…Że świat czarów wiosennych był ci obcym wszystek,
A cud jasnej miłości wydawał się grzechem,
Że przenigdy w twej duszy nie odbił się echem
Dźwięk formingi orfejskiej i pieśni fletnistek,
Ani w wieczór pogodny, szkarłatem zórz cichy,
Nie nęciły cię w Pierii różane kielichy — —
Będziesz sama, gdy przetnie dłoń Parki okrutna
Wstęgę życia i w nicość marzenia twe spłyną,
Boś milczeniem spowita, samotna i smutna,
Nie odczuła w tym świecie poezji, dziewczyno!
