Łabędź odbija się w przejrzystej fali,
gdy na jeziorze lazurowym gości.
Bóg — we Wszechświecie, co go kornie chwali.
My — w potomności.
Potomność zimna jest i lodowata,
jak waszych jezior północnych powierzchnie.
Cóż nam z jej blasków, co są z tego świata,
gdy życie pierzchnie?
W sercu żyjącem znaleźć swe odbicie,
z ocząt dziewiczych jasnego spojrzenia
wyczytać miłość, co ozłaca życie, —
to me marzenia.
Tyś mą ostoją. W tobie moja chwała.
Niech czas me pieśni zapomni i zgłuszy,
byleby pamięć o mnie pozostała
jeno w twej duszy.
Stać się najsłodszym marzeniem kobiety
i cieniem, który wiecznie przy niej gości, —
niemasz piękniejszej nadto dla poety
nieśmiertelności.