W mroku się idzie tam – kiedy wyje wiatr. Zwiotszała kuźnia wśród rozstajnych dróg. Za dnia nie ujrzysz jej – hej – hej – wyje wiatr. Noc mroźna – wiatr wyrywa pnie, sosny do ziemi gnie. Za cmentarzem bije młot – głuchy grzmot. Kuj żelazo, kuj żelazo – okute serce nie pęka. Skradam się – … Przeczytaj wiersz
Kazimierzowi i Julii Stabrowskim Mrok Wichru Halnego opowiem tym, w których serca Wola Potęgi wyrzuciła strzały mroczne i wieczne ze swego kołczanu; na obszarach tej bezmiernej Ruiny, którą jest Polska – takim, którzy rozumieją Tytanizm Narodowej Rozpaczy. Ten ponury poemat nie jest bajroniczny, nie jest już nawet dantejski: nie zstępuje on do Hadesu z miejsca … Przeczytaj wiersz
Na koralowych snu księżycach Ciebie me skrzypki sławią, Pani! do ciemnej schodząc mar otchłani zapalasz kwiaty na łzawnicach. Uwiędłe serce, jak dzieciątko, tulisz do piersi obłąkanej i dziwnej pieśni – nie wygranej – bawisz nadziemną pamiątką. Już się godzina zaćmień zbliża, kiedy mię z Tobą Bóg rozdzieli – Ciebie uniosą w chór anieli, a mnie … Przeczytaj wiersz
Biją w mą czaszkę, jak w dzwon, głuche grzmoty i krwawa ręka pisze mi przekleństwo. Ja wybierając los mój, wybrałem szaleństwo i porzuciłem raj i zeszłem w czarne groty. I płynę w mrok – i wiem, że oto zgasnę, jako pęknięte słońce. W imię Ojca, Syna! mam w sercu głaz, a tu głębina – jam … Przeczytaj wiersz
Modlą się duchy ciemnych wód – modli się serce krwawe. W wnętrznościach mogił szlocha lud i szlocha serce krwawe. Armat śpiżowych tętni grzmot i tętni serce krwawe. Bagnety pełzną pjanych rot i pełznie serce krwawe. Zadrgały bruki rżniętych miast – zadrgało serce krwawe. Wampiry gaszą wieczność gwiazd i gaszą serce krwawe. Zhańbione ciała – pusty … Przeczytaj wiersz
Białe róże krwi rosną przy mej celi – a dokoła bór w swych upiornych snach. Kiedy zimna noc – jako czarny ptak – na wierzchołkach gór zostrzy krwawy dziób – dwie siostrzyczki me – ach, dwie obłąkane z lśniącymi oczyma, jak zaklęte skarby – – – – – – – – – – – – … Przeczytaj wiersz
Tyś umarł? nie wiem, lecz się zbudziłem ze łzami i jeszcze grają chóry tych anielskich lutni i moje serce, jakby fala, łka mi i słyszę – cicho szepcą Twoi ucznie smutni. Czytałem księgę w prześwietlonych zbożach – kronikę Twoich męczarń i Twych bólów świętych – wtem, jakby światy mi roztęczył się w oczach i jakby … Przeczytaj wiersz
Osły w koronach zasiedli na trawie – świetlaki różę całują polną – a śmierć odmiga się w stawie i gra piosenkę swawolną. Efemerydy, lećcie w tan – o kwiaty jezior, nereidy! na multankach w dąbrowie gra Pan. Efemerydy lećcie w tan, lećcie w tan – miłosnym splotem objęci wieczyście młodzi i święci – śmiertelnym grotem … Przeczytaj wiersz
Jam ciemny jest wśród wichrów płomień boży, lecący z jękiem w dal — jak głuchy dzwon północy — ja w mrokach gór zapalam czerwień zorzy iskrą mych bólów, gwiazdą mej bezmocy. Ja komet król — a duch się we mnie wichrzy jak pył pustyni w zwiewną piramidę — ja piorun burz — a od grobowca … Przeczytaj wiersz
Gwiazdy wydały nade mną sąd: — wieczną jest ciemność, wiecznym jest błąd. — Ty, budowniku nadgwiezdnych wież — będziesz się tułał jak dziki zwierz, — zapadnie każdy pod tobą ląd — — wśród ognia zmarzniesz — stlisz się jak lont. A gwiazdom odparł królewski duch: wam przeznaczono okrężny ruch, mojej wolności dowodem błąd, serce me … Przeczytaj wiersz
Widzę w Twych oczach ciemne morza tonie i szafir nieba, co się w nich przegląda — rozkosz otchłani, która śmiercią zionie — ciszę bezmiarów — których się pożąda. Lub mi się zdaje, że to leśne głusze w podzwrotnikowym słońcu gorejące — a w głębi zimne; strojne pióropusze tęczowych kwiatów, a od lian ginące. … Przeczytaj wiersz
Rycz burzo! wichrze, potargaj te sznury, w których mię dławi nędzny karzeł — ziemia — i rzuć na przestwór, gdzie duch się oniemia w kabalistyczny poemat natury. Mroku podziemny! Twe głuche urwiska wiodą mnie w grobów zapomnianych szpaler — ja — Prometeusz przykuty do galer — lękam się zimnych gwiazd urągowiska. Ogień tajony serce moje … Przeczytaj wiersz
Umarłych cieniom i w gwiezdne kurhany, składam tę urnę przetlonych pamiątek, jakoby ciała umarłych dzieciątek. Bo duch mój z ziemskiej jasności wygnany wstecz się ogląda na rodzinne łany i nim go śnieżne pochłoną zamieci do chat się tuli, gdzie łuczyna świeci. W umarłych święto, w jęki niepowrotne, serce się moje nie czuje samotne. Ach, pamiętam … Przeczytaj wiersz
Oto mej duszy świątynia – z czarnych, jak miłość, marmurów, gdziem lud spiżowych posągów zaklął nad głębią rozpaczy. Niech wicher morski gra, niech strąca lwów – Poskramiaczy w płynny wulkanów żar – w ogniowy pałac Ahurów. u napowietrzny most z bolesnych krwawych stygmatów między górami na morzu, jakoby nici pajęcze – i tu Cię będę … Przeczytaj wiersz