I Za firankami blask ciepły. Znów wzywa od ciszy, która kłamie, że szczęśliwa, w przestwór bezdomny, struchlałych gałęzi trzask melodyjny, trzepot, który więzi: muzyka sroga w więzieniu ożywa, ach, tak bezdenna! tak czuła i tkliwa! jak gwiazda, która niebiosa rozrywa. Nie, nie wystarczy dać się zwieść tonami, gdy widzisz róże gęste, jak krew skrzepła, gdy … Przeczytaj wiersz
Wieczory długie nie są. Zmierzch przemija, Niby westchnienie warg, ledwie domkniętych, Niebawem sennych, mokrych jeszcze; rosa W niechętną wilgoć skrapla się, zawisa Na wpół-pochyłej łodydze; kolanku Kropla ta ciąży, jako piersiom ziemia. Ta ziemia, z którą zaledwo w pół-zmroku Sąsiadujemy, mrąc. I gdzie ojczyzna? Nad łąką, kędy się opar, widzialny Źrenicy, klucz wiolinu nad nicością, … Przeczytaj wiersz
Blask huczy w dzwonie pustki. Ileż niebios! Każdy się płatek rozwija, jak ucho w melodję zasłuchane. Tutaj, w ramach, z zaciętym patrzysz uśmieszkiem, włochaty. Wzrok zasępiony wbijasz w tarczę płaską, jakbyś przygrywał na wąskiej piszczałce, — o, sobowtórze! — która w kwiat się zmienia, wystrzela w gałąź wiotką i kolczastą, a po niej rosa spływa, … Przeczytaj wiersz
W patrycjuszowskiej republice nie byłem burmistrzem. Nie kroczył przede mną po głucho dudniących płytach halabardnik, gdy zbliżałem się rozważnie, nie przyśpieszając kroku, do portu, witać odchodzące galary: ładowne cienkim jedwabiem, skórą wyprawną, winem dostałem na zboczach dostojnego Renu, i bursztynem szacownym, równym złotu, przez morze wytapianym, jak wosk, który z tajemnic Wschodu wonne, jak róża, … Przeczytaj wiersz
Laudator temporis acti! — przepadła strzecha, nad szytą z słomy gdy bocian klekoce, iwina, pochylona przez groblę, wybladłą w księżycu, rozkrzyczane derkaczami noce! U Herszka jeszcze świeci się, — za borem o, niechby nam popasać w karczmie na rozstaju: zabawimy się w izbie omszałym gąsiorem i z prochu świetlistego otrzepiem szpargały — ale wieczoru tego, … Przeczytaj wiersz
Inkwizytorze! dłonią wysmuklą, jak struna, podtrzymuje niedbale, z tkliwością żałosną Madonna zadumana Dzieciątko ciekawe. Ono sięga do czary, łyskliwej i lśniącej, stonowanej smugami owoców; jest chmurno, a na tle tych obłoków, szumiących muzycznie, i brunatnych w kolorze, jak draperja sukni, co okala Jej członki, dziewczęce i szczupłe, wybłyskuje koronka wokoło profilu niematerjalną bielą. A w … Przeczytaj wiersz
Jaka im sprosta dłoń? zwężone palce sennie, jak smyczek, podtrzymują ciężar łodygi, zlekka puszystej, i lśniącej poranku rosą przeźroczą, w połowie ugiętej blaskiem płatków ledwo lila; któż modrość ich podźwignie? czyja ręka dość czule ujmie kształt niedotykalny, aby, jak pustą dłonią ślepnącego, okrągłe zamknąć, wreszcie utrwalone? Nie patrz! poniżej błękitnej gencjany gorzkawe listki otulają szczelnie … Przeczytaj wiersz
Wśród margerytek i kwiatków żółtych, jak wilgotne pisklę, ledwo wypierzone, znów czarne trznadle, poświęcone Erosowi, biegają ruchliwie, kruszynę unosząc w dziobie, a pomylony turysta przywabia je świegotliwem gwizdaniem. O, szeroko rozsiadłe miasto nad szaro rozlanym Dunajem, gdzie nadzy chłopcy, od słońca spaleni na ochrę, w łagodnym powiewie leżą, szczęśliwi i rozwaleni, jak turcy, pobici przez … Przeczytaj wiersz
Z za szyby wagonu rzeczułka mroczno-zielona (jak wtedy), a w niej odbita jaskółka muska kawałek nieba. Powracasz w knieje dawne, w białe, żałobne ulice, w drżące, nadbrzeżne topole, wspomnieniem błogiem chory: szarawo srebrnieją winnice, rudawo płoną bory. O, rozrzucone na wiatry słowa moje pochwalne: mój Boże! już kwitną astry.
Eros, ów członki rozwiązujący, nęka mnie, Słodko i gorzko, to, przed którem nie uciec, srogie zwierzę Spleciony zdobny bogato wokół jej nóg Rzemyk frygijskiej roboty Późno jeszcze wspomni nas człek Attis, kochałam cię pewnie — ongi, czasy dawnemi Bóstwom błogim zda mi się rówien Mąż ów, który zbliska naprzeciw ciebie Zasiadł i słodkie, tkliwe słówka … Przeczytaj wiersz
Tymczasem, zanim biczem na powietrzu strzeli, Szare liście topoli migają w topieli, W kałużach, jak w zwierciadłach, toczonych misternie; Z dolnych ogrodów pną się żywopłotów ciernie Nad murawy, nad darnie, w widnokrąg ponury, Gdzie chmurne w oddaleniu dumają lazury. Patrz: ku krzewom nadbrzeżnym gościniec się zbliża. Jak łacha zamulona, pełganiami chyża. Giętka gałąź wierzbiny zawisa … Przeczytaj wiersz
I Śniada, oczami z kobaltu, Wpatrzona w marynarzy, zamarła w adoracji, jak kot węszący wróble, W ich krucze włosy, twarz smagłą i oczy ogniste; Róże cieliste lub te, koloru płomieni, zwisają ciężko z krzewów, wpięte w wilgotny mrok. Wśród palm, cytryn, żywopłotów o drobnych listkach kształtu podługowatego, wśród lśniących bukszpanów, Pod arkadami mostu, w mijającym … Przeczytaj wiersz
Wyłaniająca się zapachów burzą Z przestrzeni czystych, o, niepokalana; Obłoki zwolna nad tonią się chmurzą, Aby wykańczać cię w popiele rana; Trwasz w kroplach blasku, na falach przestworu, Struna, dygotem tonąca w źrenicy; O, smugo rosy, ku cieniom wieczoru Chyląca sennie dłótko tajemnicy. Jak sprostać wzrokiem? w elizejskiej ciszy Usłyszeć płatek, co się ledwo chwieje … Przeczytaj wiersz
Pozwól, spod chłodnego mroku wyjdźmy, z pałacu, Nie słuchając blaszanej, co się za nami obraca, Chorągiewki, nawołującej z niepokojem. Znów przystajemy u brzegu słonecznego tarasu, Gdzie zdaleka starodrzew ciemny szumi, A gałązką wilgotną winograd w okno puka. Tu: żywopłoty plecione, znad dachów i krzewów dymy. Jak nad wodą stojącą, w płytkie głębie patrzymy, I na … Przeczytaj wiersz
Przez wrzosowiska jasne, przez polany bure, Cienie biegną, jak obłok, który goni chmurę. Przechodzę. Zachłyśnięty ciepłym aromatem, Szarości wypatruję na złoceniu bladem. Tam sosny przekreślają stromość nieboskłonu, Czerniejące zawzięcie, i niewiedzieć komu Grożące! — tu spod dębu, paproci, olszyny, Wzbija się głos z kryształu, ostry i jedyny. Jak do wtóru, składają się me śpiewne wargi, … Przeczytaj wiersz
Ponad wzgórzem połogiem cyprysy, ciosane gromem oraz podmuchem, i gaj pinij, blaskiem ociekający złotym, poczem długi szereg oliwek popielatych. O, gałązki białe, falujące powierzchnią, doskonałe w szczupłych bukietach! zwarte jak owoce rzeźby, jędrne, dłótkiem toczone dokładnem w powietrzu, attyckie! jak wstydliwe w łuku entuzjazmu! Pędy dziewicze pory burzliwej młodości, nawracacie w wspomnieniu zwartem, o, sylwetki … Przeczytaj wiersz
W ojczyźnie niewolników, mości Xiążę, żyć nie przystoi, a umrzeć nie wolno: nie nadchodź! znamy ów uśmiech ironji żałosnej, dłoni splecenie, spadanie bezwolne palców, bezsilne ich zwarcie, aż się paznokcie w żywe wpiją mięso. I tę przechadzkę w smętnym wirydarzu wśród krzewów mrocznych i posągów białych, patrzących drwiną błogich oczodołów. zbyt pobłażliwie, bezgłośnie, sądząco — … Przeczytaj wiersz
Ramiona w chmurach poszukują ziemi. A ta się pieni gniewem i wystrzela Łagodną trawy świeżością, jak dymem. We snach błądzący… Czy gałąź mnie zbawi, Listek w dygocie, choć cień jego drobny? Powierzchnio zmienna, jak głęboko łowisz Źrenice zapatrzone w swe odbicie. Więzień samego siebie! jak odnaleźć Zaklęcie, które przywróci wam ciało? A tam jest wolny … Przeczytaj wiersz
Samotność się uprości, Myśli biegać przestaną jak myszy: Leżę na tobie, jak Bóg na świecie, pełen bezmiernej bezsilnej miłości I słucham, jak ziemia dyszy. Nożykiem płaskim mózgi wyłupi, Wysuszy ostrym promieniem: Leżę, bezduszna czysta skorupa, Nalana ciepłym znużeniem.