Serce, serce, które mą krew tłoczy,
więźniu w klatce z żeberkami,
zachowaj swój życiorys, bądź tak dobry
i nie zawracaj sobie głowy amorami.
Nie drżyj już więcej, to z głodu się bierze,
oszczędzaj krew w twym cichym obowiązku.
Uderzaj regularnym rytmem, normalnie,
nie mieszaj się w moim wierszu.
Nie wypędzaj mnie w strachu, abym błąkał
się nocą, czując ogromny ciężar w nogach.
To nie łóżka, tyś nigdy bowiem nie zaznał
odpoczynku w mych spokojnych piersiach.
Jeśliś grzeczny, nie gryź tak wygłodniałe,
obawiam się, że zjadasz mnie na poczekaniu.
Każdego wieczoru nie mogę zasnąć wcale,
nie rzucaj mną tak mocno na swym posłaniu.
Mam świadectwo urodzenia bez skazy
i zapłaciłem należną mi daninę.
Ale ty wciąż drżysz i po cichu ci się marzy,
i w każdą noc ze snu wybudzasz mnie.
Inne serca biją równym uderzeniem,
mimo to czujesz zakłócony ich takt
i ból, zarówno nocą, jak i dniem.
To jest taki dobry kiepski żart.
tłumaczenie Ryszard Mierzejewski
Erik Lindorm