kłębią się ciężkie, ciemne ciała ryb. To duch awaryjnie ląduje na wodzie, ślizga się, tnie toń, wytraca prędkość, czas. Czas rozdzielić poły słonecznego płaszcza, uwolnić wiatr — i już. Pył międzygwiazdowy na listkach pierwszych drzew. Rozmodlony zając strząsa słoną rosę, lgnie do ciepłej ziemi wsłuchany w jej musujące tętno. … Przeczytaj wiersz
Gładkie morze jak kawałek szkła w tej dłoni która rozsypuje piasek pulsujących gwiazd. Albo nie ma dłoni: dziki oddech słońca, czułe ciało ziemi pod stopami tych, co nie widzą gwiazd. Czułe ciało ziemi pod stopami brzóz, zamrożone gwiazdy na rzęsach jeziora. Gładkie morze jak kawałek lodu na języku tego kto umiera zimą. Niebo szumnie spada … Przeczytaj wiersz
pogubione sny dotyczyły przyszłości ze szkła bezwonnej stali kolorowych świateł w tym wariancie idę do ciebie przez las przez świeżą zieleń doliny wody wielkie nie zdołają ugasić miłości w tym wariancie idę do ciebie przez śmietnik och, gdyby to było na serio reklamówki, plastikowe butelki, stare samochodowe fotele drzewo figowe wydało zawiązki owoców to oni … Przeczytaj wiersz
Te maleństwa, które jedzą ciała liści na podłodze lasu. Rozcieram w palcach zimną grudkę ziemi, proch wypełnia poziomice egzotycznej mapy. W moich tętnicach koncert obcej muzyki, szum krwi i życia, które mnie chwilowo gości jak rzeka przypadkowy liść: wyboista podróż w dół błyszczących wodospadów z widokiem na niebo. Kładę się na mchu. Ołów chmur pocięty … Przeczytaj wiersz
Niebywałość światła w tej potężnej nocy. Która nie ma źródła. Która nie maleje. Twarz księżyca pocięta kreskami gałęzi, mozół mrówki, która nieustannie idzie do nieba. Ponieważ mrówka jest częścią procesu, taniec starych sosen w tej ciemnej katedrze, gdzie jeden mrok łączy się z drugim. Ponieważ liść jest częścią procesu, tylko żyć i umierać, żyć i … Przeczytaj wiersz
radość w TV opanowaliśmy nowe słowo bozon jesteśmy na żywo informowani o tym co widzimy całkiem nam nie straszne takie czarne dziurki (What if darkness became unhinged right now? to Ashbery, ale o czym innym) bo tak naprawdę wymiarów jest jedenaście a wszechświat to gigantyczne organy i jak to jest stale być wyśpiewywanym o tym … Przeczytaj wiersz