Tobuł tułaczy

Władysław Szlengel

w małych miasteczkach zapomnianych
tam gdzie jest szary każdy świt
w świt taki szary i zapłakany
tobuł tułaczy szykuje Żyd
a do tobołka wziąźć by się chciało
całą codzienność swoja starą
wąskiej uliczki krętość i małość
i zapyloną sklepik
ów szarość…
wieżbę przydrożną zabrać by trzeba
i pochylonę b
óźniczkę z nad rzeki
płat deszczowego dobrego nieba
zabrać ze sobą na szlak daleki…
jarmarczny rozgwar taki znajomy
sob
ót dostojny spokój i ciszę
i dźwięk i barwę i ludzi i domy
by mieć ich przy sobie i widzieć i słyszeć…

a tam w oddali bezkresy sine
drogi wichry – na deszczu stanie
a tam spowite mgłami i dymem
jakieś szukanie – jakieś czekanie – –
tam jakieś miasta albo pustynie
i nagłość – dziwność – siła nieczysta –
tumult i haos z kt
órego wypłynie
jakaś nieznana i inna przystań
tak by się chciało z wszystkim uporać
stanąć nareszcie śmielej i pewniej
i tylko smutno i łzawo i rzewnie
strzępy dawności wyciągać z wora:

– – płat deszczowego nieba – –
– – głos
ów znajomych rozgwar – –
– – wierzby znajomej białość – –
– – uliczek krętość i małość – –
– – szarość zasnutą łzami
co nigdy nigdy już nie schną…
– – – – – i westchnąć

Twoja ocena

Wałbrzych

W niecce na chwilę skupiło się ciepło, a potem zimny wiatr od gór wessał je i wypluł po drugiej stronie. Jakaś para po sześćdziesiątce okupowała fontannę. Oboje w jaskrawych kurtkach,…

Trzy słowa najdziwniejsze

Kie­dy wy­ma­wiam sło­wo Przy­szłość, pierw­sza sy­la­ba od­cho­dzi już do prze­szło­ści. Kie­dy wy­ma­wiam sło­wo Ci­sza, nisz­czę ją. Kie­dy wy­ma­wiam sło­wo Nic, stwa­rzam co, co nie mie­ści się w żad­nym nie­by­cie

34.

Skarb, o którym rozmawia się w karczmie „Laszte”, leżącej po prawej stronie rzeki, tak naprawdę jest tylko błyskiem w oku wychudzonego Krajienki. Wszyscy siedzą przy stole, bo stół poryty bliznami…

wiersze dla dzieciwiersze o miłościwiersze Wisławy Szymborskiejwiersze Jana Brzechwywiersze K.K. Baczyńskiegowiersze Juliana Tuwimawiersze Marii Konopnickiejwiersze o śmierci