Roman Honet urodził się w 1974 roku w Krakowie. Jest polskim poetą i redaktorem. W latach 1995–2008 pełnił funkcję redaktora dwumiesięcznika literacko-artystycznego „Studium” oraz serii książkowej wydawnictwa Zielona Sowa, Biblioteka Pisma Literacko-Artystycznego „Studium”, w której ukazywały się także jego własne tomy poetyckie. Ponadto zajmował się tłumaczeniem utworów klasyki dziecięcej z języka angielskiego dla tego wydawnictwa.
Debiut poetycki Romana Honeta miał miejsce w 1994 roku, kiedy to wiersz „Rozwinięcie” ukazał się na łamach „Dekady Literackiej”. Honet jest autorem wielu tomów poezji, w tym „alicja” (1996), „serce” (2002), „baw się” (2008), „piąte królestwo” (2011), „świat był mój” (2014) oraz „żal, może on” (2022).
Roman Honet wielokrotnie zdobywał nagrody w konkursach poetyckich, m.in. „O liść konwalii”, im. K.K. Baczyńskiego, im. H. Poświatowskiej, im. E. Stachury oraz wielu innych prestiżowych turniejach literackich. W 2015 roku otrzymał Nagrodę Poetycką im. Wisławy Szymborskiej za tom „świat był mój” (ex aequo z Jackiem Podsiadłą). Był także nominowany do Nagrody Literackiej Nike (2009, za tom baw się), Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius (2009, 2015) oraz Nagrody Literackiej Gdynia (2012, za piąte królestwo).
Roman Honet uznawany jest za przedstawiciela nurtu ośmielonej wyobraźni w najnowszej poezji polskiej. Jego wiersze były tłumaczone na wiele języków, w tym angielski, niemiecki, ukraiński, rosyjski, duński, bułgarski, litewski, czeski, słowacki, słoweński, serbski i hiszpański.
Obecnie mieszka w Krzeszowicach, natomiast w Krakowie prowadzi zajęcia z kreatywnego pisania w Studium Literacko-Artystycznym na Uniwersytecie Jagiellońskim.
1996 – alicja, Stowarzyszenie Literackie im. K.K. Baczyńskiego, Łódź
1998 – Pójdziesz synu do piekła, Wydawnictwo Zielona Sowa, Kraków
2002 – serce, Wydawnictwo Zielona Sowa, Kraków
2008 – moja, Biuro Literackie, Wrocław (wiersze zebrane z istotnymi modyfikacjami)
2008 – baw się, Biuro Literackie, Wrocław
2011 – piąte królestwo, Biuro Literackie, Wrocław
2014 – świat był mój, Biuro Literackie, Wrocław
2016 – rozmowa trwa dalej, Biuro Literackie, Wrocław
2017 – ciche psy, Biuro Literackie, Wrocław
2022 – żal, może on, Biuro Literackie, Kołobrzeg
2024 – pamięć niczyja, ciało moje, Biuro Literackie, Kołobrzeg
niebo zwrócone na bok od wydrążonych przekładni letnich galaktyk, uzdrowiciele miast zastępujący tęsknotę inną dżumą. paruje ług, drobiny cezu wibrujące w stalowych konchach – ukochane odkrycie gerberta z aurillac, opoki światła. w oddali zapadają się semafory, odwieczny szelest wiatru przetapiający sprzęty i metale w słodki, duszący pył. a jeszcze tamta dłoń, podniesiona, oczy zmrużone, tamta … Przeczytaj wiersz
Błogosławię wodne ptaki, perkozy nurkujące w odmętach lata, na jeziorze Wągiel, z szyjami otwartymi jak berło upału. Siedziba sierpnia sprzed siedmiu lat, żółte welony sakramentów przywleczone z dalekiego miasta jak zaraza, epidemia obcinanych warkoczy, włosów chowanych do pamiętliwych kopert. Owoce lata stratowane, zmiażdżone, tamta straszna broń zakopana w ziemi, pod pokładami agrestu, bo rośnie tam … Przeczytaj wiersz
odmłodniałaś w ciemnościach. znowu masz dziesięć minut i rzędy szpitalnych świateł wybuchają nad tobą jak grona nocnych ptaków na magistralach. puch spływa do krwi i z nacięć w oponie ciała wydobywa zapach zwarzonego osocza, odblask cieni i głosów, które nadejdą. nadejdą? szeptam do ciebie wsłuchany w ostatni język wysokiego poziomu, jego rejestry żarliwe jak całowanie … Przeczytaj wiersz
spotykają się w nas aorty wielu miejsc, w których byliśmy pierwsi. okryte cieniem, garbate kształty liter, szelest radiowych fal jak oddech wypełniającej wszystko istoty, kiedy wchodzi się do świecącego parku. jezus chrystus i latające talerze – wystawić kiedyś taką operę, olśniewający balet dla popaprańców. od ich milczenia wypłowiałem – szeptałby on, pokazując rozgięte niebo. tak … Przeczytaj wiersz
soczysty zapach skóry, powiew pór i miesięcy spalonych zachodami słońca, kiedy chyłkiem wymykała się z domu – uczennica naiwna o włosach rudych jak spóźniony wrzesień. czas dojrzewał na podobieństwo włochatych pająków: pod powiekami, w zaułkach serca, przepieniony w skarbnice formaliny. to, że znalazła się akurat na łagodnym wybrzeżu holandii było jedynie przypadkiem – w najlepszym … Przeczytaj wiersz
ślady rąk odciśnięte na piasku, sterta wyblakłych liter i fotografii. oczy, w których kołysze się odblask jeziora, kobiety schodzą do wody i przepadają łagodnie jak ogród światła o zmierzchu. tyle się wie, ile zostawiły upływające sezony, era niemego kina – depesze i telegramy, od których z całą pewnością zależało czyjeś kruche istnienie. leo, spalone słońcem … Przeczytaj wiersz
czas nie zna żadnych okrucieństw, oprócz ciszy po nas. każdego lata pali ziemię lawina wczorajszych śladów, rzeka obmywa usta spuchnięte od rozgryzania głogu i ciemnych liter na brzegach podartego w milczeniu pisma. ciągle jeszcze należymy do minionych pożarów, odblasków czystych jak wracający z anglii, blady hrabia st ives. tygodnie nasycają krwiobieg spienioną kością, kiedy przyłapujemy … Przeczytaj wiersz
to przedwieczorne ogniska, anyżkowe cząstki w oddechach kobiet. to wsłuchiwanie się w szelest autostrad powleczonych przejrzystą siateczką świateł jak preparaty epoki, chłód korektorów diora, radiotechnika, unitra. właśnie to wszystko. chłopcy, noszący w oczach kobaltowy ocean i szpadę, którzy tak dawno rozmiłowali się w cieniu, zaczytali, a teraz – patrz – ogromna siła wyodrębnia ich stamtąd, … Przeczytaj wiersz
myślę o dniu, w którym cię zabrakło, jakby cię nigdy nie było (ani tego dnia), gdy przybiegliśmy z oczami ze słomy i octu, a w każdym śmiał się starzec, który trupów strzeże i poprzez sen-śmiech pytał, czy poznajemy ciebie odwróconą, czy to ty. tak – odrzekliśmy wtedy – to nie ty, to ona ta z … Przeczytaj wiersz
człowiek uczący ludzi / głupieje sam pomiędzy nami zapadała noc, zmierzch handlu detalicznego, mężczyźni-karły śpiewający pieśń o piłach ręcznych, piłach tarczowych i nudzie bez granic wychylali się z lasu i machali coraz wyżej łapami, i wywracali oczami, żeby słońce spadło nad stawem jasnowidzenia choć spadło za stodołę. (a ich gesty nic nie mówiły ani język … Przeczytaj wiersz