Poezja metafizyczna to nurt literacki, który rozwinął się w XVII wieku w Anglii. Nazwa tego nurtu została nadana przez późniejszych krytyków literackich, a sami poeci metafizyczni byli grupą autorów, którzy tworzyli w podobnym stylu i poruszali podobne tematy.
Głównymi przedstawicielami poezji metafizycznej byli John Donne, George Herbert, Andrew Marvell, Richard Crashaw i Abraham Cowley. Ci poeci charakteryzowali się skomplikowanym stylem, pełnym metafor, paradoksów, alegorii i zaskakujących porównań. W swojej twórczości często łączyli sferę duchową i materialną, a ich wiersze poruszały głębokie i trudne tematy filozoficzne, religijne i metafizyczne.
Poezja metafizyczna często dotyczyła tematów takich jak miłość, śmierć, czas, relacje między duszą a ciałem, natura ludzka, relacje człowieka z Bogiem i zastanawianie się nad transcendentnymi aspektami rzeczywistości. Poeci ci eksplorowali głębokie refleksje na temat kondycji ludzkiej, używając złożonych i intelektualnych konstrukcji językowych.
Nurt poezji metafizycznej miał duży wpływ na dalszy rozwój angielskiej poezji, a także wywarł wpływ na poetów w innych krajach. Jego znaczenie jest do dziś doceniane, ze względu na oryginalność stylu, złożoność myśli i głębokie intelektualne i filozoficzne pytania, które stawiali w swojej twórczości.